Mama’s vergelijken de ontwikkeling van hun kind graag met leeftijdsgenootjes. Dat en de maandelijkse newsletter met een lijstje van vaardigheden die je kindje zou moeten beheersen zorgen wel eens voor twijfels en onzekerheid. 3 maanden geleden schreef ik daar een blog over.

Ondertussen zijn we weer wat verder en breng ik jullie een update. Maar dit keer gooi ik het over de positieve boeg. Wat Mona al allemaal kan (of toch bijna):

Ze eet zelfstandig

Het is te zeggen. ’s Morgens zetten we haar in de Stokke Steps en geven we haar fles aan. Ze drinkt deze helemaal zelf leeg zonder overdreven veel te morsen. Eten met mes en vork lukt nog net niet (of echt totaal niet) maar met de handen weet ze weg. Helaas met veel meer gemors dan de fles. Maar hey, het idee is er alvast.

Drinken uit een open beker

Ze drinkt zonder enig probleem uit eender welke beker. Zelfs een glas is eigenlijk geen probleem. Ze geeft ook duidelijk aan wanneer ze dorst heeft. Eens ze voldoende heeft gedronken laat ze het water uit haar mond lopen en/of giet ze de beker uit. Niet netjes, wel duidelijk.

Ze kruipt en trekt zich recht

Mona kruipt nu al een tijdje zoals het hoort. Niet meer dat gesluip waarbij ze telkens de hele vloer poetst. Ze trekt zichzelf ook aan alles recht en showt dit met een grote smile. Ze kan ondertussen ook zelf terug gaan zitten.

Ze stapt

Soms, enkele stapjes met wat hulp. Maar we moeten ergens beginnen.

Ze bouwt nu wel torens

In de vorige blog zei ik nog dat Mona al mijn torens nog steeds omstoot. Wel, de Duplo is hier een grandioos succes. Ze bouwt zelf torens, soms zelfs kleur per kleur. Papa’s Duplo eenden, bloemen en helikopters worden nog wel met brute kracht, zonder genade, afgebroken of hervormd.

Ze babbelt

Ik haar eigen taaltje voert ze hele conversaties. Met ons, koeien, de hond of een knuffelbeer. Maar ze leert ook meer en meer echte woordjes. Mama, papa, Ozzy, boekje kijken, poes … Ze zegt sinds een weekje ook haar eigen naam. Echt mega cute.

Ze is nog geen twee maar zegt al nee

Grandioos voor op haar ontwikkeling hier. 14 maanden maar wij lijken al in een ‘ik ben twee en ik zeg nee’ fase te komen. Ze weet potverdekke al goed wat ze wil en vooral wat ze niet wil. En dat laat ze duidelijk merken door “nee” te zeggen en haar hoofd te schudden.

Ze laat haar haar groeien

Het is nog te vroeg om echt te spreken over een volle weelderige haardos. Maar ze doet haar best. Ooit geraken we aan haarspeldjes. En wie weet, zelfs bij de kapper.

Soms kijk ik echt uit naar die mijlpalen, naar iets wat ze bijleert. Maar eens ze het dan kan, kijk ik met heimwee naar de periode waarin ze het nog niet kon. Het is soms allemaal een beetje dubbel. Elke fase heeft zijn charmes, elk kind zijn of haar tempo. Mona trekt er zich weinig van aan dat ze nog niet loopt. Ze geraakt immers overal waar ze moet zijn (en ook niet moet zijn). Dus heb ik het ook maar losgelaten.