Onze Mexico reis was een onvergetelijke ervaring. De variatie tussen zon, zee, strand, steden en cultuur maakte het een heel complete vakantie. Maar er gebeurde tijdens die reis nog iets wat ervoor zorgt dat we deze nooit zullen vergeten.
Klaar om Mexico te ontdekken
Het was 5 januari 2022. We waren drie dagen in Mexico en die hadden we volledig doorgebracht in een all inclusive hotel. Voeten onder tafel om te eten, drankje wanneer je maar wilde, middagdutjes en de zon op onze bol. Het leven is mooi.
Maar na die eerste dagen waren we klaar voor de rest van onze roadtrip door Yucatan. Er stond nog veel op de planning en wat keek ik daarnaar uit.
Na nog geen kilometer rijden maakten we onze eerste stop bij een grote supermarkt. Ik had de elektrische tandenborstels mee maar niet de lader. Die zouden geen drie weken meegaan dus we moesten tandenborstels hebben. Ook van die zonnemelk die goed was voor het milieu. Goedgekeurd voor de nationale parken en de koralen niet zou kapot maken. We namen broodjes mee, Nutella en van die Amerikaanse cheddar kaas. We reden door naar een cenote en we zouden daar picknicken voor we doorreden naar Akumal, onze volgende bestemming. We zouden ook nog even stoppen in de lokale Telco winkel voor een Mexicaanse simkaart met data. Je weet maar nooit. Maar er stond teveel volk, het ging totaal niet vooruit en we besloten verder te rijden.
Cenote Minotauro
De cenote was niet zo makkelijk te vinden. We wisten het ongeveer. Na een tiental minuten rijden zagen we rechts een ijzeren poort en ‘Cenote Minotauro‘. Dat was hem! Ik reed voorbij wat op die weg betekende dat ik nog enkele kilometers zou moeten doorrijden om dan de ‘retorno’ te nemen. Met enkele minuten vertraging betaalden we onze pesos toegang tot de cenote en volgenden we de aardeweg, recht in de jungle.
Er was niemand. Buiten drie Mexicanen aan de cenote, twee duikers en kleurrijke vlaggen. We deden de kinderen hun zwemvesten aan, daalden af in de cenote en vonden het paradijs.
Er was een brugje in die cenote. En een schommel. Een schommel op een mooie plek. Ik zag de foto die ik wou maken al helemaal voor me. We wachtten tot de duikers onder waren en mijn man zwom door het redelijk koude water naar de schommel, enkele meters verder. Mona, Oscar en ik bleven op de kant terwijl mijn man op de schommel klom. Hij stond daar op de schommel uit te roepen hoe prachtig het er was.
Oscar sopte intussen zijn dikke teen in het water en besloot toch wat meer tijd nodig te hebben. Mona stond al halfweg de trap, klaar om naar papa te zwemmen. Maar die liet weten haar te komen halen en hij sprong het water in. Ik had me net even omgedraaid, ik had iets had laten vallen.
Pijn en WaterWipes
Hij kwam weer boven water en riep dat hij zich pijn had gedaan. Ik dacht dat hij op een rots gesprongen was. Maar op mijn vraag wat er was en of het ging kreeg ik geen antwoord. “Ik heb echt veel pijn” was al wat ik kreeg.
Toen hij korter bij ons was zag ik bloed. Hij klom uit het water en ik zag een aangezicht vol bloed. Uit de rugzak haalde hij de WaterWipes. Een bloedneus in combinatie met water, dat is heel veel bloed. Terwijl mijn man met een hoop WaterWipes kermde van de pijn probeerde ik de kindjes af te leiden door vissen te kijken.
Hij kreeg uitgelegd dat hij de schommel recht in zijn gezicht had gehad. Op zijn neus. “Is het gebroken?” vroeg ik. Ik zei hem de doekjes even weg te doen zodat ik eens kon kijken..
Hij liet me zijn neus zien en er ging een rilling over mijn hele lijf. Want die was gezwollen en stond zo scheef al iets. Dat was niet goed.
Ijs, we hadden ijs nodig om de zwelling te stoppen.
