Week één van de lockdown of quarantaine is alweer voorbij. Hoeveel weken er nog aankomen is onduidelijk en kan niemand ons op dit moment zeggen. Het is een gekke periode. Raar, bizar, onwennig, abnormaal. En toch wil ik later tegen Mona en Oscar hierover kunnen vertellen. Mijn kleinkinderen gaan dan met hun ogen rollen als oma weer daar is met haar verhalen over ‘ in den tijd van Corona hé…’

Ik besloot om te starten met een soort dagboek. Geen idee welke richting dit gaat uitgaan en waarover ik ga schrijven. Maar hier schrijven en babbelen met jullie, wel dat is voor mij een soort therapie om het allemaal wat op een rijtje te houden. Want als ik naast Corona van één ding bang ben, dan is het om gek te worden.

De strijd tegen Corona

Een strijd aangaan tegen iets doe je meestal door te vechten. Door je te verzetten, proberen te veranderen. Door wat dan ook, maar in elk geval door iets te doen. Maar deze situatie is helemaal anders. We mogen niet strijden. Integendeel. We moeten zo stilletjes en rustig mogelijk zijn. Niets doen.

Strijden door te berusten.

Of zo is het toch voor ons. Als we gezond blijven. Dat geldt natuurlijk niet voor alle zorgverleners, mensen in de retail, transport, … Want die strijden, werken, kei hard. Elke dag. Maar wij niet.

Wij zitten thuis

Voor diegene die mij kennen of mij wat volgen weten dat er één ding is waar ik echt niet goed in ben (buiten koken dan) en dat is thuis zitten. Ik woon hier super graag en ben heel blij in ons huizeke. Maar ik ben geen huismus. Integendeel. Als ik ergens een gaatje zie in de agenda plan ik daar iets in. Een daguitstap, weekendje weg, playdate of nodig ik volk uit. Mijn man blokkeert ondertussen zelfs al eens een weekend onder de noemer ‘vrij weekend, niets plannen, houden zo!’ Dat thuis zitten is dus iets wat ik echt niet gewend ben.

En hier zitten we dan.

De eerste week wat er hier eentje met hobbels en putten. Thuis zijn met de kindjes is één ding, dat combineren met thuiswerk iets helemaal anders.

Onze kindjes zijn te klein om dit te snappen en vragen enorm veel tijd, aandacht en entertainment. Logisch ook. Mijn man keek zeer relaxed naar deze periode. Tijd met de kindjes, geen rush, wat klusjes opknappen thuis. Na 24u gaf hij toe dat hij het serieus had onderschat en plofte KO de zetel in met een diepe zucht en ene gin tonic. ‘Drie weken he mannekes, drie weken.’

We zochten deze week wat naar een evenwicht. We verdeelden de werktijd en wisselden elkaar af met de kindjes. Dat werkte het beste want diegene die dan aan het werk was, kon doorwerken. Maar het is ook heel heavy, want je hebt geen twee minuten rust of tijd voor jezelf. Ofwel ben je aan het werk, ofwel ben je volledig bij de kindjes.

Een dipje

Maar het ging, ik was positief en wat moest, moest. Maar vrijdag stond ik anders op. Droevig en de tranen rolden onvermijdelijk en niet te stoppen. De confrontatie met de echtheid van de situatie maar ook het uitzichtloze werd me even te veel. 24/7 samenleven met je gezin is ook iets waar ik nog wat aan moet wennen.

Dit weekend vond ik opnieuw mijn positieve mindset. Doordat het gegeven werk wegviel was ik een pak relaxter en leek alles zelfs voor heel even normaal. De gesloten winkels en mensen die in een boog rond je gaan als je buiten bent niet meegerekend dan.

Niet klagen

Maar lees dit zeker niet als een klaagpost. Want zo bedoel ik het niet. Ik weet dat wij hier nog in een luxe situatie zitten waarin we thuis kunnen werken en onze kindjes veilig bij ons hebben.

Er thuis het beste van maken. De kindjes gelukkig en gezond houden, mijn werk zo goed mogelijk doen. Af en toe wat tijd inplannen voor mijzelf door te gaan lopen of yoga te doen. En verder niets.

Dat berusten moet ik nog wat gewoon worden. Maar ik besef uiteraard dat er geen andere mogelijkheid is. Ik sta ook helemaal achter alle maatregelen die worden genomen. Als ik binnenkort weer op daguitstap of een weekendje weg wil gaan en vrienden wil uitnodigen, dan is het dit.

En het is niet uitzichtloos. Het is moeilijk en het gaat de komende weken nog heel moeilijk worden. We gaan met z’n allen wel eens tegen een muur knallen en een dip hebben. Maar we zijn niet alleen. We’re in this together was nooit eerder zo correct. Maar het gaat wel eens stoppen. Er komt een eindpunt. Niet volgende week. Maar het komt wel.

Mijn Corona dagboek is. Wees gewaarschuwd, dat gaat hier alle kanten uitgaan hé.

Hoe gaat het daar bij jullie? Feel free om het er ook allemaal uit te gooien. In een reactie hieronder, via een mailtje of een privé berichtje op Facebook of Instagram.