Ha de zwangerschap, zo een magische tijd. En ja hoor, dat is het ook wel. Zo toch tot die laatste weken. Dan schiet er van de magie niet zo veel meer over. Zwanger zijn, das werkendag. En dan zijn er zo van die kleine dingetjes waar je je wel eens schuldig aan maakt. En das trouwens helemaal oké.
- Iets laten vallen, er even naar staren en dan je schouders ophalen. Och, op een bepaald moment is alles wat op de grond valt gewoon “verdwenen”.
- De ‘jawel ik kan mijn schoenen zelf nog aandoen’ houding. Waarbij je duidelijk laat merken dat je aan het sukkelen bent en je je afvraagt hoe lang het nog gaat duren voor er iemand komt helpen om die ellendige veters te binden. Hallo, iemand?!
- Jezelf nog mega-mobiel vinden en naar de winkel gaan. En dan daar licht geïrriteerd geraken omdat er niemand je voor laat aan de kassa.
- Een vraag willen stellen maar twijfelen of je die vraag 10min geleden al niet hebt gesteld. Na wat wikken en wegen de vraag toch in de groep gooien en meteen aan de blikken afleiden dat het inderdaad niet de eerste keer was. Oeps.
- Bij thuiskomst meteen naar boven lopen om een comfortabele broek en shirt aan te doen. En als het even kan, die bh uit te zwieren. Comfort voor elegantie.
- De lunchpauze met collega’s starten met het voornemen om niet de hele tijd over je zwangerschap en/of kinderen te praten maar dat houdt nooit langer dan 10 minuten stand. Waar gaan die over moeten praten als ik binnenkort met zwangerschapsverlof ben? Ze zijn in elk geval goed geïnformeerd nu.
- Weten dat die beweging in je buik heerlijk is en daar ook echt van genieten. Maar er even goed al eens op vloeken want dat gedraai, gekeer en gewoel kan ook echt gewoon vervelend en zelfs pijnlijk zijn.
- Je grenzen niet meer kennen en willen aantonen dat zwanger zijn geen beperking voor je is. Om dan toch maar in de zetel te ploffen en te moeten toevoegen dat die wandeling er gewoon teveel aan was.
- Overal naartoe rollen/waggelen.
- Blij zijn met lagere temperaturen. Niet alleen omdat zwanger zijn bij 100°C niet comfortabel is, maar ook omdat je dan je benen niet per sé moet scheren.
- Teenslipper en sandalen (als het echt niet anders kan) dragen omdat je in geen enkele andere schoen meer past. Enkels? Die heb ik al even niet meer gezien.
- Trots en toch ook wat angstig naar die buik kijken. Kan dat ontploffen?
- De “oei, en dat moet ik er nog uit zien te persen uit een opening van 10cm” gedachte bij het horen van het gewichtje en de lengte. Kunnen we het misschien ook gewoon zo laten? Nee…?
- Niet heel goed weten wat je nu van dat veranderde lichaam moet denken. Oké, die buik is rond, maar geef toe, het is jaren geleden dat die zo strak was. En die borsten, kan ik die wél houden?
- “Ja maar ik ben zwanger” al eens gebruiken/misbruiken om ergens onderuit te komen.
- Hoe fijn ik dat shoppen voor zwangerschapskledij ook vond. Ik bent het nu echt wel beu gedragen. Ik heb altijd hetzelfde aan en om nu nog iets nieuws te kopen is ook de moeite niet meer. Eigenlijk wil ik gewoon gaan shoppen voor normale kleding.
- De lichte paniek. Gaan wij dat wel kunnen? Afgewisseld door een compleet relaxed gevoel tijdens het babybezoek bij vrienden. Dan ligt die baby daar zacht en vredig te slapen en dan vraag ik af wat ik daar ook alweer zo moeilijk aan vond.
Waaraan maak/maakte jij je wel eens schuldig tijdens je zwangerschap? Ik ben benieuwd 🙂 Misschien kan je me nog inspireren, ik heb nog een week of vier te gaan.
Helma
Ik was 9 maanden misselijk, 9 maanden spugen bij de eerste. Bij de 2e was het na een week of 30 over.
Bij de eerste fietste ik 35/40 minuten heen en ook weer terug naar werk en huis.
Als ik moest spugen deed ik dat de eerste weken braaf in een zakje op de fiets. Na Een poosje( geen zin om steeds te stoppen) keek ik achter me… geen fietsers …dan spuugde ik zo de straat op en fietste ik verder. O o o!
Goofball
Zonder gene wegdromen in saaie lange meetings en als mij opeens iets gevraagd wordt terug “op aarde belanden” met de opmerking: “sorry er zat hier net iemand te stampen, ik was even afgeleid. Zie zie, moh, zie dat voetje gewoon bewegen” en zo iedereen in die meeting afleiden.
Iedereen lastig vallen met trotse mededelingen in de laatste weken dat je er nog steeds in geslaagd bent je eigen teennagels te knippen (too much information , ik weet het, maar zeg, da’s toch wel een prestatie om trots op te zijn of niet?)
Tonen dat je alles nog kan doen, ….maar op andere keren de hoogzwangerschap als excuus gebruiken om iets niet te kunnen doen, al naargelang wat het is