Onze reis ging de laatste week in. Na Kaapstad, safari’s, veel natuur en Swaziland werd het tijd om het strand op te zoeken. Omdat het onze pré-wedding-honeymoon was, mocht het wel eens iets bijzonder zijn.
Van Swaziland reden we naar de Thonga Beach Lodge. Tja, rijden is veel gezegd. Tijdens onze rit heel vaak moeten stoppen voor overstekend klein wild: koeien, geiten, … En het werd wel even heel spannend. Hoewel de instructies duidelijk zijn: als je een tankstation ziet, tank! We hebben ons autootje tot het uiterste gedreven en met nog enkele kilometers op te teller toch net op tijd kunnen tanken.
Thonga Beach Lodge – A civilised distance from civilisation
Om 15u werden we met de 4×4 opgepikt aan de Coastal Cashew Factory, om 50min later toe te komen in een klein paradijs, Thonga Beach Lodge. Een 12-tal lodges, mooi ingewerkt in de duinen. Er heerste absolute rust. Onze eerste reactie “we hadden meer dan 2 nachten moeten boeken.” Maar er volgt ook nog een trouwfeest, budget in de gaten houden dus!
We hadden maar 2 nachten dus moesten we optimaal gebruik maken van onze tijd in Thonga: zonnen, lekker eten, gin tonics drinken, romantisch bad, waterpret, … Drukke tijden daar!
Maar voor je denkt dat we daar echt niets nuttig hebben gedaan, toch nog even dit. Thonga Beach Lodge ligt vlakbij Lake Sibiya (het grootste freshwater lake van Zuid-Afrika). Aan het dorpje Mabini, een dorpje met een 2.000 inwoners. Via de lodge hebben we een bezoek gebracht aan een winkeltje, het ziekenhuis en de kleuter/lagere school van de gemeenschap. En dit onder begeleiding van onze gids Thulani, die zelf in Mabibi is opgegroeid en er nog steeds woont. De lodge steunt trouwens de gemeenschap en het schooltje van Mabibi met bv. warme maaltijden voor de kinderen. En ze stellen 45 inwoners te werk. Even weg van onze dure/luxueuze lodge om snel met je 2 voeten terug op de grond te komen.
De dorpswinkel stelde echt niets voor. De winkeldame verkocht de basis. Ze had immers geen elektriciteit om voedingswaren te koelen. Voor de echt grote inkopen konden de inwoners 1x/week mee in de laadbak van een truck om 45km verderop te gaan winkelen. Verder zorgen de bewoners vooral voor zichzelf door fruit te gaan plukken, te gaan vissen etc.
Het ziekenhuis was best goed georganiseerd en proper, een oke basis. Maar de medische zorgen ter plaatsen zijn niet vergelijkbaar met onze infrastructuur en aanbod. Het ziekenhuis werd geleid door een verpleegster. 1x/week kwam er een dokter langs. 1x/maand een tandarts, psycholoog, etc. Moest je bevallen kon je best tijdig naar een grotere ziekenhuis 40km verderop vertrekken want als er tijdens je bevalling in het ziekenhuisje complicaties waren konden ze niet helpen. In spoed naar het ziekenhuis 40km verderop is zelden een optie. Het dorp is met zandwegen afgescheiden van de hoofdweg en een ambulance kan hier dus gewoon niet rijden. Verder wist de verpleegster ons te vertellen dat er ‘slechts’ 10% HIV patiënten in het dorpje wonen. Wat in mijn ogen nog steeds gigantisch is. Maar in vergelijking met bv. Johannesburg, waar dit percentage veel hoger ligt, waren ze dus best tevreden.
Malaria werd er opgevolgd door een ambtenaar van volksgezondheid die elke dag, te voet!, van deur-tot-deur trekt om bloedstalen af te nemen.
En dan het schooltje. Een 120 leerlingen verdeeld van kleuter tot het 6e leerjaar. Allemaal lachende, zingende kinderen in uniform die maar al te graag op de foto gaan. Maar die infrastructuur! De directeur zijn kantoor werd geplaagd door ongedierte. De lerarenkamer had amper nog een plafond en was gewoon vuil. En daar lag ook het eten van de kinderen bewaard: rijst en bonen. De klaslokalen waren erg basic. De lessen werden in het Engels gegeven.
