Onze baby dochter is ondertussen al 5 maanden. Op die 5 maanden zijn we uiteraard al eens iets met ons tweetjes gaan doen. Ontbijtje, restaurant, bioscoop, … Maar nog nooit onder de noemer “date night.” En afgelopen weekend was het zover, onze aller eerste super officiële date night. Als je nu een spannend “Fifty shades of Grey” verhaal verwacht moet ik je wel teleurstellen.
Date night, ik moet het concept wel even verduidelijken. Eigenlijk was dat vroeger eender welke avond. Als koppel doe je gewoon dingen samen. Op weekend, restaurant met z’n tweetjes of met vrienden, sauna, bioscoop, … Soms ruim van tevoren gepland, vaak erg impulsief. Dan is potentieel elke avond, een date night.
MAAR, daar komt dan de kleine baby. Gedaan met impulsieve beslissingen. Vanaf nu moet je alles een beetje plannen en een halve verhuiswagen voorzien vooraleer je vertrokken bent (om even te overdrijven). Een avond met z’n tweetjes is niet zo evident. De baby is nog te klein om alleen thuis te blijven. Ozzy (de hond) heeft niet voldoende verantwoordelijkheidszin om voor de baby te zorgen. Voor zo een avond met z’n tweetjes moet je dus opvang voorzien en dan noemt zoiets ineens “date night.”
Date Night = elke andere avond die je als koppel had, maar dan post-baby.
Maar dus, afgelopen zaterdag gingen wij op date night. Mona ging een nachtje bij de oma logeren, wij op restaurant en alles wat de nacht ons nog zou brengen (ja daar mag tromgeroffel bij).
Onze avond begon al om 18u met een restaurantreservatie bij tapasbar Comocomo in Antwerpen. Een eerste keer voor ons. Niet echt een romantisch restaurant, je deelt immers een grote tafel met andere mensen, maar wel gezellig. Doorheen het restaurant loopt een band waarop de tapas voorbij komen. En daar was ik al meteen enorm bezorgd. Want ik had honger en we zaten niet bepaald in “pole position” voor het eten. Integendeel. We bevonden ons op het einde van de band. Dus wanneer er lekkere tapas op de band werden gezet, waren die al op tegen dat de band bij ons was. Paniek. Want ik had honger (had ik dat al gezegd?). Mijn overlevingsdrang nam het over. Gelukkig ben ik sociaal en sprak ik al gauw een koppel aan dat een betere positie had tegenover de band. Puur uit angst om niet voldoende gegeten te hebben (je krijgt “maar” 2uur) heb ik mijzelf dus een beetje over-eten. Vooral het einde: soesje, toch nog een worstenbroodje, rijstpap, churros en crema catalana, was er teveel aan (De moelleux heb ik wijselijk laten passeren). Oh en in onze formule was niet alleen alle tapas inbegrepen, ook “all you can drink”. Laat die wijn maar komen.
Na het restaurant was het even overleggen over het vervolg van de avond. We zijn beiden nogal filmfanaten, maar ze speelden niet echt een film die we wilde zien. We waren bovendien een beetje moe, het was ook al 20u ondertussen. Naar huis dan maar.
Die terugrit hebben we enorm gelachen. Ik had m’n Spotify aangezet met enkele leuke liedjes. Meezingers. Toen m’n man bij de hit van Céline Dion uit volle borst zong: “Ne partez pas sans moi, je suis vin de vivre” liepen de tranen over m’n wangen. Heerlijk moment was dat. (lieve schat, ik zou mijn fles levenswijn nooit verlaten)
Thuis aangekomen vroeg ik m’n man of ik m’n Batman-broek mocht aantrekken (dit is mijn meest comfortabele maar ook minst sexy broek ever). Beide een comfi outfit aan, kaarsjes aan, fles wijn open, zetel in en film opgezet (Batman). Rond 23u lagen we in bed, we hebben geslapen tot 10u. Al ben ik wel regelmatig wakker geschrokken omdat ik dacht Mona te horen.
Onze eerste date night was niet super spectaculair. Maar het was gezellig. En natuurlijk hebben we veel over ons meisje gepraat. Maar het was fijn om even gewoon man en vrouw te zijn, Wesley en Annelies. Op naar de volgende date night.