Mona, Oscar en slapen. Het was nooit de meest succesvolle combinatie. Al bijna zes jaar is het hier wat zoeken en sliepen we meer met kind(eren) op onze kamers dan zonder. Maar voor nu lijken we de perfecte oplossing gevonden te hebben.
Niet de beste slapers
Toen ze de slaap aan het uitdelen waren stonden Mona en Oscar niet vooraan in de rij. Oscar heeft het de eerste tweeënhalf jaar zo uitgehangen dat we er met Twinkel Twinkel een slaapcoach hebben bijgehaald. Dat was een jaar geleden. Sindsdien ging dat slapen beter. Soms super, soms wat minder. Maar nooit meer zo slecht als voorheen. Wat voor ons al een wereld van verschil betekende. We moesten er nog wel eens uit en Oscar vond nog regelmatig de weg naar ons bed. Maar het was aanvaardbaar.
Mona is een prima slaper. Zolang ze niet alleen moet slapen. Ze slaapt echt niet graag alleen en spreekt dat ook uit. Mijn man herkent dat zelf ook. Wanneer ik eens een avond weg ben slaapt hij ook niet voor ik thuis ben. En ja, zo een klein meisje alleen in een bed op een kamer. Ik snap haar ook wel.
Ik dacht de oplossing gevonden te hebben. Mijn man, Mona en Oscar slapen niet graag alleen. Ik heb er minder problemen mee. Ik stelde voor dat zij samen zouden slapen en ik apart. Maar ik bleek een cruciale factor in dat slaapgebeuren te zijn. Plan in de vuilbak nog voor het op tafel lag.
Intussen had Mona een plek in onze slaapkamer opgeëist op een apart matrasje. Oscar kwam dan ergens in het tweede deel van de nacht tussen ons.
En dan gingen we naar Mexico
Op hotel
Begin dit jaar gingen we voor drie weken naar Mexico. We boekten overal een kamer met twee dubbele bedden en sliepen dus de hele vakantie samen. Mijn man met Mona, ik met – dronken octopus op zoek naar zijn autosleutels – Oscar. We hebben in zes jaar ouderschap nog nooit zo goed geslapen.
Mona en Oscar sliepen als roosjes op vakantie. Vlotjes in slaap vallen (het waren er ook wel drukke dagen) en ze sliepen makkelijk tot acht – negen uur. Een ook wij sliepen meermaals de klok rond. We hadden dan ook wat slaap in te halen.
‘Wij krijgen die thuis nooit meer op hun eigen kamer’ zeiden we nog tegen elkaar in Mexico. Maar dat waren zorgen voor morgen.
Terug thuis
Onze ‘vrees’ bleek compleet terecht. De eerste week terug thuis was een behoorlijke ramp. De kinderen wilden absoluut niet alleen op hun eigen kamer slapen én ze hadden een jetlag. Die eerste nachten was het om middernacht feest en hadden ze honger. Go with the flow, we gaven ze nog wat tijd.
Maar na een weekje was het wel goed geweest. Onze ingehaalde slaap in Mexico begon stilaan terug wat af te nemen en er moest ook nog gewerkt worden.
Tijd voor een babbelke
Mona (bijna 6) en Oscar (3) hebben intussen een leeftijd waarop je al een een deftig gesprek met hen kan voeren. We legden hen uit dat met vier in ons bed slapen niet werkte. Mama en papa deden geen oog dicht. Ze hadden zelf ook aangegeven niet alleen te willen slapen en dat begrepen we. We vroegen hen of ze het zouden zien zitten om samen te slapen in een groot bed. Zij samen in een kamer, mama en papa samen in hun kamer.
‘Oké, we begrijpen het en willen het proberen’ was de reactie. Een kleine overwinning voor mama en papa met hopelijk een groot effect op onze nachtrust, wallen en vroegtijdige veroudering.
Het logeerbed
Op de kamer van Oscar staat een slaapzetel uit onze studententijd. Niet meteen het beste bed – ook niet het slechtste – en ideaal voor een testperiode. We maakten het bed op, kussens en knuffels op hun plaats en legden Mona en Oscar te slapen.
De eerste twee weken werd Oscar regelmatig wakker ’s nachts. Dan legde ik me even bij hem en na enkele minuten sliep hij verder. Mona, waarvan ik dacht dat zij het troosten voor haar rekening zou nemen, gaf geen kick. Ook niet haar job maar soit, een mens mag dromen.
Hoe gaat dat nu?
Intussen slapen ze een viertal weken samen en het gaat geweldig goed. Ik moet er ’s nachts zelden nog uit. Ze slapen ook heel graag samen. Mona voelt zich ’s nachts niet alleen en Oscar nestelt zich vaak tegen zijn zus. Tegen de ochtend komen ze onze kamer in en kruipen ze nog even bij ons. Als het blijft gaan zoals het nu is gaan we uitkijken voor een betere oplossing dan het logeerbed. Maar pakt dat we nog in een testfase zitten.
Hadden we dit vroeger moeten doen?
Hadden we dit nu vroeger moeten doen? Awel nee, ik denk het niet. Ik heb het een anderhalf jaar geleden als eens geprobeerd om Oscar mee bij Mona op de kamer te leggen en dat was geen succes. Alles op z’n tijd en we groeien hier allemaal wat mee met de noden van onze kindjes.
Ik hoop dat ik het nu niet heb gejinxt door het hier te publiceren. Mona en Oscar laten samen slapen is hier voor nu de beste optie voor ons alle vier. Ik heb in jaren niet meer zo veel geslapen. Al mis ik ze soms toch eens bij ons in bed 🙂
Goofball
Oh dat klinkt als een ideale oplossing voor jullie. Tof dat het lijkt te lukken zo