Het is zover. De blogpost die nog heel ver weg leek bij de geboorte van Oscar maar nu online gaat. Ik begin morgen terug met werken. Nu al.

Ik weet dat ik zou moeten zeggen dat ik eraan toe ben. Dat ik er klaar voor ben, er zin in heb. Dat die net geen vier maanden thuis meer dan genoeg waren en dat ik nood heb aan een professionele uitdaging.

Zou moeten. Want eerlijk, het is niet zo.

Dat terug gaan werken moest er eens van komen. Ik heb een leuke job, niet te ver van huis. En ik kijk ernaar uit om mijn collega’s weer te zien en wat meer structuur in mijn dag te hebben. Dat zeker wel. Maar als ik heel eerlijk ben is het te vroeg.

Ik ben er emotioneel nog niet klaar voor

Het staat volledig los van mijn werk, maar ik ben gewoon nog niet klaar om mijn zoontje los te laten en hem toe te vertrouwen aan anderen. Het heeft mijzelf even tijd gekost, maar ik heb de handleiding bij mijn zoon min of meer gevonden. Meestal toch.

De verzorgsters in de crèche gaan niet weten dat Oscar graag kortbij je is, dat hij het geweldig vindt als je tegen hem praat en ‘op een grote paddenstoel’ zingen zeker te proberen valt wanneer hij een moeilijk momentje heeft. Gaan ze weten dat hij zijn flesje beter drinkt als hij wat rechter zit? Oh, ik hoop dat hij gaat drinken van die fles.

Niemand kent Oscar zoals ik hem ken. En nu moet ik de zorgen voor dat kleine manneke overlaten aan de lieve verzorgsters in de crèche.

Maar ik moet niet overdrijven

Ik moet het misschien ook niet dramatiseren. Het is niet dat ik naar het front word gestuurd en maanden mijn kinderen niet meer ga zien. Ik zie hem nog elke ochtend en avond en vrijdag, zaterdag, zondag en de vakanties. En ik ken de crèche. Ik weet dat ze hun uiterste best doen voor de kindjes en goed voor hem gaan zorgen. Mona is daar ook heel goed geweest.

Teveel verandering op een maand tijd

Ik zit sinds de geboorte van Oscar in mijn eigen, veilige, cocon. Ik heb geen krant gelezen, geen nieuws gezien. Ik heb geen idee wat er zich in de wereld heeft afgespeeld. Want mijn wereld, die lag gewoon op mijn schoot.

Het is een maand met veel verandering. Mona die met school is gestart. Dat was een moeilijke start maar sinds een goeie week verloopt dat super. Oef! En dan Oscar die naar de crèche moet, ik die weer mijn draai moet gaan zoeken op het werk.

Ik kijk ook nogal op tegen de hele organisatie van Mona naar school te brengen, Oscar naar de crèche en hen ’s avonds op een deftig uur terug te gaan halen. En dan al die facultatieve verlofdagen, pedagogische studiedagen en vakanties opvangen.

En ik ben moe

En ik ben ook benieuwd welk effect die onderbroken nachten op mijn dagen gaan hebben. Want eerlijk, ik ben moe. Tot enkele weken geleden viel het behoorlijk mee. Maar sinds twee weken begint de vermoeidheid me stilaan parten te spelen. Oscar slaapt nog niet door, verre van. Hij sliep de eerste weken eigenlijk langere blokken dan nu. Hij wordt om de twee à drie uur wakker voor een voeding en dat is best een pittig tempo.

Kolven op het werk

Ik ga ook proberen om borstvoeding te blijven geven. Ik hoor het me trouwens nog zeggen tegen mijn collega’s tijdens mijn zwangerschap. Dat ik zou gestopt zijn tegen dat ik terug kwam werken, dat ik nooit met een kolf naar kantoor zou komen…

En kijk me nu. Al zijn flesjes melk staan klaar om mee naar de crèche te nemen. Diepvries als reserve en een kolf in mijn tas. Ik ga het proberen en ben benieuwd hoe het gaat verlopen en hoe lang ik dat ga volhouden.

Alles went

Ach, alles went en ik zal het waarschijnlijk allemaal weer snel gewoon zijn. Maar ik steek niet onder stoelen of banken dat ik liever nog enkele weken extra was thuis geweest. Al was het maar om nog wat meer van mijn baby te genieten voor hij geen baby meer is.

Zou ik proberen om Oscar morgen gewoon mee naar kantoor te smokkelen?

Ik heb trouwens een grote angst dat ik morgen bij aankomst op kantoor in tranen ga uitbarsten. Duimen jullie even mee dat dat niet het geval is… ?