“En, is dat nu anders, zo een tweede zwangerschap?” is een vraag die ik de laatste weken vaker te horen krijg. Ik had er zelf nog niet echt bij stil gestaan. Maar dat alleen al geeft eigenlijk het antwoord een beetje weg. Want ja, het is anders.
Been there, done that?
Het is geen ‘been there, done that’ gevoel, als dat je kan gerust stellen. Want het blijkt dat mama’s zich zorgen maken dat het niet meer hetzelfde gaat zijn als bij het eerste, dat het minder bijzonder is. Wel nee, dat is het niet. Toch niet in mijn geval.
Ik was die eerste weken even onzeker en ongerust als bij de eerste zwangerschap. Angst voor wat er mis kon gaan. Opluchting bij het horen van die eerste harttonen.
Die eerste voorzichtige trapjes voelden even bijzonder. De stevige trappen en het gewoel dat ik nu te verwerken krijg is even fijn/vervelend als bij het eerste.
En ja, ik blijf elke keer uitkijken naar dat bezoek bij de gynaecoloog, dat mannetje op het scherm te zien en te horen dat alles goed gaat met hem. Of het nu je eerste of zevende zwangerschap is. Ik denk dat dat zo blijft.
En net zoals bij Mona is de zwangerschapsshoot en de newborn shoot ingepland.
Je vergeet gewoon ook veel van dat eerste
Mijn eerste zwangerschap dateert van 2015-2016, niet zo gek lang geleden dus. Maar ik blijk gewoon veel vergeten te zijn. Hoe fijn die stampjes aanvoelen, hoe vervelend het is als je je schoenen niet meer aankrijgt, hoe het scheren van je bikinilijn op gevoel gebeurt en je blij bent met slecht weer want dan hoef je die benen niet per sé te scheren. Telkens wanneer ik nu iets opmerk of even zaag wijst mijn man erop dat dat bij Mona ook zo was. Waarop ik hem dat vol ongeloof aankijk.
Maar het is toch anders
Geen enkele zwangerschap is dezelfde denk ik. Dat is hier bijvoorbeeld al heel duidelijk door de zwangerschapsdiabetes die er niet was bij Mona.
Het is vooral vermoeiender
Tijdens je eerste zwangerschap kan je al je energie en aandacht op jezelf richten. Ben je moe? Dan doe je gewoon een dutje. Na een vervelende nacht kan je wat langer blijven liggen en wil je na een drukke werkdrag graag om 19u in de zetel ploffen kan dat perfect. Maar als je al een kindje hebt rondlopen is dat niet zo evident.
Na een weekend achter je peuter te lopen ben je KO, voelen je voeten aan als olifantenpoten en weet je geen blijf meer met je rug. Samen een dutje doen met een peuter kan helpen, maar als die peuter minder moe is dan mama valt ook dat plan in het water.
En Mona zit momenteel in een geweldige fase waarin ze weigert te gaan slapen. Ze blijft dan mee op tot wij gaan slapen en eindigt meestal ook bij ons in bed. Zo is er tenminste één van ons drie die slaapt. En nee, het zijn niet mama en papa.
En toch lijkt het sneller te gaan
En hoewel alles zwaarder is lijkt de tijd wel tien keer sneller te gaan dan tijdens die eerste zwangerschap. De naam, geboortelijst, doopsuiker en kaartjes lagen al lang klaar tegen de tijd dat ik er nu nog moest aan beginnen. Ineens staan al je bezoekjes bij de gynaecoloog ingepland en realiseer je je dat je al in dat laatste trimester zit en die baby er wel eens sneller zou kunnen zijn dan je denkt.
En er is ook lichte paniek
Waar ik bij de eerste zwangerschap niet echt verder had gedacht dan de zwangerschap en de bevalling (ik had er niet echt bij stilgestaan dat ik dat kind ook ging moeten opvoeden) realiseer ik me nu des te meer dat er binnenkort een extra mensje gaat zijn.
Gaan wij dat wel kunnen? Wat als ze me allebei tegelijk nodig hebben? Hoe gaan we dat doen met de crèche en de school? Gaan wij alles en iedereen nog in de auto krijgen of moeten we misschien een bus kopen? Een aanhangwagen misschien? Hoe gaat Mona reageren op haar broertje? Ga ik dat nog eens aankunnen, die slapeloze nachten?
Nog veel vragen, weinig antwoorden. Maar eigenlijk ben ik ook nog zeer relax. Dat eerste hebben we al twee jaar goed in leven kunnen houden, dat tweede zal ook wel lukken dan zeker.
Hebben jullie een tweede (derde, vierde, …) zwangerschap anders ervaren?
zebrazonderstrepen
Het gaat veel sneller vind ik omdat je minder tijd hebt om erbij stil te staan, er is nog een mini die je aandacht non stop vraagt. Genieten dus. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan 🙂
kleinemama
Hier gaat ’t ook duidelijk sneller, plots was ik al 14 weken en gingen we het eindelijk eens aankondigen 🙂
Al ben ik veel bezorgder dan bij onze dochter. Ik denk dat ik me bewuster ben van wat ik kan verliezen in dat opzicht? Verder is deze zwangerschap ook anders omdat ik minder ziek ben, ik lig niet non-stop in mijn zetel te sterven, da’s ook een groot verschil. En inderdaad die vragen als: hoe gaat onze dochter reageren op haar broer of gaan wij alles uberhaupt nog in de auto krijgen zijn hier ook de revue al meermaals gepasseerd.
Maar ik heb nog heel wat tijd om verschillen en gelijkenissen op te merken!