Bijna een jaar geleden deelde ik met jullie één van mijn meest persoonlijke verhalen. Ik vertelde jullie dat ik er even tussenuit was. Tegen de muur geknald. Figuurlijk, maar wel kei hard. Sinds die post ben ik er eigenlijk niet meer op terug gekomen. Wel in een privé berichtje wanneer iemand ernaar vroeg, maar nooit ‘en plein public.’

Waar moest ik beginnen

Ik heb er buiten die ene blog niet veel meer over verteld. Ik heb nooit echt gezegd hoe lang ik ben thuis geweest en wanneer ik terug aan het werk ben gegaan. Ik wou dat vooral doen om mijzelf wat te beschermen, mijzelf niet teveel extra druk op te leggen door publiekelijk aan te kondigen dat ik terug startte met werken. Dus ik zweeg. Niet omdat ik er niets meer wou over zeggen maar vooral omdat ik niet echt meer wist waar te beginnen. Waar liep het mis en hoe ben ik eruit geraakt. En wat was nu eigenlijk het probleem.

Eerder deze week kwam het plots binnen dat het exact één jaar geleden is dat ik hier huilend binnen kwam. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd. En omdat mijn verhaal mogelijks herkenbaar is voor sommige, kan ik er misschien ook anderen mee helpen. Of op z’n minst het gevoel geven dat ze niet alleen zijn.

Dus bij deze, een jaar later, neem ik nog even de tijd om erop terug te komen. Hier gaan we.

De muur

Het was de zomer van 2020. Ik herinner me vooral dat ik heel erg moe was. Ik verloor heel snel mijn geduld en leek mijn emoties niet meer onder controle te hebben. Een vakantie naar Portugal in september kwam op het perfecte moment. Nadien zou het wel weer beter gaan. Ik had gewoon nood aan verandering van omgeving, wat zon, rust, tijd.

Na die week vakantie ging ik opnieuw aan het werk maar dat vakantie-effect was heel snel uitgedoofd. Een van mijn collega’s had dat gezien en belde me toen ik in de auto zat onderweg naar huis. ‘Gaat het een beetje?’ vroeg ze. Maar nee, het ging niet meer. Ik begon te huilen, pikte Oscar op in de crèche en bij thuiskomst zakte ik als een pudding in elkaar. Mijn man ving me op, liet me huilen en dwong me een afspraak te maken bij de huisarts.

Daar zat ik dan, 24uur later. Nog steeds aan het huilen. Na een goeie babbel kreeg ik drie weken rust voorgeschreven en enkele kaartjes van psychologen waarmee ik snel een afspraak maakte.

Wat was er aan de hand?

De gesprekken met de huisarts en de psycholoog brachten de diagnose ‘overspannen’. Na drie dagen thuis te zijn voelde ik me prima. Ik dacht zelfs dat ik veel te vroeg naar de dokter was gestapt en misschien beter nog wat had door gedaan. Het zou wel vanzelf zijn over gegaan. Drie weken werden uiteindelijk zeven weken.

Tot op vandaag kan ik niet dé reden aanwijzen waar het voor mij is misgelopen. Voor mij was het echt een samenloop van omstandigheden.

Voor de tweede keer mama worden had voor veel verandering gezorgd. Ik wist professioneel niet meer heel goed wat ik wou. Vond mijn draai niet meer in mijn functie maar ik kon ook niet zeggen wat ik dan wel wou. Ik wou een carrière, doorgroeien, leren. Maar tegelijk wou ik ook een heel aanwezige mama zijn. Die twee leek ik op dat moment niet te kunnen combineren. Ik kon geen top werkneemster zijn en tegelijk een super mama. Daar was simpelweg niet genoeg tijd en energie voor op dat moment.

Op familiaal vlak zijn de voorbije jaren hier heel heftig geweest. Omstandigheden die er zwaar hebben ingehakt en waar ik weinig tot niets aan kon doen. Ik kon het niet oplossen.