Als de kinderen naar de middelbare school moeten vertrekken begon het pas echt. De school het kortste bij lag op 15km. Er rijden geen bussen, je kan niet fietsen door het zand. Elke dag wandelen! die kinderen 15km heen en terug om naar school te gaan. Ik vond dat hallucinant. Mijn middelbare school lag op een 9km van thuis. Als mijn bus niet kwam belden we de mama’s of iemand ons kon weg doen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht te voet naar school te gaan hoor.
En na de school tijd voor een carrière? Niet echt. De meeste zochten een job in één van de 3 lodges die in de buurt liggen of gaan voor de overheid in het natuurgebied werken. De vrouwen blijven thuis. Er is niet overal drinkbaar water, dus proberen ze regenwater bij te houden. Er is geen elektriciteit. Elk huisje heeft maximum 1 klein zonnepaneel. Dat is net voldoende voor een klein vuurtje en een mini-tv. ’s Nachts moeten ze oppassen voor nijlpaarden.
De foto’s van de kinderen in het schooltje gaan we afdrukken en naar onze gids opsturen. Dan kunnen ze de klassen wat decoreren of aan de ouders geven.
Ik probeer mijn ervaring bij dit bezoek bondig te omschrijven. Maar het is duidelijk dat dit echt een indruk op ons heeft gemaakt. Ik had diezelfde ochtend mijn fototoestel in de Indische Oceaan laten vallen. Geheugenkaartje was gelukkig oke, maar mijn toestel heeft het niet overleefd. Niet leuk, zeker als je weet dat ik zowat elke vakantie een fototoestel verdrink. Maar uiteindelijk weet je dat je zo een ding thuis gewoon weer opnieuw kan kopen. We hadden bovendien ook elk een iPhone bij, nog een fototoestel en een GoPro. Luxeproblemen dus.
Ik hoop dat ik het gevoel dat ik had tijdens dit bezoek, maar in het algemeen tijdens onze hele reis, nog een tijd kan vasthouden. Een beetje meer relativeren zou met momenten geen kwaad kunnen. We hebben het tenslotte echt niet zo slecht.
Ons verblijf bij de Thonga Beach Lodge was fantastisch. Mooie natuurlijk, vriendelijke mensen, prachtige lodge, postkaart-uitzicht en heerlijk eten! Tegen dat we wat gespaard hebben komen we nog wel eens terug.
St. Lucia – Hippo town
Weer even wat tijd voor iets luchtiger, St. Lucia. Een piepklein dorpje met meer toeristenbedden dan inwoners en een geweldige ligging. In iSimangaliso Wetland Parks, het gebied van St. Lucia, komen de 7 ecosystemen samen. Al weet ik eigenlijk nog altijd niet welke 7 dat nu exact zijn. Zeker is wel dat het zorgt voor een mooie natuur met veel diertjes.
We hadden hier 3 nachtjes, 2 volledige dagen, voor we terug richting Brussel vlogen. To do:
– Cape Vidal: traject van een 33km en dat hebben we zelf met de wagen gedaan. Hele leuke rit met regelmatig een viewpoint over het natuurpark. Cape Vidal is eigenlijk gewoon een mooi strand waar je kan zonnen, zwemmen en snorkelen. Bij ons bezoek stond er wel een stevige wind! Neem je picknick mee, er is niets te koop om te eten of te drinken.
– Boottocht tussen de hippo’s: wij hadden een klein bootje met een 10-tal personen (natuurlijk allemaal Nederlanders). De gids vaart je door de lagune naar de verschillende hippo families.
– ’s Avonds door het dorpje rijden/wandelen: de kans is erg groot dat je een hippo tegenkomt. Ze komen ’s nachts aan land om te grazen in de mooie tuintjes van de inwoners. Ook wij kwamen mama, papa & baby hippo tegen. Blijf wel op een veilige afstand. Nijlpaarden zorgen in Zuid-Afrika voor meer doden dan de olifanten en leeuwen samen.
Must do Umfolozi/Hluhluwe Game Reserve
We hadden tijdens onze trip al enkele game drives achter de rug. Maar nog altijd geen enkele leeuw gezien. Zonde toch… Om 21u hebben we dan toch beslist om de volgende ochtend nog een allerlaatste keer op game drive te gaan, in de hoop eindelijk die leeuw te zien.
Dus, opnieuw, om 4u30 uit bed. D’ie leeuw kan kan zich nu maar beter laten zien’, denk je dan. Het Umfolozi/Hluhluwe game reserve is het oudste natuurpark van Zuid-Afrika (en het 2e oudste ter wereld, na Yellowstone). Een heel ander landschap dan Kruger, echt een heel mooi reservaat.
