De eindejaarsperiode komt er weer aan. Ligt het aan mij of is dat jaar is toch weer voorbij gevlogen? Het is een periode van jaaroverzichten en terugblikken. Een ook persoonlijk doe ik dat, het maakt me altijd wat nostalgisch. Al doe ik dat dit jaar liever niet.

Dit was geen topjaar voor ons

De titel van deze blogpost was oorspronkelijk ook iets minder netjes. Want wat een k*tjaar was dit. 2017 zal voor altijd in mijn geheugen blijven als het jaar waarin we mama bijna verloren. En dat ging verdekke snel. Een kijkoperatie waarvan ze slechts 2 nachten gehospitaliseerd zou zijn werd een coma van twee weken, 2,5 maanden intensieve zorgen en in totaal al bijna 6 maanden UZ Leuven. And counting. Ik denk werkelijk niet dat ik ooit al zo bang ben geweest, zoveel heb gehuild, zo boos ben geweest en mij zo machteloos heb gevoeld. Ik kan met moeite terugdenken aan die eerste dagen zonder dat er tranen in mijn ogen schieten.

En die eindejaarsperiode versterkt dat gevoel. Want het had heel anders kunnen uitdraaien. Dit had onze eerste Kerst zonder mama kunnen zijn. In plaats van een gourmet had het een bezoek op de begraafplaats kunnen zijn. Of aan een urne. Of ergens anders. Want zelfs daar waren we helemaal niet op voorzien.

Maar het is net op tijd omgekeerd

Net op tijd, op het moment dat de dokters ons op het ergste hadden willen voorbereiden keerde het tij. Wat volgde was hoop.

En ze is een vechter. Ze beschikt over een kracht, een oerkracht, een mama-kracht. Dat gevoel dat ik heb als ik naar Mona kijk. Dat gevoel dat ik alles voor dat kind zou doen. Wel, zij heeft er vier en twee kleinkinderen. Ik denk dat die mama-kracht ervoor heeft gezorgd dat we haar nog bij ons hebben. “Denk je dat?” vroeg ze me eerder deze week. “Ja mams, ik ben er zeker van” antwoordde ik haar.

En het was niet allemaal slecht

2017 was natuurlijk niet allemaal slecht. We verhuizden naar ons eigen huis. En wat vind ik dat geweldig! We maakten leuke uitstappen en mooie reizen. We hebben het immense geluk van omringd te zijn door lieve vrienden. En onze mops Ozzy wordt wel een dagje ouder, maar ook hij loopt nog steeds rond (vaak in de weg, maar toch).

Mijn kleine en grote geluk is mijn gezin. Mijn lieve man. “Ondanks alles” lachen we wel eens. Maar hij is hier nog, aan mijn zijde, door weer een wind. De stamp onder mijn kont als ik het nodig heb, de houvast als ik even de weg kwijt raak, diegene die altijd in mijn gelooft ook als ik dat zelf even niet doe, de schouder waarop ik al veel tranen heb gelaten. De fantastische papa van onze geweldige dochter.

Onze kleine wervelwind. Geen zetel is te hoog, geen rommel teveel en geen glimlach te breed. 2017 was een jaar van mijlpalen. Ze leerde kruipen, lopen en ze zei haar eerste woordjes. Ze groeide zo snel, haar karaktertje krijgt vorm en dat levert geweldige discussies op. In moeilijke momenten kan zij me laten lachen, even alles vergeten. Ik kan in geen woorden beschrijven hoe graag ik haar zie. Maar dat gevoel begrijpen jullie waarschijnlijk wel.

Maar ik ben dus ook dankbaar

Dankbaar om de mooie momenten. Het eerste halfjaar was vrij zorgeloos. Dankbaar om de vele knuffels en lieve berichten. Dankbaar voor mijn gezin, familie en vrienden. Dankbaar voor de blog waar ik heel veel tijd en werk ik steek maar enorm veel van terug krijg.

Maar vooral dankbaar omdat mama/oma er nog is. Het zal een kerstfeest worden bij ons thuis, waarschijnlijk zonder haar. Maar we blikken vooruit op volgend jaar. Een nieuwe operatie zou alles terug op de rails moeten krijgen. We zijn er nog niet. Maar we hebben de hoop dat 2018 een beter jaar mag worden.