Vorige week deelde ik in mijn stories mijn ongeloof en ongenoegen over de attitude van BDP. En vooral dan over de steun die hij krijgt. Van mannen én vrouwen. Een mening delen die verder gaat dan je voorkeur voor een luiercrème is riskant. Dan steek je je nek uit en kan je snel je kop verliezen. Maar het was geen opwelling. Het was iets wat al een tijdje in mijn hoofd maalde. Iets wat serieus wrong in mijn maag. Ik kom er nog even op terug, omdat het in die stories na 24u verdwenen is. Ik zou willen zeggen dat het de laatste keer is. Maar dat ga ik niet beloven.
Geblokkeerd op Instagram
Wat me uiteindelijk aanspoorde om het te delen was een publieke post op de Instagram pagina van BDP. Ik volg de man niet maar was er terecht gekomen na het lezen van een artikel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik werd onpasselijk van zijn bericht, nog mottiger van de vele hartjes en steun en het gelijk dat hij kreeg. Helemaal boos van de vreselijke reacties en verwijten naar die vrouwen toe. Ik kon het niet laten en reageerde: “Twijfel?! Echt?! Ik hoop op erkenning en gerechtigheid. Voor die vrouwen. Voor alle vrouwen. Voor mijn dochter.”
Terwijl anderen steunberichtjes en hartje kregen van BDP (of iemand die het account voor hem beheert) werd mijn reactie binnen de drie minuten verwijderd én mijn account geblokkeerd.
Het was dus niet zo dat iedereen hem steunt. De kritische berichten worden gewoon verwijderd. Als je niet om kan met kritische reacties, post het dan niet openbaar op Instagram.
Dit had ik erover te zeggen
Het waren niet zomaar sms’jes. En eigenlijk doet het er ook helemaal niet toe dat het “maar” smsjes waren. Of nu smsjes, emails, faxen of postduiven zijn… daar gaat het niet om. Je mag je kans wagen, je teen eens in’t water soppen, uwen hengel uitsmijten. Soms is het wederzijds. Soms niet. Soms stoot je op een grens en die grens zal voor iedereen ergens anders liggen. Maar wanneer die grens is gesteld dan zet je je ego opzij. Dan stop je. Dan ga je over tot zelfreflectie. Dan zeg je sorry. Dan respecteer je die grens. Dat is toch iets wat ik mijn zoon graag wil meegeven.
En over die grenzen… Die zijn niet voor iedereen zo makkelijk te trekken, laat staan duidelijk te maken. Als mid dertiger zou ik mij kunnen verweren. Denk ik. Als prille twintiger durf ik zeggen van niet. Je bent jong, je krijgt kansen, je ontmoet getalenteerde mensen. Mensen van wie je wil leren, voor wie je respect hebt, naar wie je opkijkt. Je wil beleeft blijven, vriendelijk, respectvol. Geen ego’s kwetsen. Je startende carrière niet kapot maken voor het is begonnen.
Om maar te zeggen, het is echt niet zo makkelijk om je grenzen te stellen en daarnaar te handelen. Dat klinkt makkelijk. Dat is het niet.
Ik hoop dat ik mijn zoon kan opvoeden tot een respectvol man. Eentje die grenzen respecteert en ‘nee’ ook als ‘nee’ aanneemt.
Ik hoop dat ik mijn dochter kan opvoeden tot een weerbare meid. Eentje die grenzen stelt. Eentje die mensen om zich heeft die ze kan vertrouwen als er grenzen dreigen overschreden te worden. Mensen bij wie ze gehoor kan vinden en geen angst moet hebben om niet serieus genomen te worden.
En omgekeerd.
Ik hoop dat tegen de tijd dat mijn kinderen groter zijn er nog meer gelijkheid zal zijn. En daar wil ik dan gerust mijn nek voor uitsteken.
Reacties
Mijn inbox ontplofte. De meeste reacties waren positief. Berichtjes van dank dat ik dit ‘durfde’ te zeggen. Dat ik een duidelijk standpunt durfde delen met mijn bereik. Er waren zelfs behoorlijk wat berichtjes van vrouwen die me in vertrouwen vertelden dat ze ook in zulke situatie hebben gezeten. Vrouwen die me vertelden dat ze misbruikt zijn. Ze bedankten me. Want het deed hen, als slachtoffer, deugd. Mijn hart brak.
Maar uiteraard waren er ook negatieve reacties. Van een aantal kreeg ik de wind van voor. Sommige vonden het nog steeds nodig om het te minimaliseren. Dat er toch niet écht iets was gebeurd. Om te zeggen dat die vrouwen hem hadden gebruikt. Uiteraard staat het iedereen vrij een eigen mening te hebben.
Maar zucht. Hele diepe zucht.
