Ik ben er niet trots op. Dit is niet de blog die ik wou schrijven. Ik heb getwijfeld om erover te schrijven en al helemaal om het te publiceren. Maar, eerlijk is eerlijk. Het is niet altijd picture perfect en dat moet ik ook durven toegeven.
Ik heb mijn dochter uit ons bed laten vallen
Het gebeurde vorige week donderdag. Mijn man was op zijn maandelijks uitje met de vrienden en ik was alleen thuis met Mona. Het was bijna bedtijd en ik had haar net wat opgefrist en haar pyjama aangedaan. Ik moest nog in onze slaapkamer zijn en nam haar mee. Ik legde haar op ons bed, een groot bed. Ik kietel haar, zij lacht. Ik ga mee op het bed liggen en we beginnen te spelen. We maken plezier, zij lacht heel hard. Omdat ze nogal enthousiast is over mijn bril, trekt ze die wel eens helemaal af of scheef. Ik kon amper nog zien door haar vingerafdrukken op mijn, ondertussen scheef getrokken, bril (lang leve lenzen. Had ik mijn lenzen maar in gehad). Ik besluit mijn bril even terug wat deftig te zetten wanneer ik haar zie vertrekken. In mijn ooghoek zie ik haar een duik nemen. Ik spring nog achterna maar ik ben te laat. Ik kan haar niet tegenhouden. De hond stond nét op de plek waar Mona terecht komt, hij breekt haar val. Dank je wel Ozzy.
Wat daarop volgt is pure paniek. Ze huilt. Oorverdovend. Maar ik ben blij dat ze huilt. Ik probeer haar te troosten. Ik geef haar tutje en ze legt haar hoofdje op mijn schouder. Mijn hart breekt in duizend stukken. Ik sta te trillen op mijn benen. Daar komt het schuldgevoel.
Ik moet mijn man bellen
Moeten we naar het ziekenhuis? Zou ze iets gebroken hebben? Draait ze weg? Ze had verdomme haar nek kunnen breken! Er gaat vanalles door mijn hoofd.
Mona kalmeert vrij snel. Ik zet haar even op haar speelmat om te zien hoe ze reageert. Ze neemt haar blokken en begint te spelen.
Oef
Ik maak intussen haar flesje klaar. Ze komt naar me toe gekropen. Ze drinkt haar flesje rustig leeg en vertelt een gans verhaal. Ik maak mijzelf wijs dat ze me vertelt wat voor een slechte moeder ik ben. Dat ik haar beter in de gaten had moeten houden. Dat ik misschien kussens op de grond had moeten leggen. Dat ik toch weet hoe snel ze is.
Sorry meisje. Sorry. Ik voel me verschrikkelijk.
Ik leg haar te slapen en ga nog 1.000 keer kijken of ze oke is. Of ze nog ademt. Wanneer mijn man thuis komt begin ik te huilen als een kind. Ik voel me rot. Een slechte moeder.
Mijn man troost me. Dat het hem ook had kunnen overkomen. Dat ze nog veel gaat vallen. Dat ze sterker is dan ik denk. Het helpt, een beetje. Ik zeg sorry tegen mijn man. Ik wou haar geen pijn doen.
Ik slaap die nacht slecht. Ik ga regelmatig kijken of ze oke is. En ’s morgens ben ik blij als ik haar hoor. Ze doet niet raar, gewoon zoals anders. Geen blauwe plekken, geen buil, nergens een gat, geen bloed. Ze lijkt het vergeten te zijn.
Mijn man brengt haar naar de crèche en ik dring erop aan dat hij daar melding maakt van haar val. “Zeg maar dat ik haar heb laten vallen. Dat ze haar wat extra in de gaten houden. Je weet maar nooit.”
Mona lijkt oké, mama stilaan ook. Al heb ik nog altijd moeite mijzelf te vergeven, laat staan het te vergeten. Dat beeld van haar val zal niet snel van mijn netvlies verdwijnen. Had ik maar…
Jess
Zo herkenbaar (weet je nog, Ellie uit de wipper). En wat een geluk dat jullie viervoeter daar lag seg. Engelbewaarder. Vaak schrikken we zelf harder. En niet proberen denk, wat als? Want dan maak je jezelf gek!
Annelies
Je wil niet weten hoe vaak ik in mijn hoofd het scenario hebt gespeeld waarin ze haar nek breekt! Maar dan maak je jezelf idee helemaal gek. Ik denk idd ook dat ik harder ben geschrokken dan zij.