Daar stonden we dan. In de jungle in Mexico, in een cenote, zonder gsm ontvangst. We klommen de cenote uit en hoewel de Mexicanen geen woord Engels spraken waren ze heel behulpzaam. We vulden een doek met ijsblokken en kregen instructies naar de lokale dokter.
Die lokale dokter was niet wat we zochten en ik reed tien minuten verder naar ons verblijf. We waren nog twee uur te vroeg om in te checken, ik ging op goed geluk. De man van Villa Morena gaf ons de naam van het ziekenhuis ‘Hospiten‘ in Playa del Carmen, een half uurtje rijden.
Bij aankomst viel Oscar zijn knie open op de parking. Ook dat nog. “Tis niks” zei Mona “De dokter van papa kan misschien ook naar Oscarreke zijn knie kijken.”
Zes uur op de Mexicaanse spoed
We werden doorgestuurd naar spoed waar we een papieren moesten invullen en een waarborg van $4.000 moesten betalen voor er een dokter ons zou zien. De Visa limiet werd verhoogd. Dat werkt daar niet zoals bij ons.
Het ziekenhuis was beter dan ik mijzelf op de weg ernaartoe had voorgesteld. Modern, netjes en iedereen sprak vlot Engels. De wachtzaal was gevuld met toeristen, waaronder een Belgische vrouw met nierstenen. Die stelde ons gerust en zorgde voor wat afleiding tijdens het wachten. Ik denk niet dat ik haar naam heb gevraagd, maar moest ze hier ooit op de blog terecht komen: bedankt en ik hoop dat het goed met je gaat.
We zouden een uurtje moeten wachten, dat werden er wat meer. Oscar was intussen in slaap gevallen in mijn armen. Later die namiddag zouden Mona en Oscar de picknick die we hadden voorzien voor in de cenote opeten op spoed.
Gebroken neus
Zo werden er die dag wél foto’s genomen. Al waren het niet de foto’s op een schommel in een idyllische cenote die ik voor ogen had. Wel foto’s van mijn man zijn neus.
Die neus was op twee plaatsen gebroken. Maar verder werden er geen breuken in zijn gezicht vastgesteld. Al bij al een meevaller. Om onze vakantie niet te verpesten besloot de dokter om mijn man zijn neus onder plaatselijke verdoving terug recht te zetten. Dat gebeurde terwijl er een verpleegster op hem ging zitten. Ik heb het ook maar van horen zeggen. Het zou de ergste pijn in heel zijn leven geweest zijn. Ik heb nog even mijn twee bevallingen – zonder epidurale – in de strijd willen gooien. Maar ik zag hem achter die gezwollen gepleisterde neus al met zijn ogen draaien. Ik hield wijselijk mijn mond.
We hebben bijna zes uur op spoed gezeten, mijn man aan en af bij de dokter. Ik met Mona en Oscar bij me. Die twee hebben zich trouwens geweldig gedragen. Normaal zijn ze overal, luid en heel aanwezig. Vanaf het moment van je ongeluk tot we ’s avonds in ons hotel waren, waren ze heel rustig. Voorzichtiger. Behulpzaam. Ze voelden goed aan dat het niet het moment was denk ik. We hebben goed met hen gepraat, niet gepanikeerd en hen rustig de situatie uitgelegd. Hen verzekerd dat alles goed zou komen.
De 21-jarige Canadees
Er zaten wel wat mensen in de wachtzaal. Waaronder een 21-jarige Canadees. Hij was samen met zijn vriend voor het eerst op buitenlandse vakantie en ze zouden die avond terug naar huis keren. Ze waren uit geweest maar hadden wat foutjes gemaakt. Naïef, dom, zei hij zelf. Te onervaren.
Na dat nachtje stappen had hij zijn vriend in de kamer gevonden in niet zo’n beste toestand. En zo waren ze daar met ons terecht gekomen. Hij wachtend op nieuws van zijn vriend. Ondertussen belde hij de ouders van zijn vriend om te zeggen dat het wel goed zou komen. “Whatever they did to him, it’s working” hoorde ik hem zeggen.
