Afgelopen zomer deelde ik met jullie dat Mona bij momenten een moeilijke slaper is. Enfin, dat ze eigenlijk niet wil gaan slapen en dan weer beneden bij ons terecht komt. We zijn nu enkele maanden verder, een kind extra, maar nog steeds dezelfde situaties.

Altijd hetzelfde ritueel, wisselend succes

Ik fris het even op. Rond 20u gaat Mona slapen. Het ritueel is altijd hetzelfde: wassen/opfrissen, pyjama aan, melk drinken, tanden poetsen, slaapzak aan, verhaaltje lezen, bed in, lampje aan en ‘slaapwel.’ Meestal gaat dat goed. Maar gemiddeld een keer op de anderhalve week loopt het fout. Meestal wanneer ik haar in bed leg. Mijn succesratio is namelijk erg laag.

Ze begint te huilen, te krijsen en komt uit haar bed (we hebben wel een poortje aan haar deur, dus haar kamer kan ze niet uit). We proberen haar in slaap te krijgen. “Mona het is donker buiten, de paardjes slapen, moeke en vake slapen, …” En krijgen dan een “Ja maar Mona niet. Ik wil niet slapen.” Wanneer we de kamer dan terug verlaten krijgen we opnieuw gekrijs. De “laat haar huilen, ze zal wel in slaap vallen” methode is hier echt geen optie. Gejammer oké, gekrijs nee. Ik krijg dat niet over mijn hart en ik ben ervan overtuigd dat zij dit veel langer dan ik kan volhouden.

Grote mensen tv

En dan komt er terug naar beneden. We kijken dan ‘grote mensen tv.’ En ze is super flink, heel erg lief en zegt dan dingen als “eigenlijk moet Mona niet wenen hé. Eigenlijk moet ik slapen.” Ze houdt zich wat in stilte bezig en informeert regelmatig of er een ijsje of pudding te eten valt. Het kind heeft een olifantengeheugen.

Tegen dat we met Oscar naar boven gaan en het dus echt bedtijd is voor haar haalt ze een knuffel uit haar bed om die bij ons te leggen met de melding “ik slaap in het grote bed.” We doen geen moeite meer tot een discussie en ze komt netjes tussen ons in liggen.

Met vier in bed

Na de voeding van 4u-5u blijft ook Oscar bij mij liggen (aan de buitenkant uiteraard) en liggen we met z’n vier in bed.

En ik moet toegeven, er is geen beter zicht tijdens die nachtvoedingen dan Mona die tegen haar papa is gekropen of haar hoofd bij mij komt leggen. Natuurlijk ben ik blij als ze de nacht nadien weer in haar eigen bed ligt. Want echt, ze is nog klein maar zo een peuter neemt veel plek in in dat bed.

Zijn hier nog ouders die regelmatig hun kind mee in bed nemen? Of is dat bij jullie absoluut geen optie? Of net wel, en slapen jullie altijd samen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.