Ik was mijzelf wat kwijt geraakt. Ik zat in de knoop.

Corona deed er geen goed aan. In lockdown home officen met een peuter en een kleuter waren verre van evident. Ik heb hier echt sterren gezien.

Maar ik was vooral heel erg moe. Oscar liet ons gemiddeld vier uur per nacht slapen. Alle uren samen geteld. Ik sliep al twee jaar niet meer deftig. Ik was op. Moe. Leeg.

De combinatie van dit alles zorgde er uiteindelijk voor dat ik een pauze nodig had. Tijd, rust en ruimte om bij te tanken. Om op adem te komen en vooral, even stil te staan.

Zeven week thuis

Ik ben zeven weken thuis geweest. Ik kreeg van de dokter het advies om niet de hele dag in bed te gaan liggen. Na een helse nacht kroop ik al wel eens terug in bed. Heerlijk was dat om zo in dat herfstzonnetje tot de middag te slapen.

Ik zocht vooral ruimte op. Ruimte in mijn omgeving door te gaan wandelen, buiten te komen en te ontspannen. Maar ook ruimte in mijn hoofd. Ik ging om de paar weken babbelen met de psycholoog die me tips gaf om alles wat te ordenen. En vooral: prioriteiten te stellen. Uiteraard waren er van die chille Netflix dagen waarin in absoluut niets uitstak. Maar er waren ook van die dagen dat ik mijn kleerkast opruimde, naar het containerpark reed en Vinted aanvulde.

Ik was vooral compleet uit balans. Mijn energieniveau was gekelderd en daar had ik het eigenlijk nog het moeilijkste mee.

Ik ben een heel positief en energiek persoon. Ik plan de agenda altijd vol. Ik heb geen zittend gat en ben graag met tien dingen tegelijk bezig. Ik geef veel energie en krijg daar ook veel energie van terug. Dat werkt prima voor mij, dat is mijn balans. Maar dat liep dus mis. Mijn energieniveau, zowel mentaal als fysiek, werd niet meer voldoende aangevuld en ik geraakte helemaal uit balans.

Terug aan het werk

Na zeven weken rust voelde ik me weer klaar om te gaan werken. Ik had in die tijd voor mijzelf genomen en enkele prioriteiten gesteld. Zo zou ik mijn job meer zien als een middel en minder als een doel. Ik wou mijn job graag goed doen en verbeteren waar nodig, maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed zou goed genoeg zijn. Ik had een goeie babbel met mijn manager. Ik kwam terug in mijn functie en kreeg een stabiel project van zes maanden dat me wat van de day-to-day stress zou weghouden.

De ommekeer

Dat terug gaan werken ging me best goed af. Ik wist nog steeds niet heel goed wat ik verder wou in die carrière maar dat zou de tijd wel uitwijzen. Mijn focus lag vooral op mijn gezin, mijzelf en proberen die balans goed te houden.

Midden februari 2021 schakelden we een slaapcoach in. Ik mocht me dan wel beter voelen, die nachten waren dat alles behalve. Ik besefte ook dat als mijn slaapkwaliteit niet zou verbeteren het een kwestie van tijd zou zijn voor ik opnieuw uit zou vallen. Anna luisterde naar ons en dankzij haar plan, begeleiding en tips sliep Oscar begin maart door. Die extra slaap betekende een wereld van verschil. Ik ben nog altijd slaap aan het inhalen geloof ik, maar ik ben een heel ander mens.

De tegenslagen kunnen er opnieuw bij

In het voorjaar van 2021 was ik een goeie vijf maanden terug aan het werk. Ik voelde me opnieuw meer mijzelf, voelde me opnieuw meer in balans en alles verliep eigenlijk beter dan ik had kunnen denken. Waaraan ik dat merkte? Ik kon er terug minder goede dingen bij nemen. Ik heb bijvoorbeeld een tijd niet aan anderen gevraagd hoe het met hen ging, niet omdat het me niet interesseerde, wel omdat – als het slecht nieuws zou zijn – ik het er gewoon niet meer kon bijnemen. Ik had al last genoeg met mijzelf en iemand anders zijn problemen konden er gewoon niet bij. Maar dat lukte opnieuw. Natuurlijk lopen er nog dingen mis. Maar ik heb weer ruimte en veerkracht voor tegenslagen. Het kan er opnieuw bij.

