Eindelijk is het zover, Mona heeft haar eerste tandje. Piepklein, maar vlijmscherp. Onderaan, vooraan in de mond.
“Waarom is dat nu zo bijzonder dat je er een blog aan wil wijden” hoor ik je denken?
Ik wil graag de wereld laten weten dat ze gelijk gekregen hebben. Mona krijgt wel degelijk tandjes. Ze is nu bijna 9 maanden en al toen ze 3 maanden was, waren er tandjes op komst. Toch als we de omgeving moesten geloven. Dé indicaties op die tandjes waren het “gezever” van mijn dochter en dat ze alles in haar mond steekt. “Er komen tandjes aan, je zal wel zien.” Waarop iedereen het dan ook noodzakelijk vond om op regelmatige basis een vinger in haar mond te steken op zoek naar die tand. De tand die er dus niet kwam. Een half jaar was het bijna zover. En dan was ze ineens toch wel laat met tandjes.
Maar dus, de aanhouder wint. We hebben een tand. Hoera!