Nathalieke
Nachtmerries die ons allemaal wel eens zullen overkomen, voel je niet schuldig, ze heeft er gelukkig niets aan overgehouden en jullie hebben er allebei weer iets uit geleerd!
Hier heeft lief ze vorige week 2x (met 2 dagen tussen) in zijn nek willen zetten in de deuropening… De 2e keer heeft ze de bovenkant geraakt (de eerste keer kon ik nog paniekerig krijsen) en was papa harder aant huilen dan zij. Daarna zag ze de hond en was ze weer aan t lachen.
Annelies
Ik denk ook echt dat ik het erger vond dan haar. Mona lijkt het vergeten. Ik nog lang niet. Ik ben panisch. Als ze speelt aan het raam leg ik overal kussens zodat ze zich nergens pijn aan kan doen. Elke keer ze lijkt te vallen staat mijn hart stil. Ik hoop dat dat bij mij ook snel weer wat normaler gaat aanvoelen. Ik kan jullie dus prima begrijpen!
Sofie
Ik denk (echt, echt, echt waar) dat het de beste overkomt. En dat het ook trouwens iedereen wel eens overkomt. Kinderen kennen geen gevaar, ze zijn supersnel en ze tasten telkens weer hun grenzen af. Dan gebeurt er al eens iets. Gelukkig was Ozzy er en is het zonder veel erg. Begrijpelijk dat je je rot schrikt.. maar hé, jij bent ongetwijfeld een keigoeie mama. Een mama met een hart boordevol liefde voor haar kleine Mona. ?
Annelies
Dank voor je lieve woorden! Dat doet echt deugd. Ik doe mijn best, echt waar. Maar ook hier kan het dus al eens mislopen.
Caro
Ach wat een verhaal… ik zou net hetzelfde voelen en denken als jij beschrijft. Alleen heeft je man wel gelijk dat ze nog vaker zal vallen, de nuchtere kijk, die zou ook mijn man hebben. Ze reageert goed, was snel gesust, dronk goed. In theorie kan je er dan vanuit gaan dat alles ok is… maar de praktijk en een moederhart zijn anders. Mensen zouden lachen met mijn onnozel verhaal, maar ik heb bij het nageltjes knippen in de vinger van mijn baby geknipt… het bloedde een beetje en ik huilde tranen met tuiten… ik denk dat ik meer pijn had dan mijn zoon.
Het toont gewoon dat we ook maar menselijke, bezorgde en vooral liefhebbende mama’s zijn…toch?
Annelies
Je wil je kindje gewoon geen pijn doen he. En zeker niet als je het zelf kan voorkomen. Of toch proberen…
Kreanimo
Hier heeft mijn 2,5 jarige peuter eens medicijnen geslikt… Ik had de medicijnkast opgeruimd. Alles in een zakje op de hoogste kast. En het zakje was niet doorzichtig en dicht en ze kon er niet bij.
Maar ze was wel boven op de kast geklommen, had het zakje open… ik peuterde net op tijd één pilletje uit haar mondje. Ik was niet zeker of ze iets of niets op had.
Ik heb het anti-gif centrum gebeld, ze moest actieve kool eten en een nachtje daar blijven.
Ik had nog een baby aan de borst, dus mijn man bleef bij haar en ik met de baby thuis….
Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld….
Het had inderdaad iedereen kunnen gebeuren, maar I hear you ! 😉
Annelies
Ik ken met er iets bij voorstellen! Mijn kleine broer heeft ooit eens een fles van die roze siroop leeggedronken. Ons mama heeft voor die kleinste regelmatig het antigif centrum moeten bellen. Maar dat is altijd goed afgelopen.
Je hoort het vaak he, het overkomt iedereen. Maar mij ging het niet overkomen…. Ben al blij met de fijne reacties en het feit dat Mona er niets aan heeft overgehouden. Oef!
Silke
Ik vind de titel van je blogpost echt treffend. “IK heb mijn dochter uit ons bed LATEN vallen”. Dat is hoe wij mama’s dat ervaren he? Maar wat als we zouden schrijven “Mijn dochter viel van het bed”? Hoeveel verantwoordelijkheid ook bij ons ligt van die kleine wezentjes, zo’n dingen gebeuren. Dat je erbij was om haar achteraf te troosten; dat is wat telt. Je kan niet alle kwaad voorkomen, hoe graag je dat ook wil.
