Ik krijg vaak de vraag naar hoe Mona reageert op de komst van Oscar. Het leek me dus leuk er een blogje aan te wijden, al was het maar om mijzelf eraan te herinneren hoe blij ze ooit was met haar broer als ze weer eens ruzie aan het maken zijn.

Tijdens de zwangerschap

Mona was de laatste weken van de zwangerschap enorm bezig met de komst van haar broer. Ze leek het beter te beseffen dan wij op voorhand hadden verwacht. Toen mijn water gebroken was en ik in met weeën in de auto zat om haar naar moeke en vake te brengen hoorde ze me zuchten. Ik had pijn en probeerde dat niet te hard te laten merken. Met wisselend succes.

“Mama, heb je pijn? Ga je naar de dokter?”
“Ja schat, we gaan naar de dokter. We gaan je broer halen.”

Ik gaf haar nog een dikke knuffel en zwaaide haar uit wanneer moeke haar in haar armen nam. Ik miste haar toen al.

Mona & Oscar: de eerste kennismaking

Ik ben om 1:42u bevallen van Oscar. Kot in de nacht en dus geen uur om Mona uit bed te halen. Ik moest nog wachten op mijn kamer op materniteit en Mona deed nog een middagdut. Maar we stonden erop dat Mona als eerste haar broer zou zien en vroegen al het andere bezoek te wachten tot erna.

Rond 17u was het dan zover. Moeke en vake waren onderweg met Mona. Heel gek, maar ik was enorm nerveus. Ik wou mijn dochter zien, haar knuffelen. Maar ik was ook zo nieuwsgierig naar haar reactie op de baby.

Ik hoorde haar op de gang, moeke en vake bleven wachten en mijn man ging haar halen. “Mamaaaaa’ riep ze heel luid.

Oscar had ik in zijn bedje gelegd. Ik gaf Mona een dikke knuffel en zoen wanneer ze binnen kwam. Met z’n drie gingen we op zoek naar haar broer.

“Zit broer nog in mama’s buik?” vroeg ik haar.
“Ja” antwoordde ze.
Lap. Mijn buik was duidelijk nog wat te zwanger.

Broer zat niet meer in mama’s buik, ook niet in de kleerkast en ook niet in de microgolf.

En dan kreeg ze hem in haar vizier. “Daar mama! Daar is broer!”

We zette het bedje op de grond zodat ze hem goed kon zien en hem kon aanraken. Oscar had een cadeautje bij voor Mona en zij had natuurlijk ook een cadeautje mee voor haar broertje.

“Ik wil dat pakken” zei ze.

Mona kroop op mijn bed, we gaven haar “de worst” en haar broer.

“Das mijn kleine broer! Dag broer, ik ben je grote zus!” riep ze. En ze begon hem te knuffelen en zoentjes te geven. Mijn man en ik keken ernaar, met tranen in de ogen, onze harten liepen over.

En hoe gaat het nu?

Die eerste kennismaking verliep dus goed. Oscar is nu een maandje bij ons en van jaloezie is eigenlijk nooit sprake geweest. Mona eist uiteraard haar aandacht wel op, dat lijkt me logisch. Maar als ik niet met haar kan komen spelen omdat broer honger heeft maakt ze daar ook geen probleem van. Dan speelt ze met papa, alleen, of lezen we ondertussen een boekje.

Ze is ontzettend lief voor haar kleine broer. Ze zegt ook tegen jan en alleman ‘dit is mijn kleine broer.’ Ze is mega trots. En enthousiast, misschien soms een beetje té.

We moeten echt 1.000 keer op een dag zeggen dat ze voorzichtig moet zijn, zachtjes, dat Oscar nog klein is… Zo een tweede krijgt in elk geval meer te verduren dan een eerste, dat is wel duidelijk.

Hoe verliep bij jullie de aanpassing met een extra kindje in het gezin?

Oscar zit niet in de kleerkast

Ook niet in de microgolfoven

Dat gezichtje wanneer ze haar broer in het zicht krijgt

Cadeautjes!

Mona wil ‘dat’ pakken

Liefde op het eerste gezicht

Knuffelen

En ineens is mijn kleine meid een reus