Met 30 weken zwanger op de kop vandaag heb ik nog wel eventjes te gaan. Nog een goeie twee maanden om een geboortekaartje te zoeken, de doopsuiker te kiezen en ja, die naam te beslissen. Maar tegelijk is dat niet meer zo gek lang en zal het snel oktober zijn. En hoewel die zoon nog zeker 10 weken op zijn plek mag blijven begin ik toch uit te kijken naar die bevalling.

Op consult bij de vroedvrouw

Eerder deze week moest ik naar het Heilig Hart Ziekenhuis in Lier voor mijn suikertest en afspraak bij de vroedvrouw. Dat was met Mona ook het geval en toen kwam manlief mee. Maar onder het motto ‘been there done that’ en we hebben thuis een peuter zitten ging ik alleen. Ik was vergeten hoe vies dat suikerdrankje smaakte en ik kan nog eens terug voor de uitgebreidde versie (idem zoals bij Mona).

Tijdens de babbel met de vroedvrouw ging het uiteraard over de zwangerschap, eventuele kwalen en pijnen en de bevalling. Hoe die vorige keer was verlopen en of ik bijzondere vragen, twijfels of wensen heb voor deze bevalling.

Wel, ik wil graag gewoon hetzelfde als dat kan

Mijn eerste bevalling was, achteraf bekeken, een cadeautje. Mijn water brak ’s morgens zonder weeën en ik vreesde dat ze het de dag nadien in gang zouden moeten zetten. Maar omstreeks 20u begonnen mijn weeën dan toch vanzelf en iets voor 1u ’s nachts had ik mijn dochter vast. Ik had geen epidurale en heb meermaals mijn leven zien voorbij flitsen. Maar het cliché klopt, je vergeet dat allemaal (na een tijdje) en voor zo een scenario zou ik meteen opnieuw tekenen. En als ik heel even veeleisend mag worden mag dat gedeelte dat mijn water breekt zonder weeën ook gewoon wegvallen.

En ja, ik kijk uit naar die bevalling

Gek he? Elke mama kijkt uit naar die eerste ontmoeting met hun baby. Het maandenlang uitkijken, aftellen, voorbereiden, het voelen van de beweging én dan eindelijk dat kleine mensje in je armen hebben en leren kennen. Maar die bevalling is meestal zo een noodzakelijk kwaad. En ik, ik kijk daar naar uit.

Mijn man lacht mij dan uit “jij bent echt vergeten hoe hard je hebt afgezien.” Hij zal wel een punt hebben. Maar bevallen was het meest fantastische dat ik in heel mijn leven heb kunnen en mogen doen. Ik heb het geweldige geluk gehad van zulke bevalling gehad te hebben en ik ben helemaal niet bang om het een tweede keer te doen. Al spreek ik waarschijnlijk snel anders wanneer die eerste echte weeën starten en de herinneringen terugkomen.

Maar nu nog niet

Met al die baby’s die dezer dagen geboren worden in mijn omgeving kijk ik er nog harder naar uit om ons zoontje te zien. Ik kan niet wachten om hem voor te stellen aan zijn grote zus en hem te leren kennen (iets minder naar die nachten). Maar 30 weken is nog wat vroeg, hij mag dus gerust zijn 40 weken uitdoen, liefst zelfs. We zijn ook nog lang niet klaar met alle voorbereidingen dus die bevalling mag nog wel eventjes op zich laten wachten.

Ik zou iedere mama een bevalling als de mijne toewensen. Of toch in elk geval eentje zonder trauma’s en stress. Zijn jullie bang om te bevallen? Of hoe is jullie bevalling verlopen?

Mijn bevallingsverhaal kan je trouwens nog steeds op de blog vinden.