Op 30 weken zwangerschap kreeg ik de niet zo fijne diagnose van zwangerschapsdiabetes. Dat dat nieuws nogal hard aan kwam vertelde ik jullie al. Maar ik kreeg zoveel reacties van jullie. Aanmoedigingen, maar ook mama’s die hetzelfde doormaken of ook hadden meegemaakt tijdens hun zwangerschap. Ik beloofde het onderwerp te blijven bespreken dus bij deze bezorg ik jullie een update.

Ik ben ondertussen bijna 35 weken zwanger. Ik ben nu een goeie maand gelabeld met de diagnose van zwangerschapsdiabetes en zeggen dat het prima loopt is misschien wat overdreven.

Hoe gaat het met mij?

De eerste dagen heb ik het enorm moeilijk gehad met de diagnose. Het gevoel dat mijn eigen lichaam dingen aan het doen was die de gezondheid van mijn baby in de war stuurden vond ik moeilijk te plaatsen. En ja, er was (is) ook een beetje zelfmedelijden. Want je moet al zo opletten met wat je eet en drinkt tijdens je zwangerschap. Geen alcohol, geen rauw vlees/vis en nu ook nog eens geen suikers. Beter wordt het niet meer hoor.

Maar ik heb voorlopig nog het geluk dat ik alles vrij goed onder controle lijk te houden door op mijn eten te letten. Dat wil dus zeggen zo weinig mogelijk koolhydraten/suikers. Klinkt simpel maar dat is het niet. Je staat ervan verbaast waar je overal suiker in zal vinden. Je moet de hele dag opletten en heel wat dingen die ik vroeger wel eens deed kunnen nu niet meer.

’s Morgens snel ontbijten met ontbijtgranen zit er bijvoorbeeld niet meer in. Geen zin om te koken en snel iets gaan halen? Nope, niet goed voor de suiker.

En het is ook best verwarrend. Een driegangenmenu op restaurant verdraag ik prima. Nacho’s en enkele snoepjes in de cinema konden nog nét. Pizza is dan weer een absolute no go. Als er pasta op de menu staat op het werk beperk ik me ook tot soep en een boterhammeke. En ’s avonds voor tv nog een ijsje of koekje eten kan dus ook niet meer.

Over het algemeen lukt het wel. Maar eerlijk? Ik tel af. Ik ga blij zijn als ik opnieuw eens een snoepje of koffiekoek kan eten. Dat gaat een zeer uitgebreid buffet worden na mijn bevalling hoor.

Aan de andere kant heeft het met wel bewuster gemaakt van suikers. Dus misschien is het wel een lijn die ik moet proberen door te trekken, ook na de bevalling?

En hoe gaat het met de baby?

Het welzijn van het persoontje voor wie we dit allemaal doen is uiteraard het belangrijkste. Momenteel krijg ik geen insuline en ik hoop het zo te houden. Maar ik overschrijd dus wel af en toe mijn toegelaten waarde en dan maak ik me zorgen om de baby.

Afgelopen vrijdag had ik mijn controle bij de gynaecoloog. Ik had op voorhand het gemiddeld gewicht van een baby van 34 weken even opgezocht en dat bleek een goeie 2kg200 te zijn. Ik dus mega enthousiast toen mijn gynaecoloog zei dat hij maar 2 kilo woog. “Oh dat is heel goed. Voorlopig dus geen sprake van een te zware baby door de diabetes!” zei ik trots.

Maar dat bleek dus ook weer niet goed te zijn. Zijn hoofd en lengte zitten prima, hij is wat aan de grote kant. Maar zijn buikje is wat klein en zijn gewichtje te laag. Dat zorgt voor asymmetrie en een dipje op de curve. Lap. Weer niet goed.

Op zich niet echt iets om me nu al mega veel zorgen om te maken. Hij kan dat inhalen. Maar het zou ook kunnen wijzen op een mindere werking/kwaliteit van de placenta en dat hij dus niet voldoende voedingsstoffen binnen krijgt. Wat ik kan doen om dat te verbeteren? Weinig. Al kan ik stress beter vermijden.

Ik mag vanaf nu dus wekelijks naar de monitor om de beweging op te volgen. Mijn eerste monitor was gisteren en dat was er eentje voor in de boekskes. Perfect en alles onder controle. Over een tweetal weken moet ik dan opnieuw voor een echo. Ik hoop dat hij tegen dan wat is bijgekomen.

En ik ben in de war

Ondertussen ben ik wel behoorlijk in de war. Ik nam contact op met het diabetescentrum op zoek naar een verklaring of mogelijke link. Want ik moet net op die suikers letten om een te zware baby te vermijden maar mijn baby blijkt dan weer te licht te zijn.

Volgens de arts heeft het niets met de diabetes te maken. Mijn waarden zijn oké en ik heb nog geen insuline nodig. Ze raadde me aan gezond (en voldoende) te blijven eten en de verdere opvolging aan de monitor en bij de gynaecoloog af te wachten. Elke dag een taartje zou het gewicht van de baby niet omhoog trekken. Teleurstellend vond ik dat.

Mijn zwangerschap verloopt dus iets minder zorgeloos dan met Mona. Maar op zich niet dramatisch en ik/hij worden goed opgevolgd. Ik probeer dus vooral rustig te blijven, stress te beperken en te vertrouwen op mijn omgeving, mijzelf en mijn zoontje. Nog efkes…