Ik schreef hier meermaals over Mona haar gebrabbel, haar deugnieterij en het feit dat ze nog niet loopt. Liep. Want daar is sinds enkele weken verandering in gekomen.

Op 9 september, onze eerste dag in Oostenrijk, zette Mona plots 3 stapjes solo. Daar bleef het de dagen nadien bij. Maar plots ging het snel. Die 3 stappen werden er 10 en hup ze was weg. Moeke en vake gingen als 2 fiere gieters haar eerste stapschoenen kopen en er was geen houden meer aan. Ze kruipt zelfs niet meer.

Ik ben mega fier, enthousiast en ontroerd dat mijn kleine meid stapt. Want echt, dat is een serieuze mijlpaal. Maar eerlijk, het was verdekke een pak makkelijker toen ze nog niet zo mobiel was.

Een overzicht:

  • Ze wil niet meer gedragen worden. Van zodra je haar oppakt wurmt ze zich los. Maar haar stappen gaan soms niet snel genoeg. Als ze ergens iets ziet wat haar zou kunnen interesseren is ze weg. Focus nihil.
  • Ze wandelt liever zelf met de buggy dan erin te zitten.
  • Ze overschat zichzelf. Haar beentjes kunnen soms gewoon niet volgen en dan gaat ze neer. Zonder veel erg (tot nu toch).
  • Ze lijkt plots zo groot. Echt, een kruipend kind lijkt veel kleiner dan een stappende peuter. Reality check!
  • Ze is niet meer te houden. Wanneer ik mijn mama met Mona ga bezoeken zit ik meer op de gang dan in de kamer. Mona is de kamer snel beu, wandelt naar de deur, zegt “dada” en bolt het af. Alles wat in de gang staat is interessant.

Met andere woorden, mama’s conditie en focus moet scherper. Want 2 keer met mijn ogen knipperen en ze is weg. Gelukkig is ze vrij luid en vind ik haar meestal wel snel terug.

lopende peuter peuter leren lopenstappende peuter