Een tweede zwangerschap aankondigen is net zo magisch als de eerste. De eerste “wij krijgen een tweede kindje” meldingen zorgden opnieuw voor kippevel en vochtige ogen. Het luidop zeggen is toch altijd even een kleine reality check.
“Hopelijk is het nu een jongen hé”
Na de “oh fantastisch, gefeliciteerd” reacties volgde in 80% van de gevallen ook de “hopelijk is het nu een jongen” wens. We hebben al een meisje en het perfecte gezinsbeeld vraagt immers twee kinderen, liefst één van elk geslacht, een Volkswagen Caddy (oh juist, dat heb ik al, toch nog even) en een labrador. Maar toch bleef ik dat elke keer een vreemde reactie vinden. Eentje die ik ook geen enkel keer genegeerd heb. Want eerlijk, ik zou super blij zijn met een tweede dochter.
Ookal had ik voor Mona een voorkeur voor een jongen. Ik bekende jullie hier ooit al mijzelf te zien als een echte boysmom. Maar je kiest dat niet en ik kreeg een dochter. En ondertussen ben ik dat meisjesmoederen zo gewend dat ik mijzelf ook echt kan zien als een moeder van twee dochters. En nee, ook mijn man wil niet per se een zoon. Father of daughters, hij ziet dat zitten.
Eerlijk, het maakt niet uit
Eerlijk en oprecht. Het geslacht maakt ons echt niets uit. Een tweede dochter zou super tof zijn. Maar een zoon is weer wat anders en helemaal welkom. Ik geloof nog steeds dat het karakter van je kind meer bepalend is dan het geslacht. En zeker die eerste jaren.
Om met een cliché te eindigen, als het maar gezond is. En dat is echt al wat telt. En al de rest zien we wel. We nemen het wel zoals het komt. Jongen of meisje, hij of zij zal even geliefd zijn. Al ga ik bij een jongen mijzelf wel even vervloeken voor die mooie roze Koeka voetenzakken en dat prachtige roze ballenbad. Euhm, en die roze schelp en die roze fiets en de roze kruiwagen en…
Real men wear pink. Toch? Ach, we zien het wel.
Deze blog schreef ik toen ik ongeveer 12 weken zwanger was. We wisten op dat moment het geslacht van de baby nog niet. Ondertussen weten we het wel en ja ik ga het met jullie delen. Nog even geduld 😉
Gaëlle | BestKidEver.be
De reactie die ik kreeg toen 1 van mijn(verre) collega’s achter het geslacht vroeg? Oei weer een jongen, dat is jammer! WHAT!?! Ja ik was teleurgesteld dat ik nooit een meisje zou hebben maar jammer??? In welke zin dan? Ik ben zielsgelukkig dat ik opnieuw zwanger mag zijn en kan zo een reacties echt niet begrijpen.
Katrien
Ik vind zo een reacties altijd raar. Voor mij maakt het geslacht absoluut niet uit. En al zeker niet bij iemand anders. De weg naar het zwanger worden was bij ons wel niet makkelijk, misschien is mijn mening daardoor gekleurd. Ik was zo blij dat ik zwanger was, dat ik er niet eens aan dacht of ik liever een meisje of jongen had.
Vicky
Herkenbaar! En na de bevalling van ons 2e zoontje kwam al heel gauw (en vaak) de vraag: ‘en nu toch nog een meisje zeker?’. Euhhh… Precies of je komt iets tekort als je niet van elk geslacht minstens eentje hebt. In ieder geval áls er nog eentje komt: meisje/jongen, even welkom! Happy boysmom 😉
Evelien
Ik kreeg die reactie ook toen ik zwanger was van mijn 2e. Toen ik dan zei dat het terug een meisje was, reageerde iemand ook met “oh, das jammer” of “nu zal je nog voor een 3e moeten gaan”. Ik vond dat erg grof (mensen denken soms echt niet na over zo’n uitspraken), voor mij maakte het geslacht totáál niet uit, wel dat het kindje gezond is. Ik heb al genoeg mensen rondom mij gezien die hun kindje verliezen tijdens de zwangerschap of die de zoveelste poging moeten ondernemen om zwanger te raken. Maar ik kan ook alle begrip opbrengen als mensen een voorkeur hebben voor een bepaald geslacht en dan toch een tikkeltje teleurgesteld zijn omdat het anders uitdraait…
Goofball
In alle eerlijkheid hoopte ik bij de 2e zwangerschap op een jongen, net omdat ik jongens gewoon geworden was en me daar klaarblijkelijk heel goed bij voelde. Het idee dat ik opeens eentje van elk zou hebben, maakte me wat nerveuzer. Dat zou opeens weer uit mijn comfortzone zijn. En ik had ook gevoel dat 2 jongens of 2 meisjes ook meer aan elkaar zouden hebben dan de mix…al weet ik dat niet echt.
dus dat ideaalbeeld van elk eentje voelde ik absoluut niet. Waarom is dat toch zo een ideaalbeeld? Maar uiteraard, had ik van elk één gekregen dan zou dat ook perfect geweest zijn. Eens je kindje daar is en het is gezond, dan denk je daar toch helemaal niet meer aan (al blijf ik opgelucht dat er hier geen roze kleren in de kast hangen!!!). Nu ben ik dus gelukkig met al mijn mannen in huis, die me maar lekker moeten verwennen.