7 weken, zo lang, of zo kort, ben ik mama. Mama van kleine Mona. Een fiere mama.
Hoog tijd dus voor een stand van zaken over dat mama zijn. Ik wou al veel eerder een post schrijven. Ik zou daar wel tijd voor hebben. Niet dus. Ik ga nu proberen om dit bericht te schrijven zonder “gestoord” te worden door mijn baby. En zonder zelf in slaap te vallen. Ik blijf immers ambitieus.

Voor Mona er was had ik hier en daar wel wat gelezen over het mama-zijn. Ik heb gelezen over roze wolken, donkere wolken en grijze wolken. Je wordt als mama veronderstelt een wolk te kiezen en daar op te gaan zitten. Bon, ik kan nu, na 7 weken, al wel zeggen dat die wolken heel snel kunnen veranderen. Elke dag begin ik met goede moed, op een roze wolk. Soms werd dat een fluo roze wolk. Maar soms ook eentje met zwaar onweer.

Maar genoeg over wolken en to the point. 

In het moederhuis had ik veel bezoek, mijn man vele uren bij me en die geweldige rode knop. Bij de minste twijfel of vraag kon ik daarop drukken en kreeg ik binnen enkele minuten een heel sympathieke vroedvrouw om te helpen. Top!
Maar dan ben je ineens thuis. Thuis met je baby. Die eerste dagen was m’n man nog bij mij. Met twee kan je immers meer dan alleen. Maar ook dat vaderschapsverlof is niet oneindig. Manlief vertrekt naar het werk. En daar sta je dan. Alleen met je baby. Wat nu?!

Die eerste weken vond ik zwaar, echt heel zwaar. Iets plannen was gewoon een drama. Ik was al blij dat ik voor 12u de hond had verzorgd en eten had gegeven en zelf een ontbijt binnen had. En op echt een goede dag was ik er zelfs in geslaagd om mijn pyjama in te ruilen voor iets deftig. Geloof me, als je een baby moet voeden en verzorgen is het heel snel middag.

Maar de laatste weken verlopen vlotter. We kennen elkaar ondertussen al een beetje beter. Ik heb geleerd om de dag te nemen zoals die komt. Niet teveel plannen te maken want als Mona een slechte dag heeft geraak ik toch maar gefrustreerd en gestresseerd omdat ik mijn plannen niet kan uitvoeren zoals ik het in mijn hoofd had. Een baby vraagt flexibiliteit. Ze is prioriteit nummer 1. Dat betekent dat ik alles laat vallen als zij iets of mij nodig heeft.

Ik groei nog elke dag in mijn rol als mama. Ik leer elke dag bij. Ik leer over mijn baby, maar ook over mijzelf. En ik heb vooral geleerd dat het niet altijd makkelijk is. Toch niet met mijn baby. Ik heb geen baby die slaapt van voeding tot voeding. Nee, mijn baby is best actief. Zo stampen met haar benen, zwaaien met haar armen, weigeren om te slapen.
Soms is ze zo vervelend dat ik al wel eens heb durven denken “Waar zijn we aan begonnen? We waren toch perfect gelukkig met z’n twee.”
Ik heb gehuild, samen met mijn baby. Een slechte nacht, gevolgd door een nog slechtere dag hebben mij al een paar keer met de grond gelijk gemaakt. Die vermoeidheid, een gevoel van machteloosheid en falen maken me heel erg klein.
Ik zou trouwens ook moeten leren om meer hulp te aanvaarden. Om zelf eens te bellen om hulp als het even niet meer gaat. Maar daar ben ik nog niet zo goed in. 

Maar er zijn ook dagen dat ze een wolk van een baby is. Echt een genot. Meestal als ze goed heeft geslapen en goed heeft gegeten. Sinds een 2-tal weken lacht ze. En ze lacht veel. Ze lacht zo smakelijk, zo grappig, zo schattig. En dan smelt ik. Dan loopt mijn hart over van liefde voor die kleine meid. En dat is te zien aan de foto’s op mijn iPhone. Ik ben ineens zo een mama die enkel nog baby foto’s heeft. Baby lacht, baby huilt, baby gaat in bad, baby slaapt, baby ligt te liggen, …. Van alles heb ik een foto.

Mona

Het meest zware zijn voor mij de nachten. Jeetje, wat is dat! Vermoeidheid heeft een nieuwe dimensie gekregen. Zie, ik was namelijk iemand die graag 9u per nacht sliep, liefst aan één stuk door. Wat kan ik zeggen, Ik hou van slapen. Als ik vroeger dacht dat ik moe was, was dat dus niets vergeleken met nu. Als nu mijn broer tegen mij durft zeggen dat hij moe is omdat hij een groot deel van de nacht aan zijn eindwerk heeft moeten werken, zou ik hem echt kunnen slaan! (tip: zeg nooit dat je moe bent tegen een pas bevallen mama. Je hebt geen idee wat vermoeidheid is!)

Mona heeft ons leven op zijn kop gezet. Ik heb gelezen, gepraat met mama’s, … maar niets kan je hierop voorbereiden. Iedereen heeft ook een andere mening of een ander advies. Ook iets om af en toe eens gek van te worden.

“It takes a village to raise a child” zeggen ze wel eens. Wel, ik denk echt dat dat waar is. Mijn eerste 7 weken moederschap waren een rollercoaster. En dat zal ongetwijfeld nog wel even zo blijven. Maar iedereen leeft nog.
Die kleine meid heeft mijn hart veroverd. Onvoorwaardelijke liefde, voor altijd. En voor zo’n gevoel offer je wel enkele uren slaap op (al mag ze nu wel stilaan beginnen doorslapen).