De zwangerschap loopt nu echt bijna op zijn einde. Dat betekent dat Mona binnenkort niet meer enig kind maar grote zus zal zijn. Een brief aan mijn dochter.
Lieve Mona,
al iets meer dan twee jaar maak jij onze wereld een beetje mooier, vermoeiender en intenser. Geen enkele dag is dezelfde en wat is het fantastisch om jou hier bij ons te hebben. We vinden dat ouderschap zo geweldig dat we besloten hebben er nog eentje bij te maken. Over enkele weken zal jij niet meer ons enig kind zijn, maar wel de grote zus van een baby broer.
Weet je, mama is ook de oudste van vier kinderen. Je twee nonkels en je meter. Geen zorgen, wij houden het bij twee. En dat is niet altijd makkelijk. Je bent de oudste, je moet het pad effenen en er wordt al snel naar je gekeken op vlak van verantwoordelijkheid. Maar eerlijk, je gaat dat “grote zus” zijn zo onder de knie hebben en fantastisch goed doen. Je broer is nu al een kleine gelukzak met zo een zus als jij.
Ik zou je allerlei beloftes willen maken over hoe de komende weken, maanden en jaren er zullen uitzien. Maar ik heb geen idee waar te beginnen. Ook voor ons zal het zoeken worden. Beetje gek hé, om op een punt waarop alles behoorlijk vlot lijkt te lopen alles terug op z’n kop te gaan zetten?
Jij maakte van mij een mama, een torenhoog cliché. Ik droeg je negen maanden, zette je op de wereld waarop jij de mijne op zijn kop zetten.
Voor jij er was, was ik vrouw van, vriendin, dochter, zus, collega, … Ik was impulsief, een dromer, ging voor een carrière en sliep heel erg graag. En ik ben eigenlijk nog altijd al die dingen. Maar nu ook ‘mama.’ De prioriteiten zijn wat veranderd. Ons gezinnetje is het allerbelangrijkste en daar zou ik alles voor doen. Een “moederkloek”, wie had dat ooit gedacht.
Ik ga proberen jou en je broer niet te vergelijken. Jullie zijn immers twee verschillende wezentjes. Maar zo heel erg stiekem hoop ik toch dat hij wat op zijn zus lijkt. Want eerlijk, het parcours tot hiertoe met jou is een wandeling in het park. Af en toe wel eens een put in het pad. Maar echt klagen mogen we eigenlijk niet doen.
Je bent een fantastische peuter ondertussen. En ik weet dat ik kritisch moet zijn, maar gezien je toch nog niet kan lezen mag ik dat nog zeggen hé. Je bent een pittge meid, een karaktertje, een kleine sergeant bij momenten. Je luistert voor gene meter. Maar je bent ook ontzettend lief, je hebt een heel groot hart en je bent gewoon een ontzettend grappig kind. Druk ook, heel aanwezig en mega energiek. Ik vraag mij regelmatig af wat mama en papa in hemelsnaam hadden gegeten en gedronken toen we jou hebben gemaakt.
Ik kijk er enorm naar uit om je samen met je broer te zien groeien. Ik maak me geen illusies, er zal vaak ruzie worden gemaakt en jullie zullen niet altijd de beste vrienden zijn. Maar ik weet ook dat jullie voor elkaar door een vuur zouden gaan. En dat wij ook gaan moeten opletten als jullie beginnen samen te spannen tegen ons. Maar hé, het beloven in elke geval enkele zeer boeiende jaren te worden.
Lieve meid, mama en papa gaan hun uiterste best doen om de aanpassingen voor jou zo vlot mogelijk te laten verlopen. Maar dat dat geregeld eens mis gaat lopen kan ik je nu ook al wel beloven. Maar weet één ding, we houden ontzettend veel van je. De liefde zal niet worden gedeeld, wel vermenigvuldigd. En ja, ik ben bang dat mijn hart gaat ontploffen.
Je zal in elk geval voor altijd mama’s favoriete dochter zijn.
Ik zie je graag lieve schat.
Foto door Philipe Valerio
Gaëlle | BestKidEver.be
Mooi Annelies!!! Ik ben zo benieuwd naar jullie wonder!
Stien
Het is echt fantastisch om je blog te mogen volgen!
Veel succes en superbenieuwd naar de naam! 😉