Een nieuwe uitdaging

Professioneel zat ik nog steeds in dezelfde functie. Mijn project van zes maanden liep stilaan op z’n einde en dat zette me aan het denken. Ik had al die tijd in een zeer duidelijk kader kunnen werken zonder al te veel extra verwachtingen, druk of stress. Maar ik bleek daar niet per se een gelukkiger of meer energiek mens van te worden. Werk en privé zijn bij mij communicerende vaten. Ik kan geen job doen waar ik geen energie van krijg om dan thuis wel de happy energieke mama te zijn.

Op een moment waarop ik totaal niet aan het uitkijken was voor een nieuwe job kreeg ik telefoon. Ik hield de boot eerst wat af, maar ik was te nieuwsgierig. Een fijne kennismaking werd een tweede tof gesprek en ook nog een derde. Het gevoel zat helemaal juist en toen ik telefoon kreeg dat ze mij hadden gekozen voor de job was ik eigenlijk heel blij.

Einde juni veranderde ik van job. Van Account Manager bij Intracto Herentals naar Account Director bij Wunderman Thompson in Antwerpen. Een grote stap op een onverwacht moment. Ik heb er veel over gepraat met mijn man, met vrienden. Ik heb ervan wakker gelegen. Maar ik vertrouw graag op mijn gevoel en dat gevoel zat goed en zei dat ik moest springen.

Intussen zit ik dus een drie maanden in mijn nieuwe job bij een nieuwe werkgever en ben ik heel blij dat ik het advies van anderen en mijn gevoel heb gevolgd. Ik ben blij, doe mijn job heel graag en krijg er veel energie van. Energie die niet op is als ik thuis kom. Integendeel. Die energie gaat hier verder met de kindjes, mijn man, mijn sociaal leven en mijn loopjes. Juist mijn huishouden, de was en de strijk, voelen momenteel iets minder effect van mijn energie. Maar die stonden eigenlijk niet op het prioriteitenlijstje.

Dus, hoe gaat het nu met mij?

Awel, het gaat goed met mij! Ik lijk misschien wat te zijn hervallen in mijn oude gewoontes maar dat is niet helemaal zo. Of ik ga er in elk geval bewuster mee om.

Ik leef aan 200%. Altijd al gedaan. Ik doe van alles tegelijk en leef alsof ik meer uren in een dag heb dan een ander. Ik heb geen zittend gat. Ik verveel me snel. Ik ben onrustig. Ik heb nood aan projectjes en dingen om naar uit te kijken. Dat lijkt een ‘accident waiting to happen (again)’ maar dat is het niet. Dat is karakter, mijn persoonlijkheid, en ik ben me daarvan bewust. Bewuster dan ooit. Ik ken intussen beter mijn limieten en valkuilen. Ik ben daarin best wel hard gegroeid. Ik weet waar ik energie uit haal en kies nu veel beter en bewuster voor de dingen waar ik mijn energie en tijd aan geef.

Het najaar van 2020 was niet de beste periode uit mijn leven. Ik ben mijzelf kwijt gespeeld en enkele keren tegen gekomen. Maar dankzij tijd, rust, begrip, liefde en geduld van mijn man en mijn omgeving heb ik mijzelf terug gevonden. Misschien zelfs een ietwat verbeterde versie van mijzelf. Een versie die weer wat heeft geleerd uit de bugs van de vorige, eentje met andere prioriteiten en eentje die veel over zichzelf heeft geleerd. Eentje die weet dat ze geen superwoman is en dat eigenlijk ook helemaal niet moet zijn.