Er gaat geen week (of dag) voorbij zonder dat ik de vraag krijg wanneer er een 2e kindje komt. Qua timing lijkt het logisch. Mona is bijna 15 maanden en dat lijkt een goed moment om aan dat tweede te beginnen. Maar eerlijk, we weten nog niet eens of dat 2e er wel komt.

Ik heb altijd gezegd dat ik er graag 2 wil. Ik kom zelf uit een gezin van 4. Nu, 4 is hier zelfs geen optie. Ik zie mijn broers en zus heel erg graag. Maar dat overleef ik niet. Mijn man is dan weer enig kind en heeft naar eigen zeggen nooit een broer of zus gemist. Voor hem was eentje altijd genoeg.

Maar nu Mona er is voer ik regelmatig in mijn hoofd de discussie met mijzelf.

Voor Mona dacht ik altijd dat de beslissing voor een 2e zou afhangen van het 1e. Als dat eerste een makkelijk kind zou zijn, leek de stap naar een tweede makkelijker. Maar nu lijkt dat me net tegen te houden.

Ik ben vlot zwanger geraakt, ik had een fijne zwangerschap en een prima bevalling. De eerste weken na de bevalling waren erg zwaar maar dat lijk ik al vergeten te zijn. Mona is een fantastisch kind. Ik ben al in geen maanden meer moeten opstaan ’s nachts. Ze slaapt goed, eet goed en is zelden ziek (hout vasthouden). Het is een super vrolijke meid en we kunnen er overal mee komen. Zo een 2e kunnen wij nooit meer maken. Echt, dat bestaat niet.

Ze heeft nu ook een iets makkelijkere leeftijd. Mega vermoeiend wel, maar makkelijker. Je kan ze entertainen, ze kan al wat zelf eten en kan zichzelf ook even bezig houden. We bouwen Duplo en lezen boekjes. Ik vind het fijn om al mijn aandacht op Mona te kunnen richten. En ik heb eerlijk gezegd momenteel niet zo heel veel zin meer in dat klein plat boeleke waar je eigenlijk niet zo heel veel mee kan doen.

Om nog maar te zwijgen over dat opstaan ’s nachts. Onlangs kwam mijn metekindje (8 maanden) slapen. Toen hij ’s nachts wakker werd voor een tutje of honger had was ik wat gedesoriënteerd. Ik ben dat niet meer gewoon. En ik weet eigenlijk ook niet of ik daar terug aan wil beginnen. Ik heb mijn nachtrust nu terug.

En wat als het met dat tweede niet zo vlot loopt. Wat als er iets mis is? Of het een huilbaby is? Of medische problemen heeft. Oke daar moet je door en moeilijk gaat ook. Maar toch.

Puur praktisch en financieel gezien is eentje ook net iets makkelijker. Voor opvang bijvoorbeeld. Eentje kan je nog vrij makkelijk bij familie of vrienden afzetten. Twee is al wat drukker. Mijn mama past normaal op donderdag op Mona, maar of dat in de toekomst nog gaat lukken is maar de vraag. Mijn schoonouders zijn schatten van mensen die elke maandag op Mona passen. Ze gaat er ook al wel eens slapen als wij ergens naartoe moeten. Maar twee is voor hen misschien ook wat druk.

Maar misschien toch wel

Maar dan zie ik Mona spelen met andere kindjes en dan denk ik dat we haar toch een broer of zus moeten geven. Want zo alleen is misschien ook maar saai. Dan ben je op vakantie met mama en papa en dan zit je daar… Een broer of zus om mee te spelen, je geheimen tegen te vertellen en kattenkwaad mee uit te halen kan ook leuk zijn.

Ook naar later toe kan het handig zijn. Neem nu wat er met mijn mama gebeurt. We zijn met vier en we verdelen de bezoekmomenten en praktische zaken die moeten geregeld worden. Als je alleen bent, ja dan moet jij dat allemaal opvangen.

Ik vind het ook een beetje een droevige gedachte dat ik nooit meer zou wachten op het streepje van de test, nooit meer zwanger zou zijn, nooit meer zou bevallen.

Je ziet, ik kan beide zijden prima argumenteren.

Maar dan heb ik nog één groot probleem en dat is mijn hart. Ik weet niet of ik wat ik voor Mona voel nog voor een ander kind kan voelen. Ik hou echt zoveel van haar en kan niet geloven dat ik dat opnieuw kan voelen. En als het wel zo is kan ik dat gewoon niet aan denk ik. Dan ontploft je hart toch?

Misschien zou ik me ook schuldig gaan voelen als ik de aandacht die ik aan haar geef zou gaan delen met een 2e kindje. En in het begin gaat die aandacht nooit gelijk verdeeld worden. Want een baby heeft veel meer zorg nog.

En dan zie ik Mona lachen en spelen. Dan zie ik haar knuffelen met haar papa en dank voelt het goed, dan voelt het compleet. 

En mijn man? Hij zegt geen neen tegen een tweede, maar ook geen ja. We hebben ook nog wel even tijd. Als er een tweede komt, is dat pas als Mona naar school gaat. En dat is pas voor januari 2019. Ik kan de discussie met mijzelf dus nog even laten aanslepen.

Hoe zit dat bij jullie? Wisten jullie op voorhand hoeveel kinderen jullie wilden en is dat ook zo gegaan? Zijn er hier mama’s die (bewust) kozen voor één kindje? Ik hoor graag jullie ervaringen. Wie weet helpt het ons de beslissing te maken.