Een tijdje geleden deelde ik met jullie al een blogje over de driftbuien van kleuter Mona. We zijn die periode nog niet helemaal door. Als dat ooit al zou overgaan. Afgelopen dinsdag deelde ik nog even zo’n momentje op mijn Instastories en omdat ik het eigenlijk niet wil vergeten, de uitgebreide versie van wat er gebeurde, in een blogje.

Delen of niet?

Maar eerst even iets over het delen van die moeilijke momenten. Ik denk dat de overgrote meerderheid van de berichten die ik deel mooie momenten zijn. Mooie beelden, foto’s, filmpjes van de kindjes. Echt, niet in scène gezet. Maar wel de fijne momenten.

Waarom ik bijna nooit die moeilijke momenten op beeld deel is eigenlijk makkelijk te verklaren. Wanneer mijn kindjes het moeilijk hebben ligt mijn gsm meestal uit de buurt. Omdat mijn focus dan ligt op het troosten van de kindjes. En misschien ook wel omdat ik wil vermijden dat ze nóg een iPhone aan diggelen gooien. Ik film die momenten dus bijna nooit. Maar ik schrijf er dan wel over.

Maar dinsdag was dat wel het geval. Vooral omdat de hele drama opvoering een goed half uur duurde en omdat mijn man boven in een call zat en ik het hem wou tonen. Ik filmde in totaal ongeveer 45 seconden.

De bedoeling van dat filmpje was in eerste instantie dus niet om het op Instagram te zwieren. Maar ik besloot uiteindelijk om het wel te doen. Toch een klein stukje ervan. Gewoon omdat het hier ook niet altijd de grote iedereen-is-altijd-vrolijk-show is. En ik kreeg tal van hartverwarmende reacties. Mama’s die me bedankten om het te delen, om ook dat te tonen. Om hen te laten zien dat het niet alleen bij hen soms (heel) veel drama is.

Wat was er nu eigenlijk gebeurd?

Voila, dit gezegd zijnde. Wat is er nu dinsdag gebeurd waarop Mona een kortsluiting kreeg en ik even helemaal niet meer wist vanwaar de wind kwam.

Mijn man en ik hadden in de voormiddag al veel gewerkt. Oscar had uitzonderlijk geslapen in de voormiddag en Mona eigenlijk al veel tv gekeken. Ze zeurde om met haar te komen spelen en toen ik haar vroeg om mee te komen wou ze plots opnieuw tv kijken.

Ik vond dat het wel even voldoende tv was geweest en stelde voor om met de Play-Doh te gaan spelen. Maar ze ging niet akkoord. Ze werd snel heel erg boos en dat was voor mij een reden te meer om die tv niet aan te zetten. Hoewel ik goed besef dat het drama daarmee direct opgelost zou zijn. Ik besloot voor de rustige aanpak en haar uit te leggen waarom we geen tv gingen kijken en samen gingen spelen.

Dat werd niet geapprecieerd.

Ze werd boos

Mona werd heel erg boos. De tranen van woede rolden over haar wangen. Oscar probeerde haar te troosten en voor afleiding te zorgen maar hij werd koudweg weggeduwd.

Ze begon te roepen. Dat ze tv wou kijken. En wel nu! En ze kondigde aan dat ze bozer en bozer zou worden als ik de tv niet zou aanzetten.

En nóg véél bozer

Ik bleef kalm mijn boodschap herhalen en vroeg haar mee te komen spelen. Zij ging nog een stapje verder.

Om haar woorden kracht bij te zetten kreeg ik een slag, een duw en een stamp. Er vlogen ook enkele blokken mijn richting uit. Ik voelde dat mijn geduld stilaan op was en probeer het op te lossen door haar in de hoek te zetten. Wat hier eigenlijk nooit gebeurd. Ik maakte het alleen maar erger.

De onderhandelingfase

Ik ging in de speelkamer op het tapijt zitten, Oscar ging wat prullen aan de boekjes in de kast. Hij had ondertussen begrepen dat hij best wat uit de buurt kon blijven.

Ik vroeg Mona of ik iets kon doen, of ze iets nodig had.

Ze leek te kalmeren en na de woede kwam de onderhandelingsfase. Eerst stelde ze voor om de blokken op te ruimen en dat ze dan tv mocht kijken. Ik weigerde en legde uit waarom.

Dan stelde ze voor de blokken op te ruimen én een knuffel te geven en dat ze dan tv mocht kijken. De intonatie wees trouwens niet op een knuffel die echt van harte zou gegeven worden. Ik weigerde en legde uit waarom.

Ze stelde voor om samen te spelen en dan later tv te kijken. Ik ging akkoord.

Het was allemaal mijn eigen schuld

Ze kwam naar me toen en nam me stevig vast. Op dat moment wist ik dat we erdoor waren. Toen sprak mijn bijna vier jarige de woorden:

“Sorry dat ik zo boos was mama. Maar had je nu gewoon direct de tv opgezet was dit allemaal niet gebeurd.”

Mona Verbruggen, nog géén vier jaar

Ik wist niet wat ik hoorde. Gelukkig zat ik neer want ik was anders los achterover gevallen. Maar ik wist wel dat ze gelijk had. Ik heb haar dat ook verteld, maar ook dat ik vond dat ze al voldoende tv gekeken had. Ze gaf mij ook gelijk. Ik werd dus even op mijn plaats gezet door mijn kleuter.

Ik kan er ondertussen alweer om lachen

Op het moment zelf was het even heel pittig. Het is niet de eerste keer dat we te maken krijgen met zo een situatie en ondertussen weet ik wel hoe ik ermee moet omgaan. Ik weet ook dat het even heel erg wordt alvorens ze kalmeert. Maar dat maakt het niet per se makkelijk om mijn kalmte te bewaren.

Toen mijn man en ik het er ’s avonds in de zetel over hadden hebben we er eigenlijk goed mee gelachen.

En waarom deel ik dat hier nu? Wel, wij maken zulke situaties regelmatig mee. Maar ik beschik over het type geheugen dat alleen de mooie momenten lijkt te onthouden. De moeilijkere, zoals deze, vergeet ik snel. Of herinner ik me minder erg of pijnlijk dan ze waren. Zoals bevallen. En eigenlijk wil ik deze niet vergeten. Al was het maar om haar eindconclusie.

En ook wel om jullie te vertellen dat jullie niet de enige zijn die te maken krijgen met zulke situaties en niet altijd weten hoe daarop te reageren. Dat ook ik het niet altijd juist aanpak, dat ook ik onder tafel word gepraat door een kleuter en dat ik hier ook onderhandel met met een mini mensje.

Geen zulke drama situaties of kortsluitingen daar? Voel je dan vooral niet uitgesloten maar eerder opgelucht.