Ik vraag mij dan af
Dan vraag ik mij iets af. Stel, je zoon of dochter (ik verwijs in het vervolg van deze tekst naar dochter, maar het kan dus evengoed je zoon zijn) is een prille twintiger. Ze loopt stage of heeft haar eerste job beet.
Maar op een avond komt die dochter thuis van het werk. Ze kruipt tegen je aan in de zetel en je voelt dat er iets wringt. Je hebt als ouder je job goed gedaan en je dochter weet dat ze alles met je kan bespreken. Alles.
Je dochter toont die berichtjes. Niet één, geen tien. Tientallen, honderden. Die berichtjes komen van een collega, een manager, misschien zelfs haar baas. Je dochter voelt zich niet goed bij die berichtjes. Maar ze weet niet meer wat gedaan.
Wat doe je dan als ouder? Zeg je haar dat ze overdrijft? Dat het om te lachen is? Dat het “maar berichtjes” zijn en hij toch niet écht iets fout doet? Dat ze zich niet moet aanstellen? Dat ze er niet zo zwaar aan moet tillen? Dat het van een getalenteerd persoon komt die sympathiek overkomt en ze zich vereerd moet voelen?
Nee, toch?
Nee toch!
Nee!
Ik moet daar niet over twijfelen. Nog geen seconde. Het spreekt voor zich dat ik mijn dochter steun. Dat ‘nee’ ook nee is. Ik geloof haar, ik steun haar, ik sterk haar.
Ik weet dat de meeste die dit hier nu lezen kinderen hebben. Kunnen we dan ajb allemaal afspreken dat het niet oké is. Niet voor mijn dochter, niet voor de jouwe, niet voor al die andere dochters en zonen. Want als wij dit minimaliseren, goed praten, hem bevestigen in zijn rol als slachtoffer, wat voor signaal geven wij dan? Wat voor signaal geven wij dan aan slachtoffers, aan toekomstige slachtoffers? Wat voor signaal geef je dan die daders?
Iedere persoon heeft zijn grenzen. En die liggen voor iedereen ergens anders. Laat ons jongens en meisjes, mannen en vrouwen, sterken in het stellen van hun grenzen. Hen sterken in het aangeven en verdedigen van die grenzen. Waar die grens ook moge liggen. En laat ons voor eens en altijd duidelijk maken dat een grens een eindpunt is. Een stop. Een harde ‘nee’. Ongeacht hoe goed je het misschien bedoelde. Ongeacht wie je bent. Ongeacht je status.
Voor mijn kinderen. Voor jouw kinderen.
Dorien
Je hebt 100% gelijk met Nee is nee maar waar dat het schoentje wringt in heel deze situatie is dat er sommige misschien niet allemaal, er eerst op ingegaan zijn om achteraf hun staart in te trekken. Niet allemaal en dan lijkt het er op voor velen dat ze hem toen inderdaad geen nee durfde zeggen voor hun carriere niet te saboteren. Het is een dubbele situatie. Het enige wat ik hoop is dat men kinderen het nooit moeten meemaken & dat hier tegen dat ze groter zijn allemaal betere manieren rond ontstaan. Spijtig genoeg zullen er wel altijd viezerikken blijven rond lopen.
Annelies
Misschien en niet allemaal… Dat weten we eigenlijk allemaal niet zeker. Dat zijn veronderstellingen en die vrouwen worden daar nu kei hard op aangepakt. En dat is echt niet oké. Ik vind het niet dubbel eigenlijk. Maar dat is waarschijnlijk een kwestie van interpretatie 🙂 En dat hopen we inderdaad ook.
Evelien
@Dorien
Eigenlijk zeg je het al zelf “ze durven geen nee zeggen om geen carrière niet te saboteren”… Daar wringt het hele plaatje al.
Het is helemaal niet oké dat een vrouw het gevoel heeft dat ze geen “nee” kan zeggen omdat dat idd haar carrière zou kunnen schaden. Door de vrouwen in twijfel te trekken, rechtvaardigen we de mannen die dan maar blijven hun ding doen. Terwijl we eigenlijk naar het grotere plaatje moeten durven kijken en de vieze pot opentrekken van mannen aan de macht en vrouwen die niet op gelijke hoogte worden gezet.
Bovendien is het iedereen zijn recht om van een ‘ja’ een ‘nee’ te maken. Gelukkig maar. En eens het dan een ‘nee’ is hoort deze gewoon te worden gerespecteerd als een ‘nee’. Zorgt dit voor lastige situaties? Waarschijnlijk wel, maar grenzen overschrijden houdt 1 partij aan de macht en 1 in de onderdrukking, terwijl bij het respecteren van ieders keuze beide partijen in hun kracht blijven staan.
Karen Geeraerts
Amen! <3