Tijdens een feestje had de vriend en glas gedronken dat bestemd was voor een meisje vertelde hij me. Hij zou zo gedrogeerd zijn geraakt. Kan, een plausibel verhaal. Maar ik weet niet of het waar was. Het deed er ook niet echt toe. Hij werd teruggeroepen door de dokters.
Een kwartiertje later kwam hij weer bij ons in de wachtzaal. In tranen. Ik vroeg of hij oké was. “My friend just died. I don’t know how to tell this to his mother.”
Hij was gestorven aan een overdosis XTC.
Ik had mijn twee kinderen op de schoot en kneep hen wat korter tegen me aan. Heel blij dat ze nog geen Engels begrepen.
“Waarom huilt die jongen?” vroeg Mona. Ik had dan en daar mijn eerste ‘don’t do drugs‘ gesprek met mijn drie- en vijfjarige. Ik besliste de minimale leeftijd voor een vakantie zonder ons op te trekken van 30 naar 50.
De uren die volgden zou ik hem horen bellen met de ouders van zijn pas overleden vriend. Met FaceTime terug het ziekenhuis zien binnen gaan omdat de papa zijn zoon wou zien. Later de gesprekken waarbij de papa zijn Visa gegevens moest doorgeven om het financiële verhaal rond te krijgen. De politie die binnen kwam, gevolgd door de begrafenisondernemer.
Ik kan je zeggen, ik was daar heel slecht van. Ik heb van de hele namiddag geen hap door mijn keel gekregen. Dat is een telefoon die je nooit van je leven wil krijgen.
Maar een gebroken neus
Had hij nu niet anders van die schommel kunnen komen? Of wat als dit en wat als hij…? Dan was dat ongeval misschien niet gebeurd en hadden we daar niet gezeten. Maar het had ook veel erger kunnen zijn. Hij had zijn bewustzijn kunnen verliezen in dat water. Hij had meerdere breuken kunnen gehad hebben. Mona had bij hem kunnen gestaan hebben en die schommel in haar gezicht gekregen hebben. Het had misschien vermeden kunnen worden. Maar het had ook veel erger kunnen zijn. En toen we buiten wandelen van spoed was ik opgelucht. Het was maar een gebroken neus en ik kon met mijn compleet gezin rustig naar onze hotel rijden om onze vakantie verder te zetten.
In Villa Morena hadden we twee kamers met de breedste bedden waarin ik ooit sliep. Mijn man viel na het avondeten in slaap in het ene, de kindjes samen in het andere. En terwijl iedereen snel in sliep moest ik toch nog even bekomen. Ik had een hele namiddag alles netjes onder controle kunnen houden. Maar ik had toch nog een momentje onder de sterren nodig om het allemaal wat te plaatsen.
Ik kroop tussen Mona en Oscar en liet Wesley rustig alleen slapen. Een elleboog op zijn neus kon hij wel missen.
Hoe gaat het nu?
De dagen na het ongeval had hij pijnmedicatie nodig. Wesley heeft nog wel pijn aan zijn neus, vooral van de koude heeft hij last. “Jij gaat zo ene worden dieje aan zijne neus kan voelen wanneer het gaat sneeuwen” lachte ik.
De week na onze thuiskomst ging hij op controle bij de NKO-arts. Die bevestigde dat ze het in Mexico netjes hadden opgelost. Verder is het vooral geduld hebben en wat voorzichtig blijven, het duurt wel enkele weken voor het genezen zal zijn.
Achteraf bekeken denk ik dat we de situatie goed met de nodige kalmte hebben afgehandeld. We hebben op geen enkel moment gepanikeerd – toch niet uiterlijk. De kindjes zijn er heel rustig onder gebleven en hebben er geen trauma’s aan overgehouden. Al heeft Wesley de eerste dagen na het ongeval wel moeten bewijzen dat hij zonder iets te breken kan schommelen. Vooral Mona drong aan op extra voorzichtigheid. Wesley zelf wou nog terug naar de cenote zodat ik de foto’s kon nemen die ik voor ogen had, maar dat zag ik niet meer zitten. Cenotes genoeg in Mexico. Er zijn trouwens heel veel schommels in Mexico, bijna een mirakel dat daar niet meer accidenten gebeuren.
We kunnen concluderen dat de familie Verbruggen goed functioneert onder stress.
