Ik ben geen dokter, geen viroloog, geen wetenschapper, geen politica. Ik ben dus niet in de positie een oordeel te vellen over Covid19, de sterkte ervan en de getroffen maatregelen. Ik heb er een bepaald gevoel bij, dat wel. Dat deel ik af en toe wel eens. Maar geen professionele opinie. Dat is niet mijn expertise, niet mijn plek. Dus al maanden volgen wij hier de richtlijnen en maatregelen op.

Omdat ik veronderstel dat er over die maatregelen is nagedacht. Dat die er niet zomaar zijn. Dat die er zijn om onszelf en elkaar te beschermen. Dat ze nodig zijn, ook al gaat het ten koste van de economie, van het sociaal en psychologisch welzijn. Even doorbijten, we hebben het virus bij zijn nekvel, we gaan terug naar een normaal kunnen. Nog even volhouden. We komen er samen uit. Zeggen ze.

Ik ben een optimist. Mijn glas is altijd halfvol. Ik zie altijd licht aan het einde van de tunnel. Ik weet dat je na een beklimming weer gaat dalen.

Ook in heel deze zotte zomer blijf ik positief aftellen naar het ‘normaal’. Wat dat ook nog moge zijn en maak ik intussen het beste van de huidige situatie. Het is wat het is en we moeten erdoor. Maar wanneer je dan, zoals eerder deze week, berichten van experts leest die ons vertellen dat onze bubble nog een jaar klein gaat blijven. Dan zakt ook mij de moed in de schoenen.

Ik wil niet ziek worden. Ik wil niet dat mijn gezin ziek wordt, noch mijn omgeving. Waar enkele risicopatiënten inzitten. Ik begrijp dat we ons op dit moment niet kunnen gedragen alsof er niets aan de hand is en maar op doen. Ik wil mijzelf beschermen, mijn omgeving, jou en jouw omgeving.

Maar ik heb het gehad.

Ik heb het gehad met al die regeltjes. Met té strenge regels zoals moeten gaan lopen in een leeg bos met een mondmasker. Ik heb het gehad met het feit dat we geen plannen kunnen maken om een concert of een theatervoorstelling te kunnen bijwonen. Ik heb het gehad om voor het idioodste eerst een reservatie te maken, ik mis spontaniteit en impulsieve beslissingen. Ik heb het ermee gehad om codes te moeten checken voor we ergens naartoe willen gaan. Ik heb het gehad met naar een groene zone op vakantie te gaan die dan ineens rood wordt om dan terug groen te worden.

Ik heb het ermee gehad mijn kinderen op te voeden met smetvrees. Omringd door volwassenen met mondmaskers en de zin ‘afstand houden.’ Om mijn dochter uit te leggen waarom ze niet kan gaan spelen bij vriendjes en waarom ze geen groot verjaardagsfeest kon hebben. Ik heb het gehad dat mijn dochter niet in normale omstandigheden naar school kan, dat ze niet met haar vriendinnen van andere klassen kan spelen. Ik hoop op een normale herstart in september.

Ik heb het ermee gehad om geen village meer te hebben om mijn kinderen te helpen raisen. Ik ben moe. Maandenlang thuiswerken combineren met de twee kindjes. De vreselijk slechte nachten. Ik ben doodmoe.

Ik mis mijn vrienden. Ik wil sushi kunnen gaan eten met de vriendinnen, vrienden uitnodigen voor een impulsieve BBQ of een zondagse brunch. Ik wil met moederdag kunnen afspreken met mijn mama, broers, zus, hun partners en kinderen.

Ik ben een sociaal wezen. Ik hou van me-time maar heb sociaal contact nodig. Met meer dan vijf personen voor ons hele gezin. Want die vijf personen, dat is te beperkt, te klein. Dat kan voor enkele dagen, weken hoop en al. Maar geen maanden.

En waar is die eenheid? Waar is Europa? Ik begrijp dat elk land/gebied zijn specificaties heeft. Maar ik begrijp dan weer niet zo goed waarom sommige landen bubbels tot 300 personen kunnen hebben, horeca behoorlijk normaal draait, marathons worden gelopen zonder dat alles daar in het honderd loopt? Of moeten wij leven met zulke restricties en kleine bubbels omdat een minderheid van de bevolking er geen rekening mee wil houden. Denk je dan echt dat die nu wel rekening houden met die bubble van vijf? Dat lijkt me naïef en intussen straf je wel een groot deel van de bevolking die het wel goed doet. Want die mogen intussen zelfs niet meer naar zee. Staycation en steun lokaal, het zal wel zijn.

Roep ik op tot rebellie? Om met z’n allen te gaan betogen tegen de maatregelen in Brussel of om met z’n alles foert te zeggen?

Nee. Nogmaals, daar ben ik niet voor op mijn plaats en heb ik niet de expertise voor. Ik roep wel op tot gezond verstand. Een oproep om balans. Een oproep om perspectief. Een oproep tot context en relativering. Het lijkt erop dat er al maanden niets anders meer gebeurt in de wereld dan dat verdomde virus. Dat er geen andere problemen meer zijn. Dat alle andere kleine en grote ziektes er niet meer toe toen. Een oproep om rekening te houden met mensen en gevoelens naast de cijfers. Want zelfs ik, mevrouw positief in hoogst eigen persoon, trek dit niet meer. Een oproep om op 1 september die scholen 100% te heropenen. Een oproep tot minder negatieve berichtgeving. Tot overleg en bekijken van andere oplossingen, meer proportionele maatregelen, voor de bevolking opnieuw de slecht-nieuws-show toe te gooien.

Wat mijn alternatief dan is? Tijdelijk verhuizen naar een land met andere maatregelen is misschien wat drastisch en organisatorisch nogal een gedoe. Maar zeg nooit ‘nooit’. Tot dan is hier wat klagen en ventileren gelukkig nog wel mogelijk. En intussen blijf ik de regeltjes volgen, no worries.

Ik heb het gehad.
Hoe gaat het met jou?