In deze posts ga ik op zoek naar enkele mythes rond zwanger zijn, bevallen en het “mama” zijn. Mythes die ik, naar mijn eigen ervaringen, kan bevestigen of ontkennen. Ik doe dit vanuit mijn eigen situatie: makkelijke zwangerschap, vlotte bevalling (achteraf bekeken dan), gezonde en geen al te moeilijke baby, een man die zijn papa-taken ter harte neemt en een omgeving die helpt waar nodig. Ik wil dus ik geen geval veralgemenen. Elke zwangerschap, bevalling, mama en baby zijn anders. En dat is nu net het mooie. Ik wil vooral wat positivisme rond het moederschap naar voor brengen. Want het is echt niet zo erg als ze je soms willen doen geloven.
Maar misschien herken jij jezelf wel in de stellingen? Of net helemaal niet. Of herken jij jezelf in mijn verhaal? Laat het me vooral weten! En als jij nog andere uitspraken kent, aarzel dan niet om ze in te sturen.
- Een zwangere vrouw is het mooiste wat er bestaat.
Think again. Bij mij was dat heel wisselvallig. Er waren dagen waarom ik me best mooi voelde met die buik. Maar ook (en meer) dagen dat ik me eerder een zeekoe voelde. Zeker die laatste weken waren er teveel aan. Je emoties swingen de pan uit. Je kan je eigen veters nog amper binden en ook om je sokken aan te doen kan je wel wat hulp gebruiken. Elegantie is ver zoek en van die zogenaamde “gloed” blijft nier veel over nadat je de trap hebt moeten nemen.
Maar eens je baby geboren is kijk je terug naar de zwangerschapsfoto’s en moet je toegeven dat het eigenlijk niet zo erg was.
- De pijn na je bevalling vergeet je meteen.
Absoluut niet. Ik heb best een vlotte bevalling gehad en ook de recuperatie nadien viel goed mee. Maar ik heb nog nooit in mijn leven zo afgezien als toen. En de stelling “van zodra ze je baby op je buik leggen ben je dat vergeten” klopte hier niet. Ik heb er toch een kleine week over gedaan voor ik mijzelf hoorde zeggen “och, het viel eigenlijk wel mee. Ik zou het opnieuw zonder epidurale doen.” Ik kan me voorstellen dat het bij vrouwen met een zware bevalling nog net iets langer duurt.
- Je bent nooit meer gerust.
Niet waar. Dat valt beter mee dan verwacht. Ja ik stel me wel eens de vraag of ik haar wel warm genoeg aankleed. Maar het is niet zo dat ik bij elke nies naar spoed wil rijden. Ik ben niet de mama die dagelijks 3x naar de crèche belt om te vragen of alles oké is. Ik panikeer ook niet wanneer die crèche belt om te zeggen dat ik de helft van haar eten ben vergeten mee te geven. Ik ben eigenlijk best gerust. Ik hoor het jullie al denken. Oke, ik herbekijk dit wanneer ze naar school gaat, bij vriendinnen blijft slapen, uitgaat of op kot gaat. Kleine kinderen, kleine zorgen.
- Je zal als koppel geen tijd meer hebben voor elkaar.
Niet waar. Akkoord, het is niet meer zoals vroeger. De spontaniteit is er een beetje uit. Taken worden verdeeld. Wanneer je doorheen de dag denkt “Oh, vanavond als de baby in bed ligt kijken we een filmpje, glaasje wijn en maken we het nog even gezellig” draait dat al eens anders uit. Tot aan de film en het glas wijn loopt het prima. Het risico bestaat dat je na 10min gewoon in slaap valt.
Je leven als koppel is anders. Je moet op zoek naar een ander ritme, een ander evenwicht. Zeker door de week blijft er weinig tijd over. Baby gaan halen in de crèche, eten maken, baby eten geven, flesjes afwassen en steriliseren, hond verzorgen, huishoudelijke taken, baby in bad en in bed. En dan is het snel 22u. Maar het weekend maakt dan weer veel goed. En als je allebei een beetje je best doet valt het echt wel mee.
- Je relativeert sneller.
Waar. Een probleem, stress , ruzie, … Heeft het betrekking op het vinden van een levensreddend medicijn? Kunnen we de opwarming van de aarde stoppen? Lost het de hongersnood in Afrika op? Is het leven van mijn dochter of andere dierbare in gevaar? Nee? Oké, dan kan het wel wachten tot morgen.
Mijn motto: alles komt altijd goed. En als het niet goed komt, gaat het over.
Binnenkort nieuwe stellingen op mijn blog, hou het in de gaten. En laat me gerust weten wat jou ervaring als mama (of papa) is.
