Ondertussen is Oscar bijna drie maanden bij ons. Die zwangerschap is zo 2018 en lijkt dus al eventjes geleden. Maar mag ik er toch nog even op terugblikken? En dan vooral op het feit dat ik mijn 40 weken voorbij ben gegaan en waarom dat overtijd gaan eigenlijk echt suckt!

De uitgerekende datum is geen garantie

Dat je uitgerekende datum geen garantie op bevallen is weet ik wel. Het is indicatief om de groei en evolutie van je baby te volgen. Maar die dag stond hier al snel als d-day aangeduid in de agenda. Mona is netjes op haar uitgerekende dag geboren. Misschien heb ik gewoon kinderen die zich aan de afspraken houden. Dat kon hé…

Ik had bij Oscar nooit verwacht mijn 40 weken te halen

Ik had al snel harde buiken (net zoals bij Mona). Op week 36 had ik een serieuze dip. Ik voelde me fysiek niet oké. Die lange hete zomer zal daar niet aan geholpen hebben. Het werk was er teveel aan en ik was een emotioneel wrak. Ik herpakte de week nadien en voelde me opnieuw een pak beter maar besloot toch op mijn zwangerschapsverlof enkele dagen vroeger dan voorzien te starten. Op 38 weken zwangerschap werkte ik mijn laatste dag.

Die avond zat ik thuis in de zetel en ik kreeg “last.” Ik hoopte toen nog dat de bevalling niet zou starten. Ik had nog graag enkele dagen genoten, rustig thuis. Het bleken voorweeën die niet zouden doorzetten. Net zoals elke wee die de komende twee weken zou volgen.

Op een goeie 39 weken gingen we naar de cinema. Daar ben ik met de finale scène moeten buiten gaan. Onderweg naar huis dacht ik even dat we de afslag ‘Lier’ zouden moeten nemen. Maar nope, het werd weer stil.

Gestript

Op 39 weken en 5 dagen moest ik op controle bij de gynaecoloog. Mijn baarmoederhals was verweekt en ik had drie centimeter. Ze zei dat ze het daar beneden ‘wat los zou maken.’ Ik reed nadien door naar het ziekenhuis voor mijn wekelijkse monitor. Ik had weeën, de ene na de andere. Ik mocht naar huis van de vroedvrouw en die nam afscheid met “tot straks waarschijnlijk.” Maar ook dat viel tegen de avond ook gewoon stil.

De uitgerekend datum

En daar zat ik dan. 18 oktober 2018, onkruid te trekken. Hoe vaak ik heb gehoord dat ik mijn datum niet zou halen, hij toch al heel laag zat, … Ik heb het niet kunnen tellen. Maar dat betekent dus allemaal niets. Mijn uitgerekende datum was er, maar geen baby.

Ik was niet bepaald het zonnetje in huis. De sms’jes, what’s app en berichtjes via Instagram en Facebook kon ik niet meer tellen. Iedereen moest me gerust laten. Nee de baby was er nog niet.

En het is niet dat ik niet probeerde hé. Elke tip uit de boekskes heb ik geprobeerd: squatten, onkruid trekken, trappen lopen, stofzuigen, gini/tonic drinken, ananas eten, seks, … Het mocht niet zijn.

Ik had het gehad. Ik was dat zwanger zijn beu. Mijn huishouden was op orde. Ik kon niet blijven stofzuigen hé. Ik was er klaar voor. Hij mocht komen.

En dat deed hij. Niet eens zoveel te laat. Op 21 oktober om 00u42 werd Oscar geboren na een bevalling op topsnelheid. Die voorweeën waren dus niet voor niets geweest.

Maar overtijd gaan is echt niet tof

Maar eerlijk, overtijd gaan is gewoon echt niet leuk. Je wil die baby liefst zo lang mogelijk in je buik houden. Een vroeggeboorte wil je vermijden, dat spreekt voor zich. Maar eens die uitgerekende datum gepasseerd is, is er echt niets meer aan. Je probeert je gedachten te verzetten en jezelf te sussen met de “er is er nog gene ene blijven zitten” wijsheid. Maar dat hielp eigenlijk allemaal niet.

Ik had ondertussen alle data erdoor gejaagd met Netflix. Elke dag dat hij er nu was, zou een dag minder met hem tijdens met zwangerschapsverlof betekenen. Het zou een dagje jonger zijn dat ik hem in de crèche zou moeten afzetten.

Ik wou mijn zoontje zien, vasthouden. Ik wou starten aan ons leven als gezin van vier. Dus nee, dat overtijd gaan is echt niet tof. Maar ik ben heel blij dat alles vanzelf in gang is geschoten en ik ben al (bijna) helemaal vergeten hoe ellendig ik me voelde die laatste dagen.

Maar dus, aan alle mama’s die geen baby vast hebben op hun uitgerekende datum: ik weet hoe het voelt. Maar weet dat het einde echt wel in zicht is.

Hoe zit het bij jou? Was je baby te vroeg, net op tijd of (veel) te laat?

Eén van de laatste buikfoto’s