Het is hier momenteel wat stiller op de blog. En dat is niet omdat ik het niet graag meer doe, integendeel. Ik mis het hier zelfs. Het komt vooral door een combinatie van tijdsgebrek en vermoeidheid. Maar gelukkig ook door leuke dingen, zoals weekendjes weg of vakantie. Maar tijd dus om terug voor dat scherm te gaan zitten en nog eens wat van me af te schrijven. En sorry, het is niet meteen de meest happy blog die ik ooit schreef.

Eerst, tijdsgebrek

Sinds einde januari ben ik terug aan het werk, 4/5e met een vrije dag op vrijdag. Maar vier dagen per week werken denk je dan, een extra dag weekend. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de combi werken en twee kindjes wat heb onderschat. Zolang ik thuis was vond ik de overgang van één naar twee kindjes eigenlijk easy peasy. Maar sinds ik ga werken is het echt schipperen om alles rond te krijgen.

Naast het werk en het huishouden probeer ik ook wat tijd voor mijzelf in te lassen. Ik ben terug gestart met lopen en daar geniet ik echt van. Ik haal daar zoveel energie uit. En ik probeer al eens af te spreken met een vriendin om wat bij te praten, want ook daar heb ik deugd van. Maar dan is een week uiteraard snel om en loop je jezelf al wel eens voorbij.

Dan, de vermoeidheid

Want ik ben moe. Doodmoe. Ik vertelde jullie al dat Oscar niet de beste slaper van de klas is. Op dat vlak waren en zijn we met zus Mona dus serieus verwend. Een drietal weken geleden hadden we betere nachten. Lees: slechts twee keer opstaan. Oscar was intussen naar zijn eigenlijk kamer verhuisd en we wisselden de nachten af zodat er tenminste één van ons twee kon slapen. Oscar heeft zelfs een nacht 7 uur geslapen, 7 uur hé mannekes. Dat hadden we al even niet meer meegemaakt. “We zijn vetrokken” klonk het euforisch. We hadden het natuurlijk mis.

Op vakantie werd het weer erger

Want we waren niet vetrokken, integendeel. Tijdens onze Italië vakantie ging het opnieuw naar drie tot vijf keer opstaan ’s nachts. En zelfs op vakantie is dat vermoeiend. Want een hele dag de kindjes entertainen, dat is echt niet rustiger dan te gaan werken. Ook overdag bijslapen is er trouwens zelden van gekomen. Oscar is koning van de powernapkes en tegen dat je goed en wel in bed ligt, is hij al terug daar.

Maar oké, we konden dat kaderen. Verandering van omgeving, het ritme wat naar de vaantjes en de warmte waren zeker factoren die niet echt bijdroegen tot en betere nachtrust.

Thuis zou het wel beter worden

“Dat dacht je maar moeder” moet Oscar gedacht hebben. Want eens thuis werd het eigenlijk gewoon nog erger. Vijf tot zeven keer per nacht uit bed moeten is geen uitzondering. Dan is het voor een tutje, dan van honger, dan troost, … maar meestal weten we het eigenlijk zelf niet goed. En hij huilt dan ook echt. Wat nogal nieuw is. Zelfs mee in bed nemen geeft geen troost. En zo ergens tussen half 5 en 5 uur is meneer wakker. Klaarwakker. Dat is nacht hé!

En dan lukt het even niet meer.

Afgelopen nacht was mijn nacht om voor Oscar op te staan. Toen ik hem rond half vijf echt niet meer in slaap, noch getroost kreeg wandelde ik huilend onze slaapkamer binnen met de mededeling dat ik niet meer kon. Manlief (die me trouwens eerder die nacht ook al wel was komen helpen) vroeg of hij moest overnemen en ik antwoordde dat het niet hoefde, het zou wel lukken. Ik wandelde de kamer buiten en hij vroeg “wat ga je doen?” waarop ik iets heb geantwoord als: “Ik ga hem buiten zetten. Of op het internet, verkopen denk ik.”

Uiteraard heb ik dat niet gedaan en ben ik hem blijven wiegen en troosten tot hij sliep. Maar ik heb toch een fractie van een seconde gedacht hem even buiten te zetten. Of mijzelf.

Slaaptekort doet je de domste dingen zeggen en doen

Toen Oscar eindelijk sliep en ik weer bij mijn man kroop kon in de slaap niet vatten. Op dat moment dacht ik “waarom zijn wij ook alweer voor een tweede gegaan. We hadden het goed met Mona.”

Ik vind het echt erg dat ik zoiets denk, laat staan luidop zeg en al zeker hier schrijf. Want laat het duidelijk zijn, ik zie dat manneke doodgraag. Ik heb geen seconde spijt van hem en zou hem echt voor geen geld ter wereld willen missen of verkopen. Maar slaaptekort kan enorm zwaar wegen en het doet je de domste dingen zeggen en doen.

Ik hoop maar dat het snel weer keert en de nachten weer wat normaliseren. En tot dan probeer ik echt om hem niet te verkopen, beloofd!