Als je zwanger bent kijk je ontzettend uit naar de komst van jullie kindje. Maar je weet ook dat er tussen die zwangere buik en die baby in je armen een bevalling staat. Willen of niet, die baby moet eruit. En dan heb je misschien al eens aan een geboorteplan gedacht?
Een wat?
Juist ja, een geboorteplan. Ik moet bekennen dat ik daar niet zo mee bezig was tot de laatste weken voor mijn uitgerekende datum. Dan begon ik mij plots te realiseren dat ik ook nog moest bevallen en daar had ik toch wel een ideaal scenario voor. Mijn geboorteplan zag er ongeveer als volgt uit: Ik zou na een gezellige, rustige dag in de late namiddag weeën krijgen die ik grotendeels thuis zou opvangen. De rit naar het moederhuis zou vlekkeloos verlopen. Na eventjes (max 3uur) puffen zou ik na een 3 tal korte maar krachtige niesbuien mijn baby er als het ware uitniezen. Na een deugddoende nacht zou ik dan helemaal klaar zijn om mijn kraambezoek te ontvangen. Zo, geboorteplan klaar.
Maar dat was natuurlijk niet zoals het ook echt verlopen is
Mijn bevalling is net iets anders gelopen dan mijn vooropgestelde plan. Ik klaag niet, ik had een prima bevalling en zou tekenen om het zo opnieuw te mogen doen.
Maar tijdens gesprekken met andere mama’s en zwangere vriendinnen kreeg ik zoveel verhalen te horen. Makkelijke bevallingen, maar ook de echte horrorbevallingen. Maar 1 ding hebben ze allemaal gemeen: het loopt eigenlijk nooit zoals ze het op voorhand hadden gepland.
Is een geboorteplan dan nuttig?
Goh. Door aan een geboorteplan te denken ben je wel bezig met de bevalling. Je leest, stelt vragen en doet wat opzoekingswerk. Misschien heb je zelfs enkele prenatale lessen gepland. En dat vind ik top. Want op die manier krijg je een idee van wat er kan gebeuren. Maar verder vind ik een geboorteplan redelijk nutteloos. Als je je echt hebt vastgezet op jouw scenario en het loopt anders, kan het op dat moment zelfs heel moeilijk te aanvaarden zijn. Stel, je wil écht zonder epidurale bevallen, maar de hartslag van je kindje daalt zo bij elke wee dat het eigenlijk onverantwoord is. Dan moet je voor die epidurale gaan. Of stel, je wil echt natuurlijk bevallen, maar dat blijkt niet haalbaar en een keizersnede dringt zich op.
Eigenlijk wil ik zeggen, je kan plannen zoveel je wil. Echt, informeer je, ik kan het aanraden. Ik schreef er ook al enkele blogs over. Maar pin je niet vast op je plan. Laat het op je af komen, laat gebeuren wat moet gebeuren. Er is maar 1 ding dat telt en dat is jouw baby gezond en wel in je armen kunnen sluiten op een manier die voor jou en je baby het beste is. Of dat nu met epidurale of zonder is. Natuurlijk of een keizersnede. Er is maar eentje die beslist hoe het zal gebeuren en dat is dat kleintje in je buik. Die zal trouwens de komende maanden nog heel wat plannen en beslissingen beïnvloeden.
Had jij een geboorteplan en is alles volgens scenario verlopen? Ik ben benieuwd.
Ilse van Kreanimo
Ik had wel een aantal dingen in mijn hoofd.
En bij de tweede wilde ik liefst geen keizersnee omdat het bij de eerst zo een mooie natuurlijke bevalling was. De derde was wel bijna helemaal zoals ik het wilde….
Tamara
Als je een goed geboorteplan opstelt (best samen met een vroedvrouw of gyn) dan wordt er ook met moeilijke scenario’s rekening gehouden. Een plan in de zin van “zo ziet mijn ideale bevalling eruit” is inderdaad in de meeste gevallen zinloos. Na een traumatische eerste bevalling met spoedkeizersnede heb ik deze keer een geboorteplan opgesteld samen met mijn gynaecoloog. Bij elke stap kon ik haar vertellen hoe ik het graag zou hebben, maar zorgde zij er ook steeds voor dat ik wist wat de opties waren als dingen anders verliepen zodat ik daar ook over kon nadenken.
Natuurlijk zou ik liefst thuis mijn weeën hebben opgevangen zoals de eerste keer, verschillende technieken geprobeerd hebben om ze op te vangen en eventueel dat in bad te doen, maar door de risico’s wist ik op voorhand dat dit niet mogelijk was en werd er besproken wat dan wel kon. Ook stond er duidelijk in het plan dat ik een traumatische ervaring had gehad en dat ik liefst geen keizersnede wilde, tenzij de baby of ikzelf in gevaar zou komen. Dit werd ook meteen gecommuniceerd aan het aanwezige team zodat zij ook heel empatisch waren. Ook werd er heel duidelijk naar mij toe gecommuniceerd tijdens de arbeid, tijdens de operatie (ja, helaas, het ging weer niet) en de dag nadien kwam er zelfs iemand praten over hoe ik me voelde…
Voor mij was het dus een groot voordeel, al had ik nog steeds geen prachtbevalling…
Mmoiselle Darcey
Hoh, ik heb daar ook al veel over gehoord! Vooral over het feit dat er veel vrouwen een roze wolk zien bij d geboorte. Dus voor mij GEEN geboorteplan. Ik laat alles op mij afkomen en we zien wel. ?
Annelies
klinkt als een prima plan 🙂 Succes!
Nies | Reismicrobe.com
Ik had een geboorteplan ja, heel bewust. Niet omdat het zo MOEST lopen, maar omdat ik wilde visualiseren hoe het zou MOGEN lopen, wat ik écht wilde en wat voor mij een fijne, intieme en krachtige bevalling zou zijn. Uiteindelijk vergat ik het geboorteplan thuis (zat niet in mijn vluchtkoffer) en moest ik omdat het allemaal zo snel ging (exact waar ik van droomde dus) nog snel zeggen: hé ik wilde wel in bad hé. Ok, snel bad laten vollopen en daar is Morris uiteindelijk in bevallen. Net zoals ik genoteerd had. Maar… Foto’s nemen door de vroedvrouw kwam er niet van aangezien alles hypersnel ging, muziek op is ook vergeten (ik had al persweeën toen ik aankwam) dus ja… Maar geen erg! Ik had mijn man bij mij, mijn vroedvrouw die ik zelf meegenomen had, het was er rustig, stil, donker en we werden niet gestoord. Ons manneke kwam ter wereld hoe wij het wilden! Voor mij is een geboorteplan dus niet iets van ‘ik plan dit en het moet zo lopen’ maar wel: ‘hopelijk kan en mag het zo lopen en door het op te schrijven, werk ik er ook naartoe’.