Op woensdag 11 mei is onze dochter, Mona, geboren. Ons eerste kindje. Hoe die zwangerschap me is vergaan hebben jullie al uitgebreid kunnen volgen hier, op mijn blog. Maar die eerste bevalling is toch ook wel de moeite waard. Dus bij deze, mijn bevallingsverhaal. Verder lezen op eigen risico dus…
De nacht van maandag 9 mei was geen topnacht. Heel onrustig, regelmatig opstaan om te plassen, baby die veel bewoog, …. Uiteindelijk besloten om iets voor 7 op te staan. Even geknuffeld met de hond en terug recht gestaan om opnieuw te gaan plassen. En toen brak mijn water. Al was ik er niet helemaal zeker van. Misschien gewoon in mijn broek geplast? Al was ik wel net nog naar het toilet geweest. Nee, dat blijft druppelen, dit is niet normaal. We maken manlief wakker “Hm, schat. Ik denk dat mijn water gebroken is.” Grote smile op zijn gezicht. Hij stond op.
Na een telefoontje aan de materniteit naar het Heilig Hartziekenhuis in Lier gereden. Buiten de mogelijk gebroken vliezen voelde ik weinig. Als dit weeën zijn valt dat kei goed mee, dacht ik onderweg in de auto. Wist ik veel wat er nog ging komen…
Eens in Lier aangekomen werd ik aan de monitor gelegd. Geen regelmatige, krachtige weeën. Maar m’n water was wel degelijk gebroken. Ik mocht dus niet meer naar huis. Ik kon alleen maar hopen dat de weeën vanzelf zouden starten, anders zou ik woensdagochtend worden ingeleid. Geen goed scenario, hier had ik niet op gerekend. Maar onze dochter was onderweg. Zoveel was zeker. We gingen nog gezellig buiten iets eten, wat tv kijken, mijn man reed nog even naar huis voor wat extra spullen. Geduld hebben.
Pas rond 20u waren de weeën sterk en regelmatig. Met de hulp van m’n man heb ik die weeën in mijn kamer opgevangen, douche genomen. Om 21u30 was het tijd om opnieuw een verdieping hoger te gaan, richting arbeidskamer.
De weeën werden sterker, om de 3 minuten. Jeetje dit doet pijn! Hoeveel erger gaat dit worden? Gaat dit nog lang duren?
23u, 7cm ontsluiting. Ik besluit geen epidurale te nemen, wel een bad. Manlief naast me met de sproeier warm water op mijn buik. Oke, dit gaat. Geen idee hoelang ik in dat bad lag. De weeën werden nog pijnlijker, bijna geen pauze meer. Ik voelde persdrang. Uit bad, volledige ontsluiting. We gaan beginnen meepersen met de weeën.
Even later (geen idee hoe lang, tijdsbesef was ver weg) was het tijd om de gynaecoloog van wacht te bellen. We brengen je naar de verloskamer, je gaat bevallen. Laat dit aub vooruit gaan, dit doet zo een pijn!
Benen in de beugels, en wachten op de assistent gynaecoloog en de gynaecoloog van wacht. Daar lag ik dan. Te wachten. Waar blijven die nu?!
Vriendelijke dame die gynaecoloog van wacht. Geeft mij en m’n man een hand, stelt zich voor en installeert zich daar vooraan, tussen mijn benen. Mijn opdracht was duidelijk: elke wee 3 keer persen. Duwen duwen duwen. Je doet het heel erg goed. Komaan, nog 1 keer. Mijn 4 coaches deden hun uiterste best om me aan te moedigen.
Tussen de weeën was het even wachten. Mijn gevoel voor humor had ik nog. Enkele quotes van de nacht:
- “Kunnen we morgen verder doen? Ik heb er echt geen zin meer in.”
- “Er is absoluut geen elegante manier om dit te doen.”
- “De volgende keer doe jij dit hoor.” Kijkend naar mijn man. Ik meende het.
Oke, ik kan dit. Dit komt goed. Auw, dat brandt, dit doet pijn. Laat dat stoppen! Komaan wee, waar blijf je nu?!
“Doe je ogen eens open” zei de gynaecoloog (die nog steeds in haar mooie jumpsuit en hakken mee stond te kijken).
Ik zie haar, mijn dochter. “Neem haar maar aan.” Tranen bij mijn man. Geen woorden meer.
Iets voor 1 ’s nachts is onze dochter, Mona, geboren. 50 cm, 3kg100. Ze is perfect.
Wat vond ik nu van dat bevallen?
Had ik dit bericht woensdag of donderdag geschreven was het heel anders geweest. Maar het cliché is waar, je vergeet de pijn. Nee, vergeten is veel gezegd. Je geeft het een plaats.
Op voorhand had ik bepaalde dingen gepland en voorzien voor de bevalling:
- Niet in dat bad gaan, dan zou mijn haar slecht liggen. Mijn haar bleek echt geen aandachtspunt te zijn op het moment zelf.
- Ik had zorgvuldig een bevallingsoutfit gekozen. Ik kwam net uit dat bad en had dus enkel een handdoek over me liggen. Couldn’t care less.
- Waterproof mascara, anders zou ik eruit zien als aan panda. Make-up? Yeah right…
Achteraf bekeken had ik een uitstekende bevalling. Buiten de onzekere tijd tussen het breken van de vliezen ’s morgens en de opstart van mijn weeën. Eens de weeën gestart waren, ben ik op net geen 5u bevallen.
De lichamelijk hinder en ravage bleef beperkt. De bevalling zelf was goed gegaan, geen knip, geen scheurtje. Staartbeentje heeft een 2 dagen wat pijn gedaan. Vooral de spierpijn was opvallend. Ik ben 3 dagen stijf geweest over m’n armen, rug en nek.
Bevallen is topsport
Bevallen is kei hard werken. Jezelf beheersen, weeën opvangen en wegblazen, je concentreren, wachten op het juiste moment, zelfcontrole.
Rechts naast mij mijn man, die mijn gezicht afdept. Ik zweet verschrikkelijk. Links van mij de vroedvrouw, die me tussen de weeën water geeft. Topsport zeg ik je!
Bevallen is het pijnlijkste en tegelijk het meest fantastische wat ik in mijn leven het gedaan.
En mijn man?
Topman! Weer maar eens bewezen. Mijn man heeft me gezien zoals nooit tevoren. Hij heeft me in de douche gezet, afgedroogd, aangekleed. Probeerde te helpen waar hij kon. Zijn aanwezigheid was voldoende.
Hij heeft me in bad gezet en er weer uit gehaald. Me aangemoedigd tijdens het persen. Mij al mijn kracht zien gebruiken. Mij horen schreeuwen. Zijn dochter zien geboren worden, de navelstreng doorgeknipt. Zijn dochter vastgenomen, alsof hij nooit iets anders had gedaan. Hij heeft me na de bevalling zien gewassen worden, het bloed gezien. Hij heeft mij gezien in een weinig flatterend netbroekje met dubbel maandverband.
Die blik in zijn ogen. Op dat moment besefte ik dat ik vanaf nu de liefde van mijn man zou moeten delen met een andere meid, zijn dochter. Ik smelt. Hij gaat dat goed doen, papa zijn.
En dan nu, genieten. En proberen om hier en daar toch wat bij te slapen. Want jeetje, wat is zo een baby vermoeiend! Die bevalling viel eigenlijk best wel mee.
Hansie
Even herlezen! Tranen… Zo mooi!
Hoop het bij een tweede kindje te kunnen beleven zoals jij het hier beschrijft! Zonder keizersnede that is…
Annelies
Oh dank je wel! Zo lief. Ik wens het je echt toe.