Het is zover. De blogpost die nog heel ver weg leek bij de geboorte van Oscar maar nu online gaat. Ik begin morgen terug met werken. Nu al.
Ik weet dat ik zou moeten zeggen dat ik eraan toe ben. Dat ik er klaar voor ben, er zin in heb. Dat die net geen vier maanden thuis meer dan genoeg waren en dat ik nood heb aan een professionele uitdaging.
Zou moeten. Want eerlijk, het is niet zo.
Dat terug gaan werken moest er eens van komen. Ik heb een leuke job, niet te ver van huis. En ik kijk ernaar uit om mijn collega’s weer te zien en wat meer structuur in mijn dag te hebben. Dat zeker wel. Maar als ik heel eerlijk ben is het te vroeg.
Ik ben er emotioneel nog niet klaar voor
Het staat volledig los van mijn werk, maar ik ben gewoon nog niet klaar om mijn zoontje los te laten en hem toe te vertrouwen aan anderen. Het heeft mijzelf even tijd gekost, maar ik heb de handleiding bij mijn zoon min of meer gevonden. Meestal toch.
De verzorgsters in de crèche gaan niet weten dat Oscar graag kortbij je is, dat hij het geweldig vindt als je tegen hem praat en ‘op een grote paddenstoel’ zingen zeker te proberen valt wanneer hij een moeilijk momentje heeft. Gaan ze weten dat hij zijn flesje beter drinkt als hij wat rechter zit? Oh, ik hoop dat hij gaat drinken van die fles.
Niemand kent Oscar zoals ik hem ken. En nu moet ik de zorgen voor dat kleine manneke overlaten aan de lieve verzorgsters in de crèche.
Maar ik moet niet overdrijven
Ik moet het misschien ook niet dramatiseren. Het is niet dat ik naar het front word gestuurd en maanden mijn kinderen niet meer ga zien. Ik zie hem nog elke ochtend en avond en vrijdag, zaterdag, zondag en de vakanties. En ik ken de crèche. Ik weet dat ze hun uiterste best doen voor de kindjes en goed voor hem gaan zorgen. Mona is daar ook heel goed geweest.
Teveel verandering op een maand tijd
Ik zit sinds de geboorte van Oscar in mijn eigen, veilige, cocon. Ik heb geen krant gelezen, geen nieuws gezien. Ik heb geen idee wat er zich in de wereld heeft afgespeeld. Want mijn wereld, die lag gewoon op mijn schoot.
Het is een maand met veel verandering. Mona die met school is gestart. Dat was een moeilijke start maar sinds een goeie week verloopt dat super. Oef! En dan Oscar die naar de crèche moet, ik die weer mijn draai moet gaan zoeken op het werk.
Ik kijk ook nogal op tegen de hele organisatie van Mona naar school te brengen, Oscar naar de crèche en hen ’s avonds op een deftig uur terug te gaan halen. En dan al die facultatieve verlofdagen, pedagogische studiedagen en vakanties opvangen.
En ik ben moe
En ik ben ook benieuwd welk effect die onderbroken nachten op mijn dagen gaan hebben. Want eerlijk, ik ben moe. Tot enkele weken geleden viel het behoorlijk mee. Maar sinds twee weken begint de vermoeidheid me stilaan parten te spelen. Oscar slaapt nog niet door, verre van. Hij sliep de eerste weken eigenlijk langere blokken dan nu. Hij wordt om de twee à drie uur wakker voor een voeding en dat is best een pittig tempo.
Kolven op het werk
Ik ga ook proberen om borstvoeding te blijven geven. Ik hoor het me trouwens nog zeggen tegen mijn collega’s tijdens mijn zwangerschap. Dat ik zou gestopt zijn tegen dat ik terug kwam werken, dat ik nooit met een kolf naar kantoor zou komen…
En kijk me nu. Al zijn flesjes melk staan klaar om mee naar de crèche te nemen. Diepvries als reserve en een kolf in mijn tas. Ik ga het proberen en ben benieuwd hoe het gaat verlopen en hoe lang ik dat ga volhouden.
Alles went
Ach, alles went en ik zal het waarschijnlijk allemaal weer snel gewoon zijn. Maar ik steek niet onder stoelen of banken dat ik liever nog enkele weken extra was thuis geweest. Al was het maar om nog wat meer van mijn baby te genieten voor hij geen baby meer is.
Zou ik proberen om Oscar morgen gewoon mee naar kantoor te smokkelen?
Ik heb trouwens een grote angst dat ik morgen bij aankomst op kantoor in tranen ga uitbarsten. Duimen jullie even mee dat dat niet het geval is… ?
Leen
Je kan maar doen wat je kan .
Stap voor stap komt het goed.
Als de bv niet meer lukt dan is dat zeker geen ramp jezelf geen druk opleggen. En dat slaap tekort s’avonds op tijd in je bed en het huishouden kan wachten. En in het weekend 1 regel genieten genieten en nog eens genieten van je gezinnetje
Katrien
“Want mijn wereld, die lag gewoon op mijn schoot.” Zo mooi gezegd!
Ik ben sinds september aan het werk en eerlijk waar: als ik dit lees krijg ik weer de krop in de keel omdat ik terug gekatapulteerd word naar die zalige cocon die nooit meer terugkomt.
Los daarvan: heel veel succes morgen! Dat is echt een rot moment, maar zoals je zelf zegt: je gaat het snel gewoon zijn en contact met volwassenen doet deugd!
Succes met het kolven. Ik verklaarde ook mensen zot die vroegen of ik door zou gaan met bv eens ik weer aan het werk was. Ondertussen is A tien maanden en vloeit de melk nog rijkelijk. Ik vond kolven ook een rustmoment eigenlijk.
Kitty
Wauw… Wat heb ik het moeilijk om dit te lezen. Het idee om mijn kleine man achter te laten en weer aan het werk te gaan bezorgt me de krop in de keel…
Gelukkig mag ik nog even thuis blijven met onbezoldigd ouderschapsverlof.
Ik begrijp perfect hoe moeilijk dit moet zijn.
Succes met de nieuwe periode die eraan komt en alle praktische regelingen die dit met zich meebrengt.
En als morgen die tranen komen… Dan lijkt mij dat helemaal normaal!
Veel succes en moed!
Goofball
Lastig eh, zeker met die vermoeidheid erbij. Ik lag die eerste weken terug op werk op ongelooflijk vroeg uur in bed…alleen zo kon ik de nachtvoedingen aan door heeeel veel uren in mijn bed te liggen.
Bij mij was mijn zoontje ook nog maar 6 weken op school gestart maar het was dan net wel grote vakantie en toen mocht hij nog eventjes terug mee naar de creche dus dat verkleinde de overgang en de organisatie wel terug. (alsook dat het bij mij rustiger was op het werk).
Maar het gaat wel los lopen. En als die tranen komen, dan komen die toch gewoon? Dat mag hoor. En als je even momentje nodig hebt om op adem te komen, dan ga je nog maar eventjes kolven ;).
ADM
Mooi geschreven… Succes! Hopelijk viel de eerste dag alvast mee.
Hier ook eentje die vooraf riep dat ze het niet zag zitten om af te kolven, maar toch plots elke dag met het afkolfgerief heen en weer sleurde.
Laat je niet door jezelf (of anderen) opjagen omdat het kolven misschien voelt als ‘verloren werktijd’, maar aanschouw het als noodzakelijke rustmomentjes, en probeer je werkplanning indien mogelijk af te stemmen op het kolven i.p.v. omgekeerd. Zolang ik mij daaraan hield, ging het in elk geval goed!