Van één naar twee kindjes, hoe zwaar is dat nu? Een vraag die ik me meermaals heb gesteld. Het wereld wijde web en mijn omgeving draaiden niet rond de pot: het zou zwaar worden, loodzwaar. Hier en daar een positieve boodschap. Maar het merendeel bereidde me voor op het ergste.

Wel, we zijn nu drie maanden met z’n vier. Twee kindjes. Peuter Mona en baby Oscar. En eerlijk, tot op de dag van vandaag loopt dat hier verbazend makkelijk.

Van geen naar één was veel zwaarder

Van geen naar één kind vonden wij een pak zwaarder. Niets kan je voorbereiden op de rollercoaster waarop je terecht komt. De verliefdheid, de onderbroken nachten en de slopende vermoeidheid. Het huilen, het zoeken en proberen.

Ik was voorbereid om het allemaal opnieuw te gaan beleven. In mijn hoofd was ik voorzien op die eerste zes weken. Die vond ik met Mona heel zwaar. Ik was voorbereid op vermoeidheid en veel tranen bij mijzelf. Op een roze wolk, die soms grijs en zwart zou zijn.

Maar het kwam niet. Ik zit al drie maanden op een suikerspin roze wolk waar ik niet lijk van af te kunnen.

Oké, Oscar is niet de moeilijkste baby

Van nul naar één, van één naar twee, … Ik denk dat het allemaal afhangt van je baby. Een huilbaby, medische problemen, problemen met de voeding, … zijn allemaal factoren die een enorme impact hebben.

Maar Oscar is een heerlijk ventje. 90% van de tijd is hij blij, lacht hij en is hij gewoon content. Ja hoor wij hebben ook al eens moeilijke momenten, zwaar onderbroken nachten en een struggle met flesjes. Oscar vindt het bijvoorbeeld al enkele weken geweldig fijn om elke twee uur te eten ’s nachts. Maar als dat maar een klein deeltje van het geheel is plaats je dat gewoon makkelijker en recupereer je daar sneller van.

Prepare for the worst, hope for the best. Ik was voorbereid op een zware periode en al de rest valt dan eigenlijk gewoon mee.

Team Verbruggen

En ik sta er ook niet alleen voor. Dat helpt. Ik heb een heel aanwezige man die meer dan zijn deel doet. We kunnen op elkaar rekenen, nemen over als de ene het even moeilijk heeft en gunnen elkaar op tijd wat rust. En maakt een wereld van verschil.

Loopt er dan echt niets mis?

Tuurlijk wel. Ons huishouden blijft ook al wel eens liggen. In plaats van Mona’s speelkamer op te ruimen doe ik er gewoon het licht uit. En nu we al enkele weken zonder poetshulp zitten kan je ook niet bepaald van de grond eten (al denkt Mona van wel). Maar er zijn maar 24u in een dag en wat vandaag niet is gelukt, is voor morgen. Of de dag daarna…

Ook de ochtenden zijn drukker. Met Mona kon ik makkelijk blijven snoozelen ’s morgens. Wij moesten toch nergens zijn. Nu (en zeker sinds ik terug werk) verlopen die ochtenden anders. Minder kans en tijd om te snoozelen want er loopt een kleuter rond die naar school moet.

Laat je dus niet ontmoedigen

Ik schreef ooit een blog met mijn twijfels om voor een tweede te gaan. Wanneer ik die herlees en de redenen zie waarom we niet voor een tweede zouden gaan blijft er daar niet één van overeind. Je doet het gewoon allemaal met heel veel liefde opnieuw. Laat je dus niet ontmoedigen door die “van één naar twee is heel zwaar” verhalen. Waarmee ik niet beweer dat het easy peasy is hé. Want ik kan me inbeelden dat het zwaar kan zijn. Maar weet dat het niet per sé zo hoeft te zijn. Het kan ook best makkelijk verlopen. Alsof het nooit anders is geweest. Kijk maar naar ons.

Laat me wel even duidelijk stellen dat dit een tussentijdse evaluatie is. We zijn nog maar drie maanden met vier en ik besef dat er de komende weken, maanden en jaren nog veel gaat veranderen. Ik merk ook al een verschil nu ik terug ga werken. Er komt dus ongetwijfeld een vervolg aan deze blog.

En die liefde dan?

“Ik ga dat tweede onmogelijk even graag zien als het eerste. Dat kan gewoon niet” heb ik vaak gezegd. En nu schaam ik me dood dat ik het nog maar heb gedacht! Van de eerste seconde dat ik Oscar in mijn armen had wist ik dat ook dit onvoorwaardelijk zou zijn. En die liefde is alleen nog maar groter geworden, zowel voor Oscar als voor Mona. Het maakt me kwetsbaar. Maar zoveel liefde voor mijn twee kindjes, het is absoluut het aller schoonste wat ik in mijn leven mag meemaken.

Komt er een derde?

En ook die vraag begint al op te duiken. Ik zeg niet noodzakelijk ‘nee’. In mijn hoofd weet ik dat het gedaan is en dat we het bij Mona en Oscar houden. Maar de idee nooit meer zwanger te zijn, te bevallen (ja, ik vind bevallen mega tof) en een baby te hebben, heb ik nog niet helemaal aanvaard. Maar ik zal wel moeten, want manlief zegt overtuigd “nee.” Och, zeg nooit nooit hè. Maar ik acht de kans bijzonder klein.

Het is goed zoals het is. Ik ben gelukkig. Het voelt compleet.