Zondagavond. Het weekend is weer voorbij. Mona ligt in bed. Iets meer dan 8 maanden is ze nu. En wat gaat de tijd snel. Wat zie ik haar graag.

Allesomvattende, onvoorwaardelijke liefde. Hoe omschrijf je zoiets? Hoe begin je daaraan? Bestaan daar wel woorden voor?

Het doet iets met mij, dat moederschap, die kleine meid. Soms is het zo onwerkelijk. Zij mijn dochter. Ik haar mama. En dan kijk ik naar haar en zie ik de gelijkenissen. En dan ben ik bang dat mijn hart gaat ontploffen.

Wat is er van mij geworden? Sinds wanneer ben ik zo melig geworden? Zo een mama die haar eigen kind fantastisch vindt en niet kan geloven dat wij dat hebben gemaakt. Zo een mama die alles, het laatste wat ze heeft, haar leven zou geven voor haar dochter. Zo een mama die haar kind zo graag ziet dat het soms pijn doet.

Ze gaat me het nog moeilijk maken. Discussies, ruzies. Vriendjes die ik niet oké vind. Outfits waarvan ik niet geloof dat ze dat mogen verkopen. Maar wat ze ook doet, hoe moeilijk het ook kan zijn. Ik hou van die meid, mijn dochter. Wat er ook gebeurt. Wie ze ook zal worden. Voor eeuwig en altijd. Tot aan de maan en terug.