Ik ben ondertussen 22 maanden mama. Of 93 weken of 652 dagen. Nog vrij pril, maar zoals dat gaat met een kind vliegt de tijd en leer je op korte tijd veel bij. Je leert over het moederschap, je leert je partner op een andere manier kennen en je leert je kind kennen. Je omgeving verandert. Vrienden gaan maar er komen er nieuwe in de plaats. En op die relatief korte tijd leerde ik al veel over mijzelf en mijn rol als mama. Daarom,

Mama zijn is…

Het is gaan slapen en hopen dat je bij de eerst volgende keer je je ogen open doet je de vogeltjes hoort fluiten en het licht door de gordijnen ziet komen.

Het is je partner uit bed stampen als het zijn beurt is om op te staan. Of dat denk je tenminste. Je kan maar proberen.

Het is angstvallig die thermometer in de gaten houden en geen flauw idee hebben of het tijd is om naar de dokter te vertrekken. Of misschien de kinderarts. En ook geen flauw idee hebben wanneer je bij wie moet zijn.

Het is blij zijn als je kind eindelijk aan dat middagdutje is begonnen maar na 2 uur toch stiekem gaat kijken. Gewoon, omdat ze nu echt wel lang slaapt en je begint je te vervelen.

Het is naar je werk rijden en halfweg merken dat je nog aan het meezingen bent met de “Bumba dans”. Ookal heb je je kind een half uur geleden al afgezet in de crèche.

Het is grenzen stellen om die dan te verleggen.

Het is muisstil dat kamertje binnensluipen en vertederd kijken naar dat slapende wezentje maar vliegensvlug de ruimte verlaten als ze wakker dreigt te worden.

Het is vloeken op de borstvoeding en huilen als die periode voorbij is.

Het is mega trots zijn dat je kind al enkele woordjes spreekt. Maar ook genieten van de stilte als die mond eindelijk eens twee seconden stilstaat.

Het is naar de rommel kijken, weten dat je moet opruimen maar dan toch besluit gewoon het licht uit te doen en te doen alsof het er niet is.

Het is luid applaudisseren met tranen in de ogen als je kind voor het eerst iets op dat potje produceert. Wetende dat je weer een grens verlegt door er een foto van naar je partner te sturen en het net niet op Instagram te zetten.

Het is denken dat je je kind onmogelijk nog liever kan zien. Tot de dag erna, en die daarna…

Het is van de zin: “het is een fase”, je levensmotto maken.

Het is je partner ’s nachts op de gang tegenkomen en begrijpend knikken.

Het is 5 minuten naar de ijskast staan staren en geen idee hebben wat je er kwam zoeken.

Het is overal te laat komen en de schuld op de baby steken terwijl je zelf diegene was die wat laat in gang was geschoten.

Het is zeggen “dat zou bij ons niet waar zijn” en een half jaar later je woorden moeten terugnemen.

Het is niet weten of je bij de uitspraak “dat heeft ze van de mama” trots of ongerust moet zijn.

Het is je peuter ongewild leren vloeken en je daarover mega schamen.

Het is onderhandelen en compromissen sluiten. “Geef mama een zoentje en dan krijg je een koekje”.

Het is liefde. Grenzeloze, onvoorwaardelijk liefde. En dat aan geen mens kunnen uitleggen.

Wat is voor jullie mama zijn?

Deze blog is al een tijdje in progress. Hij bleef in mijn concepten staan en ik bleef bijgevolg ook maar aanvullen. Tot mijn man zei “schat, dit is echt te lang, je gaat het moeten opdelen.” Point taken. Dit is dus nog maar deel één.

Vertel me wat ‘mama zijn’ voor jou is en wie weet, neem ik je quote mee in een volgend deel.

Foto genomen door Philipe Valerio (een topper)