Al snel kruiste een gigantische olifant ons pad. De giraffen, zebra’s, neushoorns volgden snel… been there, done that, weet je wel. Al kwam deze olifant wel heel kortbij! IMG_3241
En dan, het verlossende nieuws: er waren leeuwen gesignaleerd. We werden helemaal nerveus, zeker wanneer de gids weer eens bij een of andere vogel bleef staan. Die leeuwen gingen we echt niet missen. Plots een plek aan een brug over water met nog enkele wagens. Daar lagen ze dan, een 15-tal leeuwen, ‘The bridge pride’, uit te rusten na hun nachtelijke rooftocht. En dan wordt je even heel stil.
We hebben onze game drive passend afgesloten met een braai (bbq voor de vlamingen) in het reservaat. Want van een game drive krijg je honger. En in het buiten rijden van het park hebben we opnieuw enkele leeuwen aan de uitgang gespot. Missie meer dan geslaagd!
Tips in St. Lucia voor eten en verblijft
– Serena Estate Guesthouse: Heel modern gebouw, grote kamer met rechtstreekse toegang tot het zwembad en de tuin. Heerlijke ontbijt. De service vond ik persoonlijk iets minder. Er is geen permanentie en je als je dan bv. strandlakens nodig hebt is dat wel eens lastig. Maar verder prima in orde!
– Ocean Basket: een gekende keten in Zuid-Afrika, lekkere sushi gegeten.
– Braza: hier hebben we 2x gegeten. Helemaal fan van de inktvis en de prawns. Opgelet, als je ze ‘hot’ besteld, krijg je ze ook hot!
– Reef & Dune: lekker pizza & bobotie
Zuid-Afrika: algemene indruk
Na St. Lucia was het tijd om weer richting Brussel te vliegen, terug naar onze mops, appartement en het werk. De eerste dagen was dat best lastig. Je beseft eens te meer hoe volgebouwd Vlaanderen is, hoe weinig groen we hebben en hoe chagrijnig de mensen ’s morgens in de file zijn. Maar deze ervaring nemen ze ons toch niet meer af.
We hebben al wel enkele stukjes van de wereld ontdekt, maar Zuid-Afrika heeft het meeste indruk om mij gemaakt. Het is een enorm veelzijdig land en je hebt er echt alles: lekker eten & wijn, mooie stranden, steden, natuur, wilde dieren,… Het is ook een land van grote contrasten. Het moderne, blanke, Kaapstad met grote/beveiligde villa’s, de zwarte townships waar ze met zo’n 4miljoen op een ‘zakdoek’ leven, de kleine dorpjes zonder water en elektriciteit en kinderen die dagelijks 30km wandelen om naar school te kunnen gaan.
19 dagen waren niet genoeg om alles te zien. Het is gewoon té groot. En als je niet elke dag uren in de wagen wil zitten moet je echt keuzes maken. Ik ben tevreden met de keuzes die we hebben gemaakt, maar ik weet wel zeker dat we ooit nog terug gaan om het land verder te ontdekken. Dan graag in combinatie met Namibië. Ik heb onze reis en de herinnering al diep in mijn hartje gesloten. We hebben het fantastisch naar ons zin gehad. We hebben niet alleen genoten van het land maar ook van elkaar. Onze pre-wedding-honeymoon was voor mij de zoveelste bevestiging dat het gewoon goed zit tussen ons. Dat ik met hem wil trouwen en, met wat geluk, liefst nog heel veel samen reizen ook. Dan ben je 3 weken, 24u/24u bij elkaar. Maar na 1 dag op het werk miste ik hem al.
We zijn intussen een goeie 2 weken terug op Belgische bodem. Tijd om onze foto’s te selecteren en ons reisverhaal met familie & vrienden te delen. Op die manier beleven we het zelf ook nog een paar keer opnieuw.
Als afsluiter van dit Zuid-Afrika verhaal heb ik nog maar 1 tip: ga naar Zuid-Afrika. Het is zo een van die plekjes op deze aardbol die je minstens 1 keer in je leven moet gezien hebben. En als je hulp nodig hebt met je trip te plannen horen we het graag. Of boek je reis, net zoals wij het hebben gedaan, met reizennaarafrika.be
Snel hier meer foto’s