De vrouwen die hier een pasklaar antwoord verwachten zal ik helaas moeten teleurstellen. Ik ben geen pro en ik vrees dat er geen perfect stappenplan is om te bevallen zonder epidurale. Zelf ben ik zonder epidurale kunnen bevallen. En ik geloof dat dit kwam door een combinatie van factoren: mijn instelling, het verloop van mijn bevalling en een goede vroedvrouw. En de dingen die ik daarvan heb opgestoken wil ik graag met jullie delen.
INSTELLING
Ik wilde heel erg graag zonder verdoving bevallen. Niet per se om mijzelf iets te bewijzen (hoewel). Maar vooral om de bevalling zo bewust mogelijk mee te maken en nadien goed en sneller te recupereren. De instelling is al half het werk denk ik. Ik heb op voorhand dan ook aan het ziekenhuis meegegeven dat ik het graag zonder zou doen en dat ook tegen zoveel mogelijk mensen gezegd. Dan is de druk al wat groter hé. Maar alles zou wel afhangen van de situatie.
HET VERLOOP VAN DE BEVALLING
Tijdens de sessies prenatale kine werd mij gevraagd realistisch te zijn. Als de bevalling binnen een timing van 12uur zit, kan je zonder epidurale proberen. Gaat het echter al richting de 20uur is een epidurale vaak een betere keuze. Simpelweg omdat je anders al te moe bent op het moment dat je nog moet beginnen persen.
Een vriendin van me had me op voorhand gezegd “op het moment dat je denkt, nu heb ik die prik nodig, ik kan echt niet meer”. Is dat het moment dat je er eigenlijk bijna bent. Ze zei me het te vergelijken met een bergbeklimming, net als je denkt “nu val ik dood” is de top in zicht en ben je er bijna.
Ik heb dat in mijn achterhoofd gehouden en dat heeft wel geholpen. Want het klopt wel.
Mijn water is ’s morgens om 7u gebroken, zonder weeën. De weeën zijn rond 20u begonnen en waren echt hevig vanaf 21u30. Ik ben om 00u59 bevallen. Wat eigenlijk relatief snel is. Al lijkt het op die moment wel een eeuwigheid te duren. De weeën zijn het ergst. Eens je mag beginnen meepersen valt het wel mee. Niet dat dat persen geen pijn doet, maar het is gewoon een ander soort pijn.
DE VROEDVROUW
Ik had echt een goede vroedvrouw om me bij te staan. Ze leerde me mee te gaan in de wee. Natuurlijk hadden ze me dat op de prenatale kine ook wel uitgelegd, maar je hebt op dat moment eigenlijk geen flauw idee wat ze daarmee precies bedoelen.
De wee wegademen, het is moeilijk, maar eens je het door hebt, helpt het wel. Het is in elk geval efficiënter dan je proberen op te trekken aan je bed of ergens in de knijpen. Hoe meer spanning je zet, hoe pijnlijker het is. Een vroedvrouw die je helpt en hierin bijstaat is een enorme steun. En een man die je water komt geven en je gezicht komt verfrissen is ook goud waard.
IS HET NU ZOVEEL BETER ZONDER EPIDURALE?
Ik ben nog maar één keer bevallen en kan dus absoluut niet vergelijken. Bevallen zonder verdoving is wel een beetje idioot. Ik hoor vaak dat je toch ook niet naar de tandarts gaat zonder verdoving. En dat klopt ergens wel. Waarom zo willen afzien als de pijn kan verzacht worden? Om jezelf iets te bewijzen? Om je man en je omgeving te tonen hoe sterk je bent?
Ook ik heb het moeilijk gehad. Ik stond op het punt de epidurale te vragen toen ik 7 cm had. De vroedvrouw overtuigde me dat het vlot ging en ze raadde me aan in een warm bad te gaan. Tegen dat ik uit het bad gesukkeld was, had ik volledige ontsluiting en was het dus heel veel te laat voor de epidurale. En achteraf bekeken ben ik daar erg blij om. Ik heb afgezien, echt, kei hard. Maar ik heb de bevalling zo bewust meegemaakt. Ik wist tijdens het persen perfect wat ik aan het doen was, voelde de weeën heel goed aan en heb alles beheerst kunnen doen.
Ik heb na de bevalling natuurlijk wel wat last gehad. Maar niets erg. Ik had amper verzorging nodig en wandelde enkele uren later gewoon rond.
Als er ooit een tweede komt, zou ik het opnieuw zonder epidurale willen proberen. Maar of je het nu met of zonder doet (of misschien zelfs met keizersnede), het cliché is waar, uiteindelijk vergeet je de pijn. Of je geeft het toch een plekje. En je baby 9 maanden dragen en het leven schenken is een mirakel op zich. Op welke manier dan ook.
