Na de ‘ik ben twee en ik zeg nee’ zijn we aangekomen in de ‘ik ben drie en ik doe het nie’ fase met kleuter Mona. Ik deelde onlangs op mijn instastories dat Mona er hier de laatste tijd al eens een driftbui tussen gooit en ik kreeg veel vragen naar hoe we hier mee omgaan. Wel, dat ga ik hier proberen uit te leggen. Proberen. Want ook wij doen maar wat.
Ik dacht dat we ervan af waren
Die ‘ik ben twee en ik zeg nee’ fase was hier best een pittige met Mona. Maar daar leken we wat door te zijn. En met Oscar die op zijn 16 maanden de Yes-man is, was het hier op drama-vlak wat rustiger geworden. Ik dacht dat we er met Mona door waren voor de komende twaalf jaar, think again moeder!
Mona is een meisje met veel karakter, een eigen mening en een sterke wil. Ze negotieert, gaat in discussie en legt uit waarom ze vindt dat we ongelijk hebben. Maar ze luistert ook naar tegenargumenten en kan compromissen sluiten. Ik vind dat allemaal prima eigenschappen en ik kan dat alleen maar stimuleren.
Maar soms blokkeert er iets in dat hoofdje van haar. Dan is het kortsluiting. Zonder reden, zo lijkt het. Dan begint ze hysterisch te huilen, krijsen en snikken omdat ze niet in de douche wil, tv wil kijken of haar kousen niet wil aandoen.
Kortsluiting
Het ene moment kan ze dan mega-vrolijk zijn, aan het spelen, aan het lachen. Maar op amper twee seconden kan heel haar wereld in duigen vallen door iets wat voor ons heel normaal of zelfs banaal lijkt. Dan is er geen huis meer mee te houden. De huilt ze hartverscheurend en slaat en stampt ze soms wild in het rond. Dan kunnen we niets meer doen om haar af te leiden, niet met haar praten. Dan lijken we niet meer door te dringen.
Die kousen zijn echt niet de oorzaak
Voor ons was het ook nogal zoeken naar een manier om hier mee om te gaan. Boos worden, haar straffen, een time out geven of zelf meehuilen. Wat werkt het beste in zulke situaties?
We deden wat research en gingen naar een lezing rond ‘mild ouderschap’ van Nina Mouton. Dat hielp.
Wat voor onszelf als ouders helpt is weten dat Mona echt niet zo reageert omwille van die douche of die kousen. Dat is gewoon de druppel die haar potje doet overlopen. Hetgeen er op dat moment gewoon niet meer bij kon. Wanneer ze bijvoorbeeld een dag op school is geweest, of bij de grootouders. Dan heeft ze zichzelf super goed gedragen. “Ze is heel flink geweest vandaag, daar heb je nu eens echt gene last mee” zegt moeke dan. En dan rijden we de oprit af en nemen wij een klein monster mee naar huis.
Broken cookie heet dat, Googel het maar eens.
Hoe reageren we erop?
Het klinkt misschien een beetje gek, maar wij straffen onze kindjes eigenlijk nooit. De keren dat Mona op haar bijna vier jaar in de hoek heeft gestaan zijn op één hand te tellen. Dat gebeurde enkel wanneer ze bijvoorbeeld Oscar opzettelijk pijn deed. Oscar is helemaal vreemd aan de hoek, hij zal eens lachen.
Wanneer Mona zo een driftbui heeft is straffen hier voor ons dus ook geen oplossing. Maar wat doen we dan wel?
We geven haar ruimte en tijd om haar emoties eruit te laten. We laten haar roepen, krijsen, slaan en stampen (tenzij ze iemand zou pijn doen). We zeggen niet dat ze moet stoppen, we zeggen niet dat ze niet mag huilen. En we blijven gewoon in haar buurt. We vragen haar regelmatig of ze iets nodig heeft van ons, of we haar kunnen helpen. We proberen toenadering te zoeken maar zolang ze die weigert geven we haar ruimte, zonder uit de buurt te gaan.
