Ik ben ondertussen bijna 26 weken zwanger en dat zorgt voor, lichamelijke, veranderingen. Je weet wel ongeveer wat je zoal kan verwachten, maar uiteindelijk blijft die ervaring van je zwangerschap iets heel individueels. En ik heb toch al een paar keer gedacht “Oh, dat hoort er dus ook bij.” En dan moet dat laatste trimester nog beginnen.

Emotioneel: Eerlijk, ik had dit bij mij véél erger verwacht. Ik ben van nature al een emotioneler persoon. Ik had verwacht dat ik dagelijks rivieren zou huilen, zonder enige reden uiteraard. Ik verbaas mijzelf op dat vlak. Maar het neemt niet weg dat ik toch sneller huil. Zowel van blijdschap, verdriet of gewoon omdat ik het even nodig heb.

Geduld: Ik ben nu nooit echt de meeste geduldige persoon geweest en dat is er absoluut niet op verbeterd. Ik ben misschien al wat sneller boos en wat meer beschermend. Ik probeer het wel te onderdrukken. Stress is immers niet goed voor de baby.
Dat verminderde geduld heeft ook, meer dan tevoren, een flapuit van me gemaakt. De filter is precies een beetje verdwenen.

Zwangerschapsdementie: Ik had er al van gehoord, maar je hebt geen idee wat dat is, tot je er plots “last” van hebt. Ik heb echt al stoten uitgehaald: 2x op rij koffie zetten en de capsule vergeten (en maar kwaad zijn omdat het machien kapot is), de hond 2x eten gegeven, vergeten dat ik al gegeten heb, etc. Maar vaak vergeet ik ook dat ik iets niet mocht vergeten. Ik leef soms gewoon in onwetendheid, maar dat is ook wel ontspannend.

Lichamelijke veranderingen: Ik weet het wel, je bent zwanger, je lichaam verandert (lees: zet uit). Maar ik vind dit eigenlijk nog altijd vreemd. De taille is aan het verdwijnen, die buik (en andere lichaamsdelen waar ik verdeeld enthousiast over ben) wordt groter. De extra kilo’s vallen voorlopig nog mee en ik hoop dat zo te houden. Dat ik het moeilijk heb met dat veranderend lichaam is misschien veel gezegd, maar ik vind het op zijn minst iets om aan te wennen.
Ik ben anders absoluut geen topmodel. Maar ik doe wel mijn best om gezond te eten en te sporten. Kwestie van het toch allemaal wat onder controle te houden. Ik probeer trouwens nog altijd om gezond te eten en ga nog twee keer per week zwemmen. Gelukkig ben ik momenteel nog gespaard van vreetbuien en rare “goestingskes” (hout vasthouden). Ik voel me meestal ergens tussen “trots op mijn zwangere buik” en “zeekoe”.

Harde buiken: Op zich niets onrustwekkend, zolang het geen pijn doet. Bij mij gebeurt dat vooral ’s nachts en ’s morgens. Als de baby heel actief is, of ik dringend naar het toilet moet. De eerste keer dat je je buik zo voelt is echt heel bizar.

Ongerustheid: Als ik de baby een dagje minder dan anders voel bewegen, vraag ik me al snel af of alles wel oke is. Maar vriendinnen lieten me al weten dat die ongerustheid nooit meer zal overgaan. Zeker niet eens dat kindje er is. Ik zal er dus maar aan wennen zeker.

Pijntjes en beperkingen: Een hele voormiddag poetsen of een dag rond wandelen zorgt al eens voor wat pijn in de onderrug of een gespannen buik. Eraan toegeven en even gas terugnemen lost dat snel weer op.
Bandenpijn. Wat? Juist ja, ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar dat komt er dus ook bij.
Je sokken en schoenen snel even aandoen is met die groeiend buik ook niet altijd evident. Snel de trap oplopen bekoop ik ook met een lichte ademnood. Bye bye conditie.

Je onderschat de omvang van je groeiende buik ook. Op restaurant tussen 2 tafeltjes/stoelen wringen kan anders uitpakken dan je had ingeschat: “Goh, dat lukt nog wel net, ik trek mijn buik wel wat in en hopsa”. Niet dus. Bye bye elegantie.

Haargroei: Of mijn haardos voller is, of sneller groeit, weet ik niet helemaal zeker. Wel weet ik dat de haartjes op mijn benen veel trager terug groeien. En daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Want ik heb zo een flauw vermoeden dat ik voor het scheren van benen etc de hulp van manlief moet inroepen over enkele weken.

Liefde voor je partner: Een huizenhoog cliché, maar het is waar, de liefde voor je partner groeit mee met de buik. Natuurlijk zag ik mijn ventje al graag, anders waren we niet getrouwd, laat staan aan dit baby-avontuur begonnen. Maar het gevoel wanneer ik naar hem kijk is anders, sterker. Hij is de papa van dat kleine wezentje. En hij gaat een prima papa zijn, daar heb ik nog geen seconde aan getwijfeld.

Tot slot: er groeit een kind in mij!
Ik weet het, het is de essentie van zwanger zijn. Maar hier moet ik nog elke dag aan wennen. Er groeit een levend wezen in mijn buik (of baarmoeder als je technisch wil zijn). Dat wezentje beweegt, leert dingen, heeft orgaantjes, duwt terug als ik op mijn buik duw, … en maakt zich klaar voor de grote echte wereld. Het is moeilijk uit te leggen waarom dat zo wennen is, maar het is gewoon vreemd.

Maar eigenlijk geniet ik ook gewoon enorm van die stampjes en beweging in mijn buik. Het is een zalig gevoel.