Een, hele zware topic voor een veel te warm woensdag, I know. In een what’s app groepje met enkele vriendinnen/mama’s stelde een van de mama’s vanmorgen een straffe vraag. Zij en haar man hebben tickets voor Coldplay vanavond maar nu vroeg ze zich af of het wel een goed idee is om te gaan.
Rare vraag, dacht ik eerst. Natuurlijk moet je gaan! Het is Coldplay!
Naar aanleiding van de zoveelste uiting van terreur bleek het niet zo een domme vraag te zijn. Ze hebben samen 4 kindjes. Wat als er vanavond in het stadion iets zou gebeuren? Wat als ze beiden zouden omkomen? Wat gebeurt er dan met de kindjes?
Ik betrapte mijzelf erop dat ik me die vraag ook al had gesteld.
Enkele weken geleden zijn mijn man en ik op citytrip geweest naar Kopenhagen. In het vliegtuig kreeg ik het plots erg benauwd. Wat als we zouden neerstorten? Wat gebeurt er dan met Mona? Wie gaat voor haar zorgen? We hebben nergens een contract, testament. Zelfs niet eens een bierviltje.
Ook ik ga naar Coldplay. Morgen en weliswaar zonder mijn man. Klinkt gek maar dat stelt me gerust(er). Ze heeft haar papa dan toch nog.
Ow! Stop!
Ben ik nu echt zo aan het denken? Ga ik nu echt op die manier moeten denken alvorens we op reis gaan? Voor een concert, een festival? Of moet ik het negeren. Wat is ook de kans. Het hoeft ook geen terreur te zijn. Een auto ongeluk onderweg naar een restaurant voor date night kan ook.
Zucht.
Hoe zit dat bij jullie? Denken jullie hier soms aan? Zo ja, hebben jullie dan alles netjes op papier wat de zorg van jullie kind(eren) betreft?
PS: sorry ik hoop dat ik de sfeer op d BBQ niet heb verpest
Jess
Tijd geleden met naar de cinema te gaan dacht ik eraan. We gaan samen, dus als er iets gebeurd, zijn we ineens beide weg. Dus die gedachte heb je niet alleen. Ik ga er beetje vanuit dat de mama van manlief voor Ellie zou zorgen. (mag je daar vanuit gaan?!?)
Annelies
Goh, ja en nee… Misschien eens overleggen als het ter spraken komt?
Wendy
Goh, ik denk er zelfs al aan voor ik nog maat zwanger ben. Ik begin alleen aan een kindje, en tijdens de psychosociale gesprekken ging het hier ook over. Toch ergens wel iets om bij stil te staan. Uiteraard weet je ergens wel dat je kind sowieso met liefde zal worden omringd en dat er voor haar zal gevochten worden, maar ergens denk ik wel dat ik een vorm van zekerheid wil en het ergens zou laten vastleggen. Ik zou willen dat mijn kind terecht komt bij de mensen die ik ervoor kies, waar ik me zelf het beste bij voel. Niet per se degene die als eerste op de lijst staat qua verwantschap..
Annelies
Ja klopt! Wij moeten het hier toch eens over hebben 🙂
Gwenster
Het is af en toe niet slecht om je die wat als-vraag te stellen, het maakt je bewuster van wat er rondom ons gebeurt en je gaat er misschien wel beter door leven. Angst mag je leven niet beheersen maar af en toe eens inchecken bij je binnenste zelf is soms echt verrijkend! Oh ja en Geniet van Coldplay 🙂
Annelies
Angst mag zeker je leven niet beheerser. Maar ik merk wel dat ik meer stilsta bij zulke zaken dan voor Mona er was. Meer verantwoordelijkheid zeker….En dank je wel 🙂
Nies | Reismicrobe.com
Amai nu moet ik toegeven dat ik daar nog niet over nagedacht heb! Wel over wat als één van ons twee zou wegvallen, maar allebei… Oh jongens toch! Morris zou door zijn grootouders worden opgevoed denk ik. Zij zouden er alles voor doen om hem een warme thuis te geven, maar je mag er niet aan denken dat je kinderen als wees moeten opgroeien. Eigenlijk wel goed om er af en toe eens bij stil te staan.
Annelies
Ja het is nu niet meteen de leukste gedachte om bij stil te staan, maar het zou zo maar eens moeten gebeuren he. Blijkbaar moet je toch ergens iets op papier hebben staan. Anders gaat hij naar een pleeggezin tot de rechter uitspraak doet over het voogdijschap. Gek he…
Gaëlle
Annelies!!! wat doe je me nu aan? Damn… mijn eerste gedachte is STOP ik wil daar niet over nadenken. Maar inderdaad… wat als? en Wat als ik er niet over heb nagedacht… zucht. 1 zekerheid heb ik wel, met mijn ouders heeft Matteo altijd een warm nest om te vertoeven. Maar hoe triest zou het zijn dat hij zonder zijn ouders opgroeit 🙁
Annelies
Ja je mag er eigenlijk niet aan denken he. En hopelijk hoeft het ook nooit te gebeuren. Maar eigenlijk moet je er wel even over denken, kwestie van het toch in orde te hebben, moest het ooit nodig zijn.
Valerie
Hier nu ik bijna 30 weken zwanger ben ook al wel een keertje over gehad. Wij hebben mijn 2 zussen gevraagd om meter te worden. Niet zozeer om het gelovige aspect en ons kindje zal ook niet gedoopt worden, maar we hebben het er wel over gehad dat moest er iets gebeuren, we graag zouden hebben dat zei de kindjes verder opvoeden. Zou dat op papier moeten staan?! Rare gedachte, maar is toch wel af en toe eens nodig om ook bij zulke zware onderwerpen stil te staan… Liefs.
Annelies
Wel, ik kreeg een reactie op deze blog van iemand dat er ook mee bezig was geweest. Blijkbaar moet er inderdaad iets op papier staan. Anders zal je kindje naar een pleeggezin gaan tot de rechter uitspraak heeft gedaan over de voogdij. En dat vind ik een beetje een gekke gedachte….
Mmoiselle Darcey
Ik denk daar ook wel eens aan…iedereen zo te zien. Dit is nu eenmaal het leven. Ooit zei iemand tegen mij… wat je graag ziet moet je ooit afgeven. Als je dit niet wil, dan mag je niets graag zien. Maar we zijn allemaal mensen en we zijn niet gemaakt om alleen te zijn. Dus dit is nu eenmaal het leven… genieten van elke dag en niet teveel bij stilstaan!
Annelies
mooi gezegd wel
Lies
Ik sta daar eigenlijk niet heel veel bij stil. Niet omdat ik mij soms geen zorgen maak maar wel omdat ik meters en peters hebben gekozen waarvan ik weet dat zij er zouden zijn voor mijn kinderen, net zoals de grootouders. Als wij wegvallen weet ik dat er voldoende netwerk is om hen op te vangen en daar ben ik blij om!
Annelies
Dat is inderdaad een geruststelling en ik denk/hoop dat dat hier ook wel zo zou zijn.
Laura
Hoi Annelies ik heb het hierover gehad met mijn ouders. Toen zij toen ik jong was voor het eerst samen op reis gingen hadden ze een brief gemaakt. In die brief stond dat mijn grootouders voor ons moesten zorgen en dat ze het huis ter beschikking kregen om ons daar te laten opgroeien . Wanneer we 18 werden ging het huis naar ons … freaky maar stof tot nadenken !
Annelies
Slim eigenlijk wel om het zo op papier te zetten… dank je