Nog niet bevallen van het tweede kindje, of we krijgen al vragen naar het derde. In een wereld van “vandaag besteld, morgen in huis” kan het dus niet snel genoeg gaan. Mijn man antwoordt dan snel en overtuigd dat er geen derde komt. Met de nodige gebaren en uitroeptekens bij. Ik wissel. Meestal zeg ik van niet, maar soms laat ik het ook open.
Zeker geen derde kindje
Kinderen, daar beslis je in een relatie best samen over. Ik droomde altijd al van twee kinderen. Voor mijn man was eentje voldoende. Hij is zelf ook enige kind en hij vindt dat helemaal prima. Maar zoals jullie weten kan een mens al eens van gedacht veranderen en is dat tweede hier voor over enkele weken.
Maar een derde is absoluut onbespreekbaar. Ik durf het soms nog in het midden laten. Op dit moment zeg ik nee. Onze zoon gaat ons gezin compleet maken en met twee gezonde kindjes zou ik mijzelf al enorm gelukkig prijzen. Maar misschien verandert dat over enkele jaren. Je weet dat toch nooit echt heel zeker? Al lijkt mijn man heel erg zeker. Er komt geen derde.
Dus dat betekent dat dit de laatste zwangerschap is
Geen derde kind, betekent ook geen derde zwangerschap. Dat wil dus zeggen dat dit de laatste zwangerschap is en ik op dit moment de laatste weken in heel mijn leven zwanger zal zijn. En ja, ik word daar toch wat emotioneel van.
Nee, ik ben niet echt heel graag zwanger. Het is absoluut een voorrecht om het te mogen meemaken. Om een mini mensje te laten groeien en op de wereld te zetten. Om die stampjes te voelen en je baby dag en nacht bij je te dragen. Maar eerlijk, het vergt ook erg veel van je lichaam. Die laatste weken zijn best pittig. Je bent niet bepaald in topvorm, lang zitten is lastig, maar dat is rechtstaan dan ook. Zowat alles begint pijn te doen en je telt af. Want je wil je kindje ook echt gewoon ontmoeten.
Maar ik heb er ook geen hekel aan. Ik ben relatief gespaard gebleven van kwalen. De fysieke ongemakken en zwangerschapsdiabetes dan even opzij gezet.
Niet zwanger zijn is toch makkelijker
Ik ga daar niet onnozel over doen. Niet zwanger is het leven een pak makkelijker. Geen zorgen over toxoplasmose en CMV en allerlei andere dingen die je niet wil opscharen tijdens je zwangerschap. Je kan gerust een glas drinken en sushi gaan eten. En je bent wat meer baas over je eigen lichaam.
En toch ga ik het missen
Nooit meer stoppen met anticonceptie om een kindje te maken. Nooit geen “zouden we nu een kindje gemaakt hebben” gedachte en geen “oh, ik denk dat ik overtijd ben” meer. Geen zenuwachtig plasje op die zwangerschapstest meer. Geen “OMG wij krijgen (nog) een kind” enthousiasme/paniek meer. Geen aankondigingen meer, geen gegok naar het geslacht, geen echo’s meer, geen groeiende buik meer. Geen beweging meer in de buik. Nooit meer bevallen. Nooit nog een klein zelfgemaakt mensje meer op mijn buik.
Er komt wat anders in de plaats
Niet dat ik me in mijn verdere niet-zwanger leven ga vervelen hé. Twee kinderen opvoeden zal uitdaging genoeg zijn. En wat kijk ik ernaar uit om die twee samen te zien opgroeien.
Maar ik ga toch proberen om van die zes weken die me nog resten te genieten. Ik plan nog een zwangerschapsshoot om de laatste beelden van die buik vast te houden voor later. Er is nog een babyshower gepland. En ik werk nu nog een kleine vijf weekjes. En dan, dan mag hij komen.
Goofball
haha ik zit in die fase maar dan 2,5 jaar later.
en die “ik ga het missen” wordt gewoon continu uitgebreid met “nooit meer borstvoeding geven, nooit meer een slapend mini ukje op je buik, nooit meer die eerste stapjes, nooit meer naar de crèche, nooit meer die wieg gebruiken, nooit meer die mini lakentjes nodig, nooit meer groentenpapjes maken, …”.
(hahaha, maar ook geen terugkeer naar onderbroken nachten meer, krampjes lopen sussen midden in de nacht, frequent ondergekotst worden, niet kunnen communiceren met je kindje, enz enz).
De keuze blijft je achtervolgen.