Oscar is net een jaar geworden en hier en daar zijn er de eersten die ons durven vragen of er een derde komt. Of de iets meer directere “en, wanneer komt de derde?” Wel, hate to burst the bubble, maar er komt geen derde kind meer. En dat kan ik met 99% zekerheid zeggen.
Zijde zeker?
Eerlijk, in mijn hart heb ik plaats voor nóg tien kinderen denk ik. Daar waar ik bij een tweede de angst had om dat nooit zo graag te zien als het eerste ben ik er zeker van dat mijn hart alleen maar groter werd. De liefde voor Mona is niet gehalveerd sinds de komst van Oscar. Wel vertienvoudigd. Er wordt niet gedeeld, alleen vermenigvuldigd.
Maar het is vooral het praktische en het organisatorische dat me tegenhoudt. Oscar slaapt nog steeds niet door. We moeten gemiddeld nog een keer of vier uit bed elke nacht. En dat is op de goede nachten. Nog zo een slechte slaper overleef ik echt niet meer.
Ik was niet héél graag zwanger. Zeker niet met die zwangerschapsdiabetes van Oscar. Maar ondertussen ligt dat ook achter mij en romantiseer ik dat. Maar het idee om nooit meer zwanger te zijn of te bevallen maakt me soms wel wat emotioneel. Want bevallen, ik vond dat twee keer heel erg fijn.
Ik vind twee kinderen ook best pittig. De combinatie van het werk, het huishouden, kleuterschool, opvang, … Ik kom nu al niet meer toe met vierentwintig uur in een dag. Door de gezondheid van mijn mama en de slechte band met mijn vader hebben we ook beperktere opvang voor onze kindjes. En ik geloof niet dat moeke & vake langs mijn man zijn kant staan te springen voor een derde kleinkind.
We hebben twee gezonde kindjes (hout vasthouden), een zoon en een dochter. Het is eigenlijk goed zo. Hoe zeer ik ook geniet van baby Oscar, ik begin er toch stilaan naar uit te kijken om uit die dutjes en de pampers te zijn.
Wat zegt de man?
De man zegt resoluut ‘nee.’ Duidelijk. Hij overweegt zelfs maatregelen om dat niet te laten gebeuren. En wanneer ik dan het speelgoed wil weggeven krijg ik een “of je moet het houden voor een derde.” Meestal met een lach, maar ik zie dan toch nog een kleine aarzeling. Ik denk, als ik écht écht zou willen, dat ik hem wel overtuigd krijg. (aanvulling van man: nope!)
Echt zeker?
Op dit moment ben ik heel zeker dat ik geen derde kind wil. We hebben eigenlijk onze balans met twee nog niet helemaal goed teruggevonden en ik heb nog veel slaap in te halen van die kleinste. Maar om de een of andere reden durf ik een derde kind niet helemaal uitsluiten. Misschien over een jaar of drie een dessertje, je weet maar nooit. Maar wanneer je me vandaag vraagt of er een derde komt is het antwoord met veel overtuiging ‘nee.’ Het is goed zo.
Kelly
Mooi omschreven 🙂 Toch wel gek hé hoe mensen daar constant vragen over (durven) stellen. Wijzelf hebben uiteindelijk beslist (na mijn vorige reactie een tijdje geleden), dat er geen 2de komt. Wij vinden het goed zo en voelen ons eigenlijk wel een compleet gezin met 1 kindje. Ik ben er ook 100% zeker van dat ik een 2de heel graag zou zien, maar toch is het voor ons beiden gewoon goed op deze manier ook. Noa was het eerste jaar erg veel ziek en had veel last van haar reflux. Nachten en nachten, dagen en dagen hebben we ermee rondgelopen en proberen sussen in de hoop dat ze wat minder zou huilen.. Ocharme, ik heb er nog compassie mee. Maar zo’n tweede baby, samen met een peuter of tegen dan kleuter die er dan ook nog eens rondloopt, zien wij niet meer zitten.
Dus uiteraard stellen de mensen ons ook CONSTANT de vraag wanneer er een tweede komt.. Als we nu duidelijk zeggen dat er geen 2de komt durven de meesten echt zeggen dat dat flauw is; dat eentje geentje is; dat het niet goed is voor Noa; dat Noa een “rotbedorven” kind wordt (rotverwend)… CONSTANT zo’n meningen!
En dan denk ik allé, de mensen durven toch echt eigenlijk hé. Tegelijkertijd denk ik ook dat de meesten het wel goed zullen bedoelen zeker 🙂
Maar je ziet, zelfs al heb je 2 kindjes… dan vragen ze dus blijkbaar ook wanneer je aan het derde begint.
Caro
Dan moet je eens 2 zoontjes hebben (van 1 en 3 jaar), dan komt onvermijdelijk de vraag wanneer we voor een meisje gaan. Alsof een gezin met 2 zonen nog niet compleet zou zijn. Mensen durven inderdaad wel hé. Zeg nooit ‘nooit’, maar ook hier het idee dat we het erg goed hebben zoals het nu is… en eerlijk is eerlijk, het is gewoon erg druk
Caroline
Mooi geschreven weeral en ik begrijp je idee. Toen onze 2de 1 jaar was, wilde ik ook absoluut geen derde, die bevalling van nummer 2 was zo pijnlijk en stond nog heel goed in mijn geheugen gegrift, een derde zou veel te veel rompslomp zijn, te druk in huis, we zouden een andere auto moeten komen en ons huis verbouwen. Een derde zou ook moeilijk te combineren zijn met onze jobs en een derde huilbaby zou ik niet aankunnen,… ik kon vanalles bedenken om het bij 2 te houden. Maar langzaamaan veranderde mijn/ons idee en kijk, we hebben nu een 3de kers op de taart. Het was best wel heftig, maar ze was de gemakkelijkste baby van de drie en al de andere praktische zaken zijn ook opgelost. Zeg nooit nooit dus 😃😃