Lieve Oscar,

twee jaar. Twee jaar! Dat is nu toch echt snel gegaan. Niet? Het lijkt nog vorige week dat ik je kleine warme lijfje voor het eerst in mijn armen had. En kijk nu. Dat laatste beetje baby waar ik me aan vast hield is ook verdwenen. Je bent een flinke peuter geworden.

“Ja maar mama, dat is nu toch normaal. Baby’s blijven geen baby’s hé. Dat worden ook grote mensen. Kijk maar naar mij. Ik ben bijna volwassen” zegt je zus wanneer ik me luidop afvraag waar mijn baby’s naartoe zijn.

Twee jaar geleden liet je me wachten. Ik die 100% zeker was rond de 38 weken te bevallen. Je liet me wachten. Ik had intussen Gossip Girl uitgekeken, het onkruid uitgedaan, de ramen gewassen en drie keer per dag gestofzuigd. Niets, nada, noppes!

En wanneer je dan drie dagen “te laat” besliste om je entree te maken kon het niet snel genoeg gaan. Rond middernacht braken thuis in bed mijn vliezen. Zo goed lag ik te slapen. Om 1u40, net aangekomen op verloskwartier – in jou geval dus wel echt een kwartier – had ik je vast. Geluk, liefde en adrenaline gierde door mijn lijf. Ik deed geen oog meer dicht. Het bleek de eerste slapeloze nacht van vele te worden. Intussen op iets minder adrenaline maar op nog meer liefde en geluk.

Ik durf te zeggen dat je op je tweede verjaardag een gelukkig manneke bent. Een kleine wildebrats, een durfal, een klimmer. Een deugniet. De aanstoker in de crèche. Een karaktertje, dat ook. Snel boos, maar ook heel snel getroost. Je weet wat je wil én al zeker wat je niet wil. Je geeft niet af. In volle pleidooi zet je je woorden kracht bij met een stevige stamp op de grond. Je zus is al enkele haren armer, bij mij zorgde je voor mijn eerste grijze haar.

Je hebt een heel groot hart. Dikke knuffels en natte zoenen. Zo wild en bruut je soms bent, zo lief en zorgzaam ben je dan op andere momenten. Je hebt de meest aanstekelijke lach en de mooiste ogen. Overal waar we komen zwaai je naar mensen en tover je een glimlach op gezichten. Wanneer je dan “kom mama” roept en me bij de hand neemt op naar je volgende avontuur kan ik niet trotser zijn.

Lieve zoon, het is een voorrecht je hier bij ons te hebben en je elke dag te zien groeien. Je bent de mooiste zoon en de beste broer die we ons konden wensen. Ontdek te wereld, ga op avontuur, klim op bergen en spring van tafels, zing je favoriete liedjes en dans de benen vanonder je lijf. Ik sta aan je zijde, ik vang je op. Ik zing en dans mee – als ik mag tenminste, want dat ligt de laatste tijd precies gevoelig. Ik laat mijn baby los en ben benieuwd naar wat komt.

Ik hou van je.
Altijd.
Je mama.