Wanneer je met een pasgeboren baby zit weet je dat je nachten eraan zijn. Je hoopt op het beste en verwacht het slechtste. Maar met twee jaar onderbroken nachten had ik geen rekening gehouden. Nachten waarop zowel Mona als Oscar bij ons slapen zijn geen uitzondering meer.

Mona is doorgaans wel een goede slaper. Maar de laatste maanden wil ook zij liever bij ons slapen dan in haar eigen bed. Ons bed ligt beter of ze heeft nachtmerries of ze ziet dat Oscar ook bij ons slaapt, … Meer redenen heeft ze niet nodig. Vaak valt ze dan in ons bed in slaap en verhuizen we haar naar haar eigen bed van zodra wij zelf gaan slapen of we leggen haar matras naast ons bed. Wanneer Mona tussen ons ligt is zij doorgaans de enige die slaapt. Ze woelt, gaat op het laken liggen, dan weer eronder, praat in haar slaap, … Echt slapen doe je dus niet.

Oscar terug in de cosleeper

En dan hebben we er nog zo eentje, Oscar. Twee jaar geworden en dat is nooit een goede slaper geweest. Hij valt meestal in slaap in zijn eigen bed. We moeten wel bij hem blijven liggen tot hij slaapt. Dat duurt 20min tot een uur. Ergens tussen 22u en 5u zet hij het op een ontroostbaar huilen en verhuist hij naar onze kamer. Als we geluk hebben is het pas tegen 5u. Als we pech hebben begint hij er om 22u al aan.

Intussen vormden we zijn peuterbed om tot een cosleeper zodat hij bij ons ligt maar toch niet in ons bed. Want hij woelt nog meer dan Mona. Eens hij bij ons ligt is hij rustiger maar hij wordt nog regelmatig wakker om te checken of we er nog zijn. Tegen 5u kruipt hij uit zijn cosleeper en komt hij tegen me aan liggen. Soms ligt hij de hele nacht tegen me aan. We probeerden mijn man al eens langs die kant van het bed te leggen maar dat nam Oscar niet in dank af.

Oscar toen hij 2 maandjes was in de cosleeper. Het manneke en het bed werden wat groter. Verder is er niets veel veranderd.

Waarom we samen slapen

Ik besef dat er nog een groot taboe zit op het samen slapen met je kinderen. Ik heb ooit ook gezegd dat mijn kinderen nooit bij ons zouden slapen. Onze slaapkamer, ons bed en blablabla.

Maar onze kinderen slapen duidelijk niet graag alleen. Ze hebben nood aan onze nabijheid en die geven we hen. Dit is de beste oplossing voor een ellendige situatie. Ja ik besef dat we gewoonten hebben gecreëerd bij onze kinderen. Dat Oscar oud genoeg is om te beseffen dat hij mee naar onze kamer mag als hij ’s nachts begint te huilen. Maar na twee jaar onderbroken nachten heb ik absoluut niet meer de energie om ’s nachts mijn kinderen in hun kamer te gaan troosten zodat ze toch in hun eigen bed blijven. Samen slapen is de optie waarbij wij het meeste slaap hebben. En dan kiezen we daarvoor.

Maar kwalitatief is het niet

Onze slaapkwaliteit is al twee jaar zeer slecht. Wij zijn beiden heel erg moe, dat ga ik niet mooier voorstellen dat het is. Ik slaap niet alleen weinig, ook heel slecht. Wanneer ik ga slapen lig ik vaak nog lang wakker. Ik kan de slaap niet vatten en lig te wachten tot wanneer Oscar wakker wordt. Ik verhuis hem tegenwoordig al van zijn kamer naar de onze van zodra ik ga slapen. Als ik dan slaap, slaap ik zo licht dat ik om het minste geluid meteen wakker ben. Ook dan opnieuw inslapen gaat niet heel vlot. Slapen is hier dus eerder een bron van stress geworden dan het een ontspanning is.

Maar ik volg in een lijn van een reeks slechte slapers. Ik was er zelf ook eentje heb ik me laten vertellen. Ondanks de weinige slaap heb ik niet zo zot veel last van wallen. Mijn genen waren hier dus al op voorbereid gok ik.

Kunnen we het anders oplossen?

Dit is geen noodkreet om hulp. Geen vraag om tips. Niet dat we hulp of tips niet appreciëren. Maar geloof me, na twee jaar aan dit tempo heb je alles geprobeerd.

Of toch alles waar wij ons comfortabel bij voelen. Ik denk dat wij nu in de fase van aanvaarding zitten. Aanvaarden dat onze kinderen niet de beste slapers zijn en daar het beste van proberen te maken. Maar dat is niet zonder gevolg. Dat is ook aanvaarden dat er andere activiteiten niet meer kunnen doorgaan of dat sommige dingen vertragen. Dat is elkaars slechte humeur en prikkelbaarheid begrijpen en aanvaarden. En dat is niet eenvoudig.

De laatste keer dat wij doorsliepen dateert van 25 juli, toen zijn Mona en Oscar bij de tante gaan slapen. De keer daarvoor kan ik me niet meer herinneren. Wij hebben een zeer beperkt vangnet wat de kindjes betreft en in deze Corona tijden schiet er helemaal niets meer over. We hebben geen plan B, geen backup. En als ik eerlijk moet zijn weegt dat mentaal ook best zwaar.

Wat is dit dan wel?

Als deze blog geen vraag om hulp of tips is, wat is het dan wel? Ik denk een manier om het voor mijzelf te ordenen. Maar ook omdat ik ervan overtuigd ben dat wij niet de enige ouders zijn in deze situatie. Dat kan en wil ik niet geloven. Dit is voor die ouders wiens water soms ook aan de lippen staat, het huilen nader staat dan een lach. Je bent niet alleen. En dat is deze blog misschien nog het meest, een hart onder de riem.

Geen oordeel

Alsjeblief, oordeel niet. Ik heb geen boodschap aan oordelen en veroordelen. Nogmaals, wij hebben alles geprobeerd om onze kinderen in hun eigen bed te laten doorslapen. Het is echt niet zo dat wij bewust ervoor kiezen om zo moe te zijn. Geloof me, ik slaap echt heel graag en ik zou een heel ander mens zijn met wat meer slaap. Maar het is wat het is.

Wat wij voor nu proberen is om onze kinderen te geven wat zij nodig hebben. Er te zijn voor hen. En ik geloof niet dat we daar ook maar iets verkeerd mee kunnen doen.

Geluk is mooi als het naar je lacht.