Vandaag is het 7 maanden geleden dat we met mama in het UZ Leuven terecht kwamen. 7 maanden! En dat heeft een impact.
Al 7 maanden ga ik mama gemiddeld drie keer per week bezoeken. Twee keer door de week ’s avonds een één keertje in het weekend. In het weekend gaan mijn man en Mona mee. Ik heb het enkele keren geprobeerd om met Mona te rijden maar dat gaat niet. Mona vindt ze gang veel interessanter dan de kamer. En ik sta dus meer op de gang dan bij mama in de kamer. Mona denkt dat oma in het UZ woont. Wanneer we de parking inrijden begint ze al op haar oma te roepen. Het verplegend personeel kent haar ondertussen ook al. “Amai, daar zit leven in” is zo een standaard uitspraak van andere patiënten als ze Mona op de gang tegen komen.
Al 7 maanden rijden we het traject van thuis naar Leuven, 31 kilometer of ongeveer 35 minuutjes rijden. Ik durft niet uitrekenen hoeveel parkeergeld ik al in die automaat heb gestoken. De geur van de handzeep en die ontsmettende gel ben ik zo verschrikkelijk beu. Die herinnert me telkens aan die periode op intensieve en dan word ik echt misselijk.
Aan die zware periode denk ik niet zo graag meer terug. Ik probeer het een plaats te geven en verder te gaan. Al is dat niet altijd evident. We blikken graag vooruit en blijven positief. De situatie is stabiel, de operatie einde januari is goed verlopen. Maar nu is het wachten. Wachten op dat lichaam dat herstelt en terug in gang schiet. Wachten op die eerste vaste voeding want momenteel verloopt nog alles via TPN via de ader. En mama, die heeft het nu ondertussen echt wel gehad. Maar we blijven positief en gemotiveerd. Het is een kwestie van tijd en geduld. Maar geduld is niet zo sterk aanwezig in onze DNA. En het mag nu zo stilaan wel eens wat vooruit gaan.
Welke impact heeft dat nu op ons?
Zeggen dat het geen impact heeft op ons leven zou gelogen zijn. Maar de laatste maanden valt het behoorlijk mee. Al heb ik daar ook mijn man in te danken. De avonden dat ik bij mama ben zorgt hij voor Mona, de hond en voor eten. En ook in het weekend gaat hij plichtbewust mee op bezoek. En ja, dat vergt inspanning en tijd. Want met zo een bezoekje zijn we al snel 2 uur weg en blijft al de rest ondertussen liggen. Maar het zij zo. Sinds december ben ik 4/5e gaan werken en die ene dag minder werken in de week heeft een enorm groot effect. Mijn man heeft sinds januari strijkservice op het werk, wat ook al heel wat werk bespaart.
Ik betrap mijzelf er soms op dat ik de hele situatie evident vind. Ik ga maar door. Mama bezoeken, werken, huishouden, Mona, sociaal leven, mijn blog, mijn bijberoep dat ik recent opstartte en elke donderdagavond zit in de les. En af en toe krijg ik wel eens een klop van de hamer. Dan weet ik dat ik even moet kalmeren.
Maar ik ben al lang blij dat ik mama nog kan bezoeken, al hoop ik echt dat we geen 1-jarig verblijf in het UZ moeten “vieren.”
Ellen
Och, lieve Annelies… Het is al een hele tijd. Het lijkt alsof ze er nooit zal weggeraken…
Al onthou ik ook je mooie blog laatst over dat jaar 2017. En ook dat je mama al eens een dagje/weekendje naar huis toe kon.
De moed niet verliezen… You’re doing a great job!
Lieve groet
Annelies
Voorlopig komt ze even niet naar huis en willen ze haar verder opvolgen. Ze is een goeie 2 weken geleden geopereerd en het is even afwachten op de effecten daarvan. Maar ik ga er nog steeds van uit dat alles goed komt hoor. Al mag het nu zo wel eens wat beginnen vooruit gaan
Lesley
Jammer genoeg is je verhaal heel herkenbaar (mijn papa lag 2 jaar bijna 90% van de tijd in het UZ). Ik duim mee dat alles goed blijft evolueren en ze kan aansterken. Neem genoeg tijd voor jezelf en gezin. Een geliefde die langdurig ziek is, weegt zwaar door op de naasten. Het is niet altijd evident en het is allemaal veel gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar toch af en toe op de rem gaan staan mag (moet zelfs). Liefst voor de klop van de hamer komt.
Veel liefs, moed en energie. xxx
(Ps: je zal dat wel weten, maar je kan een weekabonnement nemen voor de parking)
Annelies
Hoi Lesley, wat jammer om te lezen dat het zo herkenbaar is. Maar we zijn inderdaad niet de enige die zoiets ondergaan. Meestal lukt het hier wel hoor. We plannen regelmatig een momentje onder ons is en zo een levendige peuter in huis is vaak al genoeg om je gedachten te verzetten. Maar het mag nu stilaan terug allemaal wat “normaal” beginnen worden want ik heb het nu wel wat gehad.
Els
Veel beterschap voor je mama. Zoiets heeft inderdaad een impact op je familie, maar wat fijn dat jullie als gezin dat zo goed aanpakken!
Annelies
dank je wel. We doen ons best
Gaëlle | BestKidEver.be
Je foto’s bij jouw artikel pakken mij. Ik heb veel bewondering voor jou, voor jullie! Ik ben blij dat ik jullie ‘vrienden’ mag noemen. Prachtgezin!
Annelies
Oh zo lief meid! Ik ben blij dat ik jullie heb …
Kreanimo
Goh al zeven maanden.
Ik begrijp dat geduld dan ver te zoeken is. Ik zou het er ook moeilijk mee hebben. Ik ben ook niet het geduldige type.
Maar jullie doen dat goed.
Nog veel goede moed.
Annelies
dank je wel!
Nietzomaarsaar
Mona is de ster op de afdeling daar. Zo lief en ze tovert ook zo een glimlach, daar twijfel ik niet aan. Onze mama’s, ze zijn ons zo dierbaar. Ze zorgden zoveel voor ons en nu is het onze beurt al is dat vroeg, nog veel te vroeg. Hopelijk mag de mama snel mee naar huis. Dikke knuffel voor jullie! (Gijs heeft ook die Woody 😉
Annelies
Dank je wel lieverd! Voor jou ook he meid
Goofball
heftig. Veel beterschap aan je moeder
Annelies
dank je wel