Overweeg je om een hondje in huis te halen? Vergeet niet dat er ook zoiets bestaat als adoptie. Dat geldt natuurlijk ook voor bv een kat (maar waarom zou je nu een kat in huis willen).
Dit gaat geen pleidooi worden waarom we nu met z’n allen een huisdier in huis moeten halen, en dan liefst nog een geadopteerd. Want ik denk dat er de laatste jaren best al wel wat initiatieven zijn geweest tot sensibilisering. Mensen die dag in, dag uit, kei hard werken om die beestjes op te vangen en aan een nieuwe thuis te helpen. Ik heb er ontzettend veel respect voor. Maar dit is ons persoonlijk verhaal. Want eigenlijk verdient onze hond dat zijn verhaal wordt verteld.
Het begon een 4-tal jaar geleden. In januari 2012 zijn we gaan samenwonen. Mijn man had altijd een hondje thuis gehad. Ik nooit. Mocht niet. Mama was allergisch (WAS, want ze heeft nu al 3 jaar een hond in huis. Allergie is miraculeus verdwenen, hallelujah)
Mijn man had in ons gezinnetje dus ook graag een hondje gezien. Hij miste dat. Ik zag dat niet helemaal zitten. Ik zie graag beestjes, maar vooral op een ander. En wanneer zouden we daar tijd voor hebben? Lange werkdagen, weekendwerk, gedaan met de spontane etentjes + bioscoop na het werk. Je kan zo een hond toch niet van 7u ’s morgens tot ’s avonds laat alleen laten.
Mijn man volgde mijn redenering voor een stuk. Een klein stukje toch. Plots verscheen er op de Facebook pagina van The English Bulldog resort een mops ter adoptie. Een ras waar ik altijd al een zwak voor gehad heb. “Kom we gaan eens kijken” zei mijn man. “Oke, maar alleen kijken hé. Er komt geen hond in huis” antwoordde ik naïef.
Zijn vorige baasjes gingen scheiden en geen van de twee wilde hem nog hebben. Als wij zouden scheiden, wordt er gevochten voor die hond. Bovendien was Ozzy niet zo goed behandeld door z’n eerste baasjes. Hij is blind geworden aan 1 kant door slechte oogverzorging. En in het asiel is hij binnen gebracht met een vergevorderde liesbroek.
Ondertussen is Ozzy 4 jaar een onmisbaar deel van ons gezin geworden. Een ongelofelijk lief, grappig en dankbaar manneke. De beste beslissing die we samen genomen hebben (ik hoop echt dat ik over enkele maanden hetzelfde over de baby kan zeggen).
Was het altijd makkelijk? Nee. Absoluut niet.
De eerste weken waren moeilijk. Plots een levend wezen in huis waar je rekening mee moet houden. Ik wist wel dat hondjes ruiven, maar bij Ozzy kwam alles er gewoon in plukken af. Alles en iedereen hing vol hondenhaar. Ik wist ook niet goed wat te doen met hem. De eerste dagen heb ik overwogen hem terug naar het asiel te brengen. Dit was echt niets voor mij. We hadden hier echt niet goed over nagedacht. Er was geen klik. Maar 1 zondag samen met hem (mijn man was werken) heeft alles veranderd. Ik ben als een blok voor z’n charmes gevallen. We hadden besloten hem in huis te halen, hij was nu onze verantwoordelijkheid en die moesten we maar nemen. Ook al betekende dat het aanpassen van de planning en 3x per dag stofzuigen. (Dat ruiven is trouwens wel beter geworden. Met momenten toch).
En toen ging het mis.
De eerste jaren verliepen prima. Tot augustus 2014. We hadden die namiddag foto’s gaan nemen voor onze ‘Save the date’. Ozzy was er uiteraard ook bij. Maar na een drukke namiddag kwam hij niet meer in zijn normale ritme. Hij had het moeilijk met ademen. Een mops is nu wel een ras dat zo ‘miskweekt’ is dat ze vaker problemen hebben met de luchtwegen, maar het ging maar niet over. Die zondagavond nog naar de dierenarts gereden, kalmeermiddel gekregen en het advies om snel met hem naar een chirurg te gaan. We hebben die nacht samen met Ozzy in de zetel doorgebracht en de volgende ochtend meteen contact opgenomen met de dierenkliniek. Het begin van een lange en dure weg om onze mops weer oke te krijgen.
Ozzy had een probleem met een spier in zijn keel die te dik was. Die zorgde ervoor dat hij eigenlijk moest zien te ademen door een ‘rietje’. Bij stress, warmte, … zou dat fataal kunnen aflopen. De chirurg heeft tijdens een 1e operatie geprobeerd de spier opzij te trekken en zo de opening te vergroten. Die operatie had niet het gehoopte resultaat. Integendeel. De dag nadien zijn we in topsnelheid terug naar de dierenkliniek moeten rijden. Ozzy was aan het stikken. Na enkele dagen in de dierenkliniek is hij naar huis gekomen met een tijdelijk oplossing, een buisje in de keel. Het zag er niet alleen zielig uit, het betekende voor ons ook de start van weken slapeloze nachten. Dat buisje moest elke 3uur worden vervangen, de wonde verzorgd. Dag en nacht. We wisselden af. Elk om beurt uit bed. Of elk om beurt bij de hond op de zetel. Telkens in een poging hem zo te leggen dat hij kon slapen en ademen. Overdag hebben vrienden ons geholpen om de verzorging over te nemen als wij moesten werken. Dit heeft een 3-tal weken geduurd.
Na deze periode was het de bedoeling dat het buisje eruit zou gaan en hij dus opnieuw normaal zou kunnen ademen. Toen de dokter ons belde op het moment dat de operatie voorzien was, wisten we eigenlijk al dat dat geen al te goed nieuws ging zijn.
Ozzy zijn keel was ‘ingezakt’. Het buisje eruit halen zou zijn dood betekenen. We hadden nog 2 opties: hem laten inslapen of een permanente tracheotomie. Na overleg met de chirurg en het bespreken van Ozzy zijn levenskwaliteit kozen we voor het laatste. Noch wij, noch Ozzy waren klaar om afscheid te nemen.
En nu hebben wij een hond met een tracheotomie.
We zijn nu bijna anderhalf jaar verder sinds die zondagavond bij de dierenarts. En Ozzy is nog altijd bij ons. Hij is nog altijd zijn vrolijke, speelse, luie zelve. Maar hij vraagt natuurlijk wat extra verzorging. We gaan om de twee maanden op controle. Zijn tracheotomie verzorgen en ontsmetten we min. 3x per dag. ’s Morgens moet hij puffen om slijmvorming te voorkomen. Zijn blinde oog verzorgen we 3x per dag met (dure) oogzalf. Een verzorgingsritueel dat we met z’n allen gewend zijn. En het helpt. Want in al die tijd heeft hij 1 infectie gehad die snel verholpen was met antibiotica. Blaffen is vervangen daar blazen. Maar geloof me, ook daar word je wakker van. We hebben geen idee wat de levensverwachting is van een hond met een tracheotomie. Zoveel lopen er immers niet rond op deze aardbol. Maar we hopen hem nog jaren bij ons te hebben. Momenteel heeft hij een redