Tijdens de zwangerschap van Oscar kreeg ik de diagnose van zwangerschapsdiabetes. Na de suikertest bleken mijn waarden net te hoog te liggen en zat ik plots in de diabeteskliniek. Ik vloekte. Gedaan zorgeloze zwangerschap. Op dat moment kwam dat behoorlijk hard binnen.
Intussen zijn we al een tijdje verder en kan ik het beter relativeren. Er zijn mama’s die ander nieuws krijgen tijdens een zwangerschap. Zwangerschapsdiabetes is dan absoluut het einde van de wereld niet. Ik lette tijdens het verdere verloop van mijn zwangerschap dan ook op mijn voeding en controleerde regelmatig mijn suikerwaarden. Insuline was voor mij niet nodig. Ik deelde al enkele verhalen over die zwangerschapsdiabetes hier en hier.
Maar hoe zit het nu?
Twee jaar later
Die zwangerschap en de diabetes liggen al een tijdje achter mij. Maar wanneer je ooit zwangerschapsdiabetes hebt gehad, blijft je dat achtervolgen. Voor altijd eigenlijk.
De diagnose tijdens je zwangerschap betekent dat je een verhoogd risico hebt om later diabetes type 2 te ontwikkelen. Vrouwen met een voorgeschiedenis van zwangerschapsdiabetes blijven tot 50% risico hebben om binnen de 10 jaar na de bevalling een blijvende vorm van diabetes te ontwikkelen. Dat is een behoorlijk hoog cijfers en daarom is opvolging na de zwangerschap dus ook echt heel belangrijk.
Ik moet nu elk jaar mijn bloed laten controleren. Wanneer die waarden afwijkend zijn volgt er opnieuw een suikertest en eventuele verdere behandeling.
Iets met uitstel
Ik moet al meteen bekennen dat ik mijn eerste controle pas anderhalf jaar na mijn bevalling liet doen. Ondanks de vele reminders van ‘Zoet zwanger‘ bleef ik die controle wat voor me uit schuiven. Deels uit gemak, deels uit angst voor het resultaat.
Maar die angst bleek uiteindelijk nergens voor nodig te zijn. Mijn bloedwaarden bleken perfect in orde en er was niets dat wees op diabetes. Ook tijdens de recente test eerder deze week was alles perfect in orde.
De toekomst
Voorlopig kan ik die diabetes vergeten. Buiten de jaarlijkse bloedafname moet ik mij er niets meer van aan trekken. Maar het blijft ergens wel een ervaring die indruk op me heeft gemaakt.
Vlak na de geboorte van Oscar heb ik veel gesnoept. Zowat alles wat ik niet kon en mocht eten tijdens die zwangerschap heb ik naar binnen gespeeld. Chips, chocolade, snoep, koffiekoeken, … Maar na een maand of vier was het welletjes geweest. Mijn lichaam had me immers een teken gegeven dat die suiker niet zo goed voor me waren, misschien moest ik dan ook maar eens stoppen met zo’n aanslag op dat lijf, wat me twee gezonde kindjes heeft gegeven. Tijd om wat meer voor mijzelf en dat lijf te gaan zorgen dus.
Ik ben terug beginnen sporten en dat hou ik ondertussen goed vol. Ik ga wekelijks lopen, ik doe yoga en pilates en wanneer Mona zwemles heeft trek ik zelf ook wat baantjes. Ik eet nog steeds chips en chocolade, maar minder. Ik voel me fit, ik heb een oké conditie en ben weer wat strakker.
Geen paniek
Zwangerschapsdiabetes is echt niet tof, ik weet het. Maar het is ook geen ramp. Je moet gedurende enkele weken goed letten op wat je eet en dat kan best streng zijn. Jezelf slecht voelen na die diagnose is helemaal oké. Maar probeer er niet te lang in te blijven hangen. Uiteindelijk is het beperkt in tijd en doe je het voor jezelf én dat kleintje. Er bestaat een kans dat je ook na je zwangerschap diabetes patiënt blijft. Ik heb voorlopig het gelukkig dat dit hier niet het geval is.
Oscar is met een normaal gewicht ter wereld gekomen met een natuurlijke bevalling twee dagen na mijn uitgerekende datum. Zwangerschapsdiabetes betekent dus niet altijd een inleiding al is het wel mogelijk indien het voor de mama/baby beter is.
Niet panikeren. Laat je goed begeleiden en als je vragen hebt mag je me altijd een berichtje sturen.
