Het is de tweede zwangerschap, been there done that zou je denken. Maar niets is minder waar. Het is écht zo dat je heel wat vergeten bent van die eerste keer en dat heeft hier al tot heel wat “oh ja juist, dat had je bij Mona ook” momentjes geleden.

Yup, ik ben zwanger. Sorry voor wat komen gaat

De eerste officiële zwangerschapscheck is uiteraard die positieve test. Ik heb een vermoeden dat het wel eens prijs zou kunnen zijn maar achtte de kans ook niet heel erg groot. We waren nog niet zolang aan het proberen en ik was amper over tijd. Maar ik had 1 + 1 gratis zwangerschapstesten gekocht in het Kruidvat, dus ik waagde het erop.

Manlief liet ik slapen en ik stond op met Mona. Ze ging mee naar het toilet (ja, zo gaat dat hier tegenwoordig) en keek me een beetje vreemd aan met dat stokje. Ik leg het even weg en begon aan haar papje.

De timer van de gsm liep af en ik draaide mijn test om. “Ja, dat is dus een streepje. Ik ben zwanger. Mona, je wordt grote zus.” En ze keek me verward aan.

Toen papa naar beneden kwam stuurde ik Mona op hem af met mijn positieve test. “Het is niet waar? Is het van dat? Allez…” Give the man some credit, hij was echt net wakker. De bloedafname en de eerste echo zorgde voor de driedubbele bevestiging.

Maar ook mijn lichaam begon signalen uit te sturen

Net zoals bij Mona had ik weinig last van vervelende kwaaltjes. Ik was minder moe en iets mottiger dan bij Mona. Maar eigenlijk niets noemenswaardig om over te klagen. Wat me wel duidelijk aangaf dat ik zwanger ben, en mijn omgeving #sorrynotsorry zijn de volgende signalen en gedragsveranderingen

  1. Mijn borsten. Manlief klaagt niet. Ik eigenlijk ook niet. Want toen ze die aan het uitdelen waren stond ik aan te schuiven bij de heupen. Maar dat ging ineens wel een pak sneller dan bij Mona. Ik draag nu al bh’s die ik bij Mona pas de laatste maanden droeg. We gaan toch niet overdrijven hé?
  2. De buik. Die kon ik tot een goeie 15 weken nog netjes wegsteken. Maar nu is er geen ontkennen meer aan. Tijdens de eerste zwangerschap heb ik tot dik 20 weken in mijn normale kledij rondgelopen. Hier is de doos met zwangerschapskledij alvast van het zolder gehaald. En ja, ik zit in een ander seizoen dus ik ben ook al gaan shoppen.
  3. Geduld is op. Ik ben van nature al niet de meest geduldige persoon. Het moet vooruit gaan. Dat is gewoon nog erger door die zwangerschapshormonen (mag ik het hierop steken?).
  4. Er vloeien al wel eens wat traantjes. De ene dan gaat het beter dan de andere. Maar er komt al eens een emotioneel dagje tussen. Dan heb ik niet veel nodig om in tranen uit te barsten. Soms zonder echt aanwijsbare reden.
  5. De filter is weg. Nadenken voor je iets zegt? Ik heb dat met de jaren en het volwassen worden wat geleerd. Mijn spontaniteit heb ik wat moet afremmen in functie van het algemeen welzijn. Maar die functie lijkt weggevallen te zijn. Soms schrik ik zelf van mijn reactie. Ik bedoel het (niet altijd) kwaad en dan kom ik best hard over.
  6. Iedereen, vooral mijn man, moeten mij begrijpen. Ik verwacht, vooral van hem, dat hij mij met een half woord begrijpt. Dat hij weet wat ik bedoel, wat ik nodig heb, zelfs als ik het zelf helemaal niet goed weet weet. Vervelend, maar ik kan er echt niets aan doen.
  7. En ik ben er ongetwijfeld nog enkele vergeten. Maareuh, dat brengt me dan meteen tot de laatste. Mijn geheugen was nog niet herstelt van die eerste baby en hopla, here we go again. Geef me nog enkele maanden en ik organiseer mijn eigen surprise party.

Hoe zit het bij jullie?

Hoe verlopen/verliepen jullie zwangerschappen? Wel last van fysieke kwaaltjes? Klinkt bovenstaande wat bekend of totaal niet? Ik ben benieuwd!