Het is alweer zondagavond. Na een fijn, rustig, weekend zet ik morgen Mona opnieuw af op de speelplaats. En ik hoop dat dat een beetje beter gaat dan afgelopen week.

Vooraf zeiden vele me dat Mona helemaal klaar is voor school. Mijzelf inclusief. Mona babbelt goed, is droog sinds augustus, sociaal en een echte plantrekker. Ze praatte al honderduit over het klasje en ze was super trots met haar boekentas.

Maar het draaide toch anders uit dan verwacht

Maandag, de eerste schooldag, had mijn man nog een dag verlof. We brachten Mona samen naar school en lieten haar achter bij de juf. Geen tranen bij haar (bij mij zoals verwacht wel) en ze zwaaide. Dat begon goed. We gingen ’s middags terug naar school. Ze had boterhammen mee, dus als ze wou blijven kon dat. Of we zouden haar thuis laten eten en terug brengen. Maar de juf sprak ons aan. Mona had een hele moeilijke voormiddag met veel traantjes gehad. Ze raadde ons aan met halve dagen te starten als dat mogelijks was voor ons. Zo kreeg Mona tijd om te wennen aan de nieuwe situatie. Ik ben nog tot einde deze maand thuis, dus dat zou wel lukken.

Auwch, mijn hart. In duizend stukken, tranen in mijn ogen.

De rest van de week verliep gelijkaardig. Ze huilde wel telkens bij het afzetten op school. Ze huilde in de klas, maar het werd wel elke dag een beetje beter. Wanneer ze thuis kwam vertelde ze wel over haar dag, zei dat ze het leuk vond maar dat ze ook geweend had.

Ik vroeg haar of ze de volgende dag terug naar school zou gaan.
“Ja mama. Maar ik ga wel weer wenen. Maar elke dag een beetje minder. Oké?”
Oké meid.

Toen de juf me vertelde dat wanneer ze zei dat de kindjes zo flink waren en Mona had geantwoord “maar ik niet, want ik ween” had geantwoord kon je me bijna van de grond schrapen denk ik. Gelukkig had ze haar wel gecorrigeerd.

Op vrijdag hebben we haar de hele dag laten gaan. Dat betekent boterhammen in school en dat ging goed. Ze had flink gegeten bij de andere kindjes. De rest van de speeltijd was niet aan haar besteed. De juffen waren zo lief haar bij hen te nemen. Misschien moet ik tegen volgende keer sjoekes meegeven.

Grote verandering

Ik was nogal verrast door deze eerste week. Ik had dit totaal niet zien aankomen. Mona is ook heel erg moe na een (halve) schooldag. En dat terwijl ze hier thuis en op de crèche al lange tijd geen dutjes meer deed.

De verandering van crèche naar school is groot. Dat heb ik niet voldoende beseft denk ik. Mona wordt compleet uit haar comfortzone getrokken. Nieuwe omgeving, juffen en kindjes die ze niet kent. En ze heeft het daar iets moeilijker mee dan ik had verwacht.

Alle begin is moeilijk

Maar hé, alle begin is moeilijk. En ik ben blij dat ze haar emoties toont en praat over hoe ze zich voelt. Ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed komt en dat ze haar draai wel gaat vinden.

Maar voor een moederhart is dit toch echt niet goed hoor. Dat brak deze week in duizende stukjes als ik mijn huilende, mama roepende, kleuter moest achter laten op die koude speelplaats. Ik heb haar meermaals gewoon terug mee naar huis willen nemen of thuisonderwijs overwogen.

Moeder zijn, ’t is loslaten zeker…