Nies | Reismicrobe.com
Ik vond bevallen zonder epidurale de max! Ik kan ook niet vergelijken maar ik zou bij een tweede bevalling opnieuw proberen zonder verdoving. Hoewel het inderdaad pijn deed, voelde ik ook een soort oerkracht (ik heb nog nooit zo hard gekreund, geroepen, …) en vond ik het cool om te zien hoe mijn lichaam zélf dat wezentje op de wereld bracht. Ik vind het jammer dat een epidurale nog zo snel wordt aangeraden, terwijl ik geloof dat alle vrouwen dit kunnen! Het vertraagt ook vaak de bevalling… Wellicht zou ik anders piepen als ik ook niet zo’n snelle bevalling als jij had gehad.
Annelies
Ik vond het ook echt super en raad het sindsdien al mijn zwangere vriendinnen aan. Die bekijken me dan wat vreemd. Maar (achteraf) bekeken vond ik het fantastisch. Ik zou het zo opnieuw doen. Als het scenario vergelijkbaar is. Want als je een super lange bevalling hebt kan ik me wel voorstellen dat die epidurale beter voor je kan zijn.
Jolien
Als je met epidurale bevalt, zet je lichaam je kindje ook nog zelf op de wereld, hoor. Het hele mechanisme zet verder, je voelt het alleen niet meer. Het persen is wel een vreemde ervaring, maar wat blijft het een heerlijk gevoel om dat kindje van tussen je benen te zien verschijnen. Als je zoals mij 48u voorweeën hebt (dus geen slaap) en na het breken van de vliezen 8u in arbeid kronkelen (rugweeen) met een minuut pauze tussen elke wee en toch maar 4 cm ontsluiting hebt, dan is de anesthesist de persoon die je het liefst de bevallingskamer ziet binnenkomen. Dankzij mijn epidurale is mijn ontsluiting een pak sneller gegaan (nog 6 uurtjes geduurd dus perfect normaal) en niet uitgedraaid op een totale fiasco met flauwvallen en spoedkeizersnede, want mijn lichaam was al op voor ik er moest aan beginnen. De gynaecoloog zei zelf dat het voor situaties als de mijne is dat er epidurale verdovingen bestaan. En ook ik liep een paar uurtjes later alweer rond, want als ze de pomp uitzetten, is alles binnen het uur terug ‘wakker’.
Evi
Mijn eerste bevalling werd ingeleid omdat mijn placenta een beetje was ‘uitgeleefd’ en te weinig voedingstoffen meer gaf aan de baby. Omdat die weeën kunstmatig werden opgewerkt, werd het snel heel intens. Ik mocht ook niet rondlopen, want ik moest de hele tijd aan de monitor. Na 5 uur ging het echt niet meer, ik kon niets opvangen en dus beviel ik met een epidurale. Ik voelde de baby gelukkig nog wel drukken tijdens de persweeën en het was een heel vredige bevalling. De tweede keer wou ik absoluut niet worden ingeleid en wou ik zonder epidurale bevallen. Ik omarmde de pijn en heb de meeste arbeid thuis kunnen doen. Eens in het ziekenhuis beviel ik midden in de nacht van mijn dochter zonder epidurale. De persweeën waren zo hels en mijn vriend heeft nog altijd trauma’s van mijn oerkreten. Maar dat was ook zo mooi. Ik denk er met plezier aan terug. Mocht er een derde komen (no way…) zou dat terug zonder zijn, maar mét is een goed alternatief als het écht nodig is. Dan kan je rustig bevallen alsof je onder een warm dekentje ligt… 🙂
Muske
Zonder epidurale was ook mijn idee. Tot ik werd ingeleid met tabletjes, alles niet goed op gang kwam, een paar uur later besloten werd tot een keizersnede. Ik moest volledig in slaap want ik had nog geen epidurale, mijn man mocht er niet bij zijn. Daarna een onverwacht probleem met de baby, heeft uiteindelijk 10 dagen in de kliniek gelegen, in het begin in de couveuse.
Dus in mijn geval: wakker worden, beseffen dat je daar ligt omdat je bevallen bent. Vragen aan de verpleegster wat het geworden is, want dat wist ik niet. Onverwacht 5 dagen bezoek moeten ontvangen zonder baby op de kamer. Na 5 dagen naar huis zonder baby… mijn hart brak in 10 000 stukken op dat moment. Ik kon daar lang niet over spreken zonder in tranen uit te barsten.
Bij verhalen als het jouwe ben ik altijd wat jaloers. Maar zoals je zegt: je geeft het een plekje. (Het is een perfecte peuter nu trouwens).
Ik weet niet of ik nog zonder epidurale durf bevallen bij een tweede, ik heb teveel schrik dat ik alsnog volledig in slaap moet als er uiteindelijk toch een keizersnede zou gebeuren. En we stoppen sowieso na een tweede, dus in dat geval zou ik geen enkele geboorte bewust hebben meegemaakt. Dat zou ik wel jammer vinden, nooit de eerste schreeuw horen bijvoorbeeld. Maar dan maak ik nooit de oerkracht mee van natuurlijk bevallen, daar was ik zo nieuwsgierig naar. We zullen zien wat het wordt als het zover is. Alles hangt inderdaad af van het verloop van de bevalling, zoals hier reeds werd aangehaald.