Ik moet de titel even kaderen misschien. Want nu lijkt het alsof ik mijn eierstokken hoor rammelen. Want niet echt het geval is. Maar het begon allemaal vorige week, woensdagavond. Mijn man was op teambuiding, ik was alleen thuis en begon aan het projectje dat al lang op de to do lijst stond: Mona’s fotoalbum van haar eerste levensjaar.

Ik zit, net als elke moeder, op een berg foto’s

Net als elke moeder zit ik op een berg foto’s. Figuurlijk dan. Ze staan vooral op mijn iPhone, in de cloud, op mijn computer, mijn Instagram en mijn computer. Al moet ik bekennen dat ik tegenwoordig dankbaar gebruik maak van mijn HP ENVY Photo All-In-One printer. Mooie foto? Snel even printen om met de moeke mee te geven of in oma’s ziekenhuiskamer te hangen. Of gewoon thuis op ons rek. En als de inkt bijna op is krijg je automatisch gewoon nieuwe thuis geleverd met HP Instant Ink. Er is een hele nieuwe wereld voor mij open gegaan! Ik heb jarenlang geen printer gehad maar zou het nu al niet meer kunnen missen.

HP Instant Ink

Mona’s kunstwerken en Sintdecoratie

Maar dus, dat fotoalbum!

Ik wil absoluut een fotoalbum van Mona’s eerste levensjaar. En ze is net 1,5 geworden, dus hoog tijd om eraan te beginnen. Maar omdat ik het bleef uitstellen heb ik mijzelf een deadline gegeven. 31 december moet dat album hier liggen. Geen excuses. Ik hou jullie op de hoogte hoe dat afloopt.

Tijdens het selecteren van de foto’s werd ik toch wat emotioneel

Voor de realisatie van dat album logde ik nog eens in op Albelli. Dat moet van de aanmaak van onze trouwalbum geleden zijn. Ik vind het een geweldig gebruiksvriendelijk programma en de kwaliteit is echt super. Het vergt alleen wat tijd en inzet.

Voor een album heb je foto’s nodig en dat begint bij de selectie. Ik begon op het einde van mijn zwangerschap. De buik foto die werd genomen toen mijn water gebroken was, net voor we naar het ziekenhuis in Lier vertrokken. “Jeetje, die buik. Wat een ton!” dacht ik meteen. Dan kwamen de foto’s van bij de geboorte, de eerste foto van haar, de eerste selfie met papa.

De foto’s die volgde gingen van een piepkleine, fijne baby die veel sliep (enfin, “veel”) naar de eerste lachjes, het blazen van belletjes. De eerste keer dat ze haar hoofdje optilde, de eerste groentepap en het rechtzitten. De foto’s met baby’s van vriendinnen, de babydates. Naargelang de maanden verder gingen veranderde ze, groeide ze.

fotoalbum

En zo heel even miste ik die kleine baby

Ik besefte plots hoe snel dat eerste jaar voorbij gevlogen is. Over 6 maanden hebben we haar tweede verjaardag al gevierd. Ongelofelijk.

Ik miste zowaar even die kleine fragiele baby in mijn armen, aan de borst. Dat kleine, hulpeloze wezen dat mij zo hard nodig had. Niet dat ze nu super zelfstandig is. Ze poets niet en als ik haar een centje geef op zondag gaat ze er niet mee naar de bakker. Maar toch. Ze trekt haar plan. Ze aanvaardt mijn hulp minder.

En hoewel ik dit veel leuker vind dat die kleine platte baby pinkte ik toch een traantje weg. Want die periode komt niet meer terug en ik heb soms het gevoel er te weinig van genoten te hebben. Maar ik glimlachte al snel, want ik kijk ook uit naar al wat er nog gaat komen. Ik vind het fantastisch haar bezig te zien, haar karakter te zien ontwikkelen. Maar ik ga toch regelmatig in dat album kijken om dat prille moederschap nog eens te ervaren. Enfin, dat is als dat album ooit afgeraakt tenminste.

Hoe zit het bij jullie?

Vonden jullie die eerste weken zalig? Of zijn jullie eerder peuter/kleuter mama’s en papa’s? Eneuh, wie heeft er ook nog zo aan fotoalbum projectje?