We merken dan dat die emoties heel fel worden en snel een hoogtepunt bereiken. Ze vindt zichzelf dan weer terug en meestal zoekt ze dan uit zichzelf toenadering en laat ze het wel toe dat iemand van ons haar vastpakt. Dan snikt ze nog even verder in onze armen om dan vrij snel weer haar vrolijke zelve te worden.
“Daarnet was ik heel boos hé mama. Maar nu niet meer, nu ben ik weer blij.” zegt ze dan. Soms komt er zelfs een “sorry dat ik zo boos was mama” waarop we haar dan zeggen dat ze er geen sorry voor moet zeggen. Dat ze boos mag zijn en mag huilen. Het is oké.
Verliezen we ons geduld dan nooit?
Ik besef dat onze aanpak er eentje is die je geduld zwaar op de proef stelt. Na een lange, drukke werkdag kan hier die cookie ook wel eens breken en kan dat er soms gewoon niet meer bij. Je kalmte bewaren op zulke momenten is een serieuze uitdaging, maar we merkten hier dat het wel de aanpak is die het beste werkt en het snelste de rust laat weerkeren.
En nog een extra troost, kinderen tonen hun ware gevoelens bij mensen die ze 100% vertrouwen. Bij mensen van wie ze weten dat ze hen graag zien. Ook als ze roepen, tieren, krijsen, slaan en stampen. Bij mensen die ze zelf graag zien. Dus eigenlijk is het een mega compliment. Dat helpt toch ook een beetje hé.
Kris10
Ik voelde mij gisteren zo geliefd rond bedtijd. Krijsen, gillen, stampvoeten 🙂 Wij proberen het ook zo aan te pakken trouwens. Kalm blijven lukt zeker 80% van de tijd.
Annelies
Ha kijk eens, de liefde spat ervan af daar 🙂 🙂 80% is ook mijn succesratio denk ik. Een week of twee geleden was ik mijn geduld aan het verliezen en zei ik “Mona, het is genoeg geweest. Mama gaat boos worden.” Een half uur later was Oscar met de decoratie aan het spelen, zei Mona tegen hem “Oscarreke, hoe dikwijls moet ik het nog zeggen. Ik zal eens boos worden hé.” Oeps …
.
En al eens gedacht aan de leerkrachten.. die hebben daar niet de tijd voor om een driftbui zomaar te laten passeren… en het gedrag zomaar te laten er zijn nog minstens! 22 andere kinderen in een klas die dit wel eens zouden kunnen imiteren. Pasop ik vind het heel mooi hoe jullie ermee omgaan, maar op scholen merk je wel vaker dat kinderen niet om kunnen met regels, afspraken en gezag
Annelies
Ik denk niet dat ik ergens zeg dat wij hier thuis geen regels hebben. Of dat onze kinderen zomaar mogen doen en laten wat ze willen. Toch? Deze blog ging over driftbuiten en hoe die vooral thuis voorkomen en veel minder extern en hoe wij hier als ouder mee omgaan. Uiteraard beseffen wij dat er op andere plaatsen andere methoden worden gebruikt en daar maken wij ook geen punt van. Mona kan in de klas perfect om met de geldende afspraken en regels. Dat werd recent in het oudercontact nog bevestigd. Dat zit dus wel goed 🙂
Goofball
Onze 4jarige heeft het laatste tijd ook weer lastiger.
Ik heb geen vaste aanpak, dat hangt ook van mijn stressniveau en uitgeslapenheid enz af. We hebben wel al meerdere keren in de hoek gezet, maar da’s om even uit te razen en daarna ga ik praten en knuffelen. (als hij wel echt stout geweest is: broer pijn gedaan of iets expres kapot gemaakt en dan weigert hij sorry te zeggen, dan kan hij wel terugkeren in de hoek zelfs als hij nadien kalm is). Of ik negeer tantrums een tijdje. Ik doe een beetje vanalles, maar ik probeer nadien wel altijd rustig te praten.
‘k denk dat wij wel soms zeggen dat hij moet stoppen met huilen, maar omdat hij moet zeggen wat er scheelt. “Stop met wenen, zeg ons wat er is, zo kunnen we niet helpen” is de boodschap meer. Niet dat hij niet mag wenen tout court.