Ik vertelde jullie hier en op Instagram dat Oscar (bijna 2,5 jaar) niet de beste slaper is. Vorige week vertelde ik ook in mijn stories dat we hulp hadden gezocht en dat we zouden starten met slaaptraining. Omdat er nogal wat vragen zijn naar het verloop en hoe het gaat vertel ik er graag wat meer over.

Waarom slaaptraining?

Oscar is een fantastisch manneke. Een charmeur, heel grappig en super lief. Maar ’s nachts is het wat anders. Dan zet hij ons makkelijk vier tot twintig keer uit bed. Omdat wij na twee jaar de energie niet meer hebben om te strijden kwam hij tussen ons te liggen. Maar ook dat resulteerde niet in goede nachten. Soms lag hij daar vredig te slapen en konden we zelf wat uurtjes meepikken. Maar heel vaak waren het onrustige nachten met veel gewoel, stampen, roepen of was hij gewoon uren wakker.

We probeerden al heel veel. Een groter bedje, een kleiner bedje, een open bedje. Het bed draaien naar zowat elke windrichting. Bezoekjes aan de osteopaat en de kinderarts. Bed bij op onze kamer, bed bij op de kamer van zus. Een steen op zijn kamer om hem beter te laten slapen. Lavendelolie, kalmerende bodylotion. Na een bezoek aan de slaapkliniek in het UZA zijn we gestart met melatonine maar ook dat had geen effect.

Een slaapcoach heb ik altijd wat afgehouden. Enerzijds omdat ik koppig ben en ervan overtuigd was dat het wel beter zou worden. Geen enkele zestien jarige slaapt tussen zijn ouders, toch? Awel, ik begon daaraan te twijfelen.

Anderzijds ook omdat ik het absoluut niet zag zitten om hem gewoon nachten op rij te laten huilen tot hij zou slapen. Ik ben mama, dag én nacht. Als mijn kindjes mij ’s nachts nodig hebben, ziek zijn, angst hebben, … weten ze dat we er voor hen zijn. Ik probeer hier aan mild ouderschap te doen. Laten huilen krijg ik gewoon niet over mijn hart.

Maar, na meer dan twee jaar onderbroken nachten begint het hier te kraken. En dat voel ik aan alles. Mijn geduld, mijn humeur, mijn lijf. Het was echt niet meer oke en het was hoog tijd voor verandering. Hoog tijd voor slaap, want dit houden wij gewoon niet vol.

Ana van Twinkel Twinkel

Ik kwam in contact met Ana van Twinkel Twinkel, mama van een slecht slapende tweeling en net haar opleiding als slaapcoach afgerond. Met een klein hartje had ik met haar een babbel. Die kennismaking verliep eigenlijk heel goed. Ana begreep onze manier van opvoeden en zou een methode voorstellen die daarbij aansloot. De stap van Oscar elke nacht bij ons te laten slapen naar alleen laten huilen in zijn eigen kamer raadde ze ook helemaal niet aan.

We vulden een vragenlijst over Oscar in, Ana bezorgde ons een slaapplan dat we samen overliepen.

Hoe werken we?

Op de methode die we gebruiken ga ik hier niet in detail in. Die methode is voor elk kind en elke ouder anders.

Voor ons komt het erop neer dat, wanneer Oscar ’s nachts wakker wordt, ik of mijn man naar zijn kamer gaan. We troosten hem, zoveel mogelijk met de stem en blijven bij hem tot hij slaapt. En zo gaan we stapje per stapje, nacht na nacht, wat verder weg. Tot hij zelf leert zijn slaapt terug te vatten zonder onze hulp. We laten hem dus niet alleen huilen maar hij komt niet meer mee naar ons bed.

Elke dag vullen wij een slaaplog in waarop Ana haar feedback, opmerkingen en tips geeft.

Hoe gaat het?

Spoiler: hij slaapt nog niet door.

We hebben vier nachten slaaptraining achter de rug waarvan mijn man er twee voor zijn rekening nam en twee ikzelf. We rekenen op een traject van twee à drie weken, het is dus nog wat vroeg om conclusies te trekken.

Wanneer het mijn man zijn nacht is, is Oscar ’s nachts onrustig en is hij wakker tussen 6u30 en 7u. Wanneer het mijn nacht is spendeer ik telkens een uurtje bij Oscar ergens midden in de nacht en is hij om 5u30 wakker. Wanneer de ene de nacht heeft, heeft de andere de vroege. Die vroege begint vanaf 6u. En zo proberen we elkaar wat af te lossen.

Het is zwaar en het vraagt veel van ons. Zeker wanneer we overdag moeten werken. Maar het valt beter mee dan ik had verwacht. Ik had me voorbereid op het ergste. Uren gehuil en troosten. Maar al bij al valt het redelijk goed mee. Ana geeft aan dat het goed ziet en ze heeft er hoop op dat we tot goede resultaten gaan komen.

Dus, dan toch een slaapcoach?

Ja, dan toch een slaapcoach. Ik denk dat het een van de weinige zaken is dat we nog niet hadden geprobeerd. Ik vind vooral de begeleiding van Ana een meerwaarde. Ik heb iemand nodig die me tips geeft en mij een beetje “controleert”. Ik zou anders snel de neiging hebben Oscar gewoon terug mee naar de kamer te nemen.

Ik voel me goed bij de methode die we toepassen, ik heb niet het gevoel Oscar aan zijn lot over te laten, noch dat ik een slechte moeder ben. Integendeel. Ik zou een nóg betere moeder zijn met wat meer slaap.

Mag er dan nooit nog een kind in ons bed? Natuurlijk wel! Ik geniet ook echt nog wel van die kleine warme lijfjes, die boksen en kniestoten. Mona komt er ook nog regelmatig bij. Ze mogen gerust af en toe mee in bed, of bij ons kruipen of op een matrasje bij ons in de kamer. Maar niet meer elke nacht.

Ik merk dat de interesse groot is naar ons traject. Ik zal jullie dus regelmatig een update bezorgen. Als je zelf specifieke vragen hebt kan je ook altijd contact opnemen met Ana van Twinkel Twinkel.

Slaapwel