Annelies
Dank je wel Silke. Je hebt gelijk denk ik… 🙂
Stephanie
Deze post maakt mij (heel erg sorry) zo blij! 2 maand geleden hetzelfde meegemaakt. ik was mijn kleine (nu 11 mnd en een week) man zijn pyjama aan het aandoen op het bed, aangezien we bij men ouders logeerden stond het reisbedje naast ons bed. Ik besef dat het tshirtje nog in zijn bedje lag dus ik zet subtiel mijn been om hem tegen te houden en ik draai mij om. Ondertussen laat hij zijn auto’tje op de grond vallen en wil hij het nemen en viel pardoes van het bed af. Buiten een rode buil op zijn hoofd die de volgende ochtend verdwenen was mankeerde hij ook niets. Het was ook een gehuil wss meer van het verschieten dan van pijn, waren de traantjes snel voorbij eens hij terug veilig in mijn armen zat. Ik huilde ook mee van het verschieten en de schuldgevoelens. Ook bij mij sloeg het slechte-mama gevoel heel de nacht toe en keek ik regelmatig in zijn bedje. Ons geluk was dat gphet bed een lage zetelbed was dat het dus geen hoge val was. Dus als ik zeg dat deze post me blij maakt bedoel ik dus dat ik blij ben dat ik niet de enige ben die fouten maakt als jonge mama
Bij deze bedankt!
Annelies
Dank je wel voor je reactie Stephanie. Ik herken je beschrijving en gevoel volledig! Maar ergens troost ik me met de gedachte dat, als ik een slechte mama zou zijn, het mijzelf niet zo zou aantrekken. Toch? Ik vrees dat het niet de laatste valpartij zal geweest zijn ook niet. Maar ik ben blij dat ik je blij kan maken 🙂
Saar Vandegaer
Oh ik had dat ook voor bij ons Ivonne. Eigenlijk nog erger en als ik eraan terugdenk brrrr. Ze was 8,5 maand toen ze met haar hoofd pardoes naar beneden viel van de verzorgingstafel. Ik ben gans over mijn toeren naar spoed gereden met een serieuze knoop in mijn maag. Alles was ok gelukkig, maar toch foto’s genomen. Dat schuldgevoel … 🙁
Annelies
Ik ben altijd “blij” om zo’n verhalen te horen. De verkeerde woordkeuze, maar je snapt wel wat ik bedoel? Ik ben dan niet de enige kiek die dat dus voor heeft. Gelukkig lopen de meeste verhalen wel goed af en is het vaak erger voor de mama als de baby. Mona is het al lang vergeten, ik helemaal nog niet.
Lynn
Oh ja! Gebeurde hier ook al! 2 keer zelfs. De eerste keer was het ergst! Ik voelde me niet kiplekker en doodmoe. Heel vroeg in de ochtend wou ik nog even in bed kruipen. Dus haar fles bij mij in bed. Maar nu komt het natuurlijk: Ik viel in slaap! En ik val anders nooit zomaar in slaap. Ik werd wakker met een heel luide knap, we slapen in een kei-hoge boxspring, dus wel vrij diep. En dan oorverdovend gehuil. Een enorme buil op haar hoofdje. Ik voelde me zo slecht! Maar het kon erger, want naast het bed staat een klein nachtkastje met glazen blad. Voor het zelfde geld viel ze daarop/daardoor.
Maar een paar maand later gebeurde het opnieuw, beetje het scenario zoals bij jou, maar dan zonder bril of lenzen. Gewoon al spelend en mijn gsm ging af, en ik ging rap kijken wie het was. Voor ik het wist dook ze van naast mij in het midden naar de andere kant. Weer een buil.
Ze vallen, dat hoort erbij. Maar niet leuk hé! Vorig weekend ging ik id keuken om een flesje water, en plots viel ze met haar loopkarretje. Ik zag het niet gebeuren maar ze had zoveel verdriet. en later zag ik dat het naast haar oogje blauw werd. Intussen is het geel ;-)!
Wat ik doe als ze valt en heel hard weent, om even te checken of het heel erg is (I know, slechte opvoeding), ik toon een stukje speculoos. Elke keer tot nu toe (hoop dat het altijd zo is natuurlijk) stopte ze instant met huilen en pakte ze het stukje koek en direct weer blij! Als ze daar maar geen misbruik van gaat maken ;-)!