Nog geen maand ben je bij ons en je groeit nu al als kool. Voor papa en Mona gaat het te traag. Papa kijkt uit naar de periode met meer interactie, dat hij met je kan ravotten en achter je aan kan lopen door het huis. Mona wil nu al met je spelen. Ijsjes van play-doh maken en springen op de trampoline. Voor mama mag de tijd even stil staan.

Blijf nog maar even mijn kleine platte baby

Ik geniet van je, mijn kleine platte baby. Hoewel ik mijzelf nooit een ‘platte-baby-mama’ heb gevonden. Interactie, lachjes en wat zelfstandigheid.

Maar nu niet.

24u op 24u en 7 op 7 zijn we samen. Net zoals toen ik je nog in mijn buik droeg. Deze keer heb ik het moeilijker om los te laten zo lijkt. En das niet erg. Jij bent ook nog graag kort bij mama. En dat gaat ooit veranderen. Misschien niet eens zo gek lang meer. Dan speel je liever buiten dan samen een dutje te doen. Of dan ga je liever met je vrienden of je lief op stap dan in je moeders armen voor tv in slaap te vallen.

Dus laat mij maar even genieten…

Genieten van hoe je je voetjes nog steeds samen plooit en je je handjes naast je gezichtje legt wanneer je slaapt.
Van die gekke geluidjes die je maakt, waarop ik me dan zorgen kan maken of dat wel normaal is. Of je nergens last van hebt. Mama maakt zich immers snel zorgen, daar wees je papa me al op.
Van je ultra zachte, gave, huidje.
Van je babygeur.
Van hoe je ligt te staren in het oneindige, zorgeloos, content.
Wanneer ik je al slapend in de wieg leg, waarna je snel weer wakker wordt om toch weer opnieuw in mijn armen in slaap te vallen.
Dat je nog steeds op mijn bovenlichaam past, of op één arm.
Van mijn eigen, kleine cocon. Niet wetende wat er zich in de rest van de wereld afspeelt.
Je als laatste te zien voor ik ga slapen en als eerste wanneer ik wakker word. Al zitten daar momenteel nog niet gek veel uren tussen.
Je te troosten.
Je te zien dromen in de armen van je papa. Ik hoop dat ze allemaal uitkomen.
Je zus te zien glunderen als ze naar je kijkt.
Van alle ongelezen mails, de berichtjes die ik vergat te beantwoorden, de vaatwasser die vol bleef en de strijk die blijft staan omdat jij in mijn armen in slaap bent gevallen.

Let me love you a little bit more before you’re not little anymore