Zondag 26 april 2020. Ik zou de Antwerp 10 miles lopen. Vijf jaar en twee kinderen na mijn eerste en enige deelname aan dit loopevent was dat de doelstelling. In Antwerpen werden er geen 10 miles gelopen. Wel in Booischot-Hulshout-Westmeerbeek en Houtvenne. Mijn eigen 16,1 kilometer. En ik was best trots op mijzelf!

Dat ik de liefste man, kindjes, vrienden, familie en volgers heb wist ik al een tijdje. De aanmoedigingen en felicitaties die ik zondag kreeg bewezen dat nog maar eens. De afgelopen maanden kreeg ik enorm veel vragen rond het lopen. Hoe veel, hoe lang, doelen en opbouw. Ik neem nu even de tijd om er wat uitgebreider op te antwoorden.

Voor de kindjes

De jaren voordat ik mama werd liep al best veel en graag. Korte afstanden, iets langere loopjes maar het liefst van al lopen in combinatie met obstakels. Zo liep ik de Strongman run en zowat alle Spartacus runs die er toen bestonden. Geweldig vond ik dat!

Tussen de zwangerschap van Mona en Oscar probeerde ik het lopen opnieuw op te pikken. Ik sta niet meteen bekend om mijn geduld en ik vloog er dan ook direct goed in. Veel te lang. Veel te snel. Enkele maanden later zat ik bij de dokter en de kinesist met een ontsteking aan de heup. Het kostte met drie identieke blessures, vele sessies bij de kine, inspuitingen en een tweede zwangerschap om te beseffen dat dit niet de way to go was en ik moest leren luisteren naar dat lichaam.

Zwangerschapsdiabetes

Tijdens de zwangerschap van Oscar kreeg ik de diagnose van zwangerschapsdiabetes. Dat had als positieve gevolg dat ik maar 9 kilo bijkwam (bij Mona waren dat er 16). Die 9 kilo waren er heel snel na de bevalling af. Maar ik liet het wat hangen. Al wat ik die maanden tijdens de zwangerschap niet had mogen eten ging er nu elke dag vlotjes in. Koeken, chocolade, chips, … Ik keek er niet naar. Ik weet het wel, die zwangerschapsdiabetes is net een signaal om op te letten met suiker. Niet om je schade in te halen.

Maar zo ongeveer 5 maanden na de bevalling van Oscar besloot ik dat het goed geweest was. De vermoeidheid van de slechte nachten begon stilaan door te wegen en dat ging ik niet oplossen met chips en chocolade. Wel met iets wat me altijd zoveel energie gaf: lopen! Maar ik had wel mijn les geleerd en zou er deze keer niet als een kiek zonder kop invliegen.

Opbouwen met Start 2 Run

Ik had op mijn iPhone nog ergens de app Start to Run staan en besloot voor de rustige, verantwoorde aanpak met het programma van 0 tot 5km.

Maar verdekke wat ging dat traag. Waarom deed ik in godsnaam de moeite om mijn loopoutfit aan te trekken om ocharme 2 kilometer te gaan lopen. Enfin, lopen. Het was meer wandelen dan lopen. Maar ik besloot naar Evy te luisteren en netjes het programma te volgen. De wandelminuten bleken ook vrij snel serieus in te korten en op het einde van mijn programma liep ik zoals Evy had beloofd 5 kilometer vlotjes uit. Net onder het half uur. Niet omdat dat moest van Evy. Maar dat was dan weer een kleine extra challenge voor mijzelf.

De eerste 10 kilometer

Ik kon intussen 5 kilometer lopen en besloot verder te werken naar de 10 kilometer. Op het einde van 2019 was dat mijn volgende doelstelling. Ik besefte op 30 december dat ik nog geen 10 kilometer had gelopen dus stond ik op 31 december om 7u15 op om die 10 kilometer af te leggen. Dat lukte.

De Antwerp 10 miles

Mijn volgende doel was de Antwerp 10 miles op 26 april. Ik had me samen met wat collega’s ingeschreven en ging wekelijks twee tot drie keer lopen. Niet meer met Start to Run. Ik liep twee keer per week kortere trainingen. Zo een vijf tot zeven kilometer en op zondag probeerde ik rond de tien kilometer af te leggen.

Toen die 10 miles werden uitgesteld was dat dus nogal een teleurstelling. Ik dacht even te stoppen met trainen richting die afstand. Maar eigenlijk was dat geen excuus. Ik kon die 10 miles perfect hier lopen. En dat deed ik.

Op zondag 26 april liep ik de 16,1km van Booischot-Hulshout-Westmeerbeek en Houtvenne. Niet over den Antwerpse ring en door de konijnenpijp. Wel langs de Nete, door de bossen en over de route. Niet met duizenden supporters langs de kant. Wel met mijn drie grootste supporters in de volgfiets, voorzien van drankbevoorrading en aanmoedigingen.

Na 1 uur en 35 minuten was ik thuis. Moe maar trots. Want dat had ik toch maar eens even gedaan!

It keeps me sane

Misschien is lopen helemaal niets voor jou. Misschien ben je eerder een fietser of badmintonner. Of wil je eigenlijk niets sportief doen maar liever in de toneelvereniging of muziek maken. Ik wil zeker niet beweren dat iedereen moet lopen en dat dan ook nog eens kei plezant gaat vinden. Misschien vind je het maar niets. En dat is oké hé.

Ik loop omdat het mijn momentje is. Mijn uurtje me-time. Het helpt me om mijn gedachten te ordenen, frustraties eruit te lopen, te kalmeren. Het geeft me tonnen energie. Het is een van de dingen die ervoor zorgt dat ik na anderhalf jaar onderbroken nachten met Oscar nog steeds op mijn benen sta. It keeps me sane.

En nu? Misschien een halve marathon tegen het einde van dit jaar. Wie weet.

Tips?

“Heb je tips?” krijg ik vaak als vraag. Wel, ik ben geen sportarts, geen trainer, geen professional. Dus voor de tips van de echte pro’s kan ik niet helpen. Maar ik kan wel delen wat mij, en misschien jullie, helpt.

Ik probeer het in een volgende blog allemaal wat neer te schrijven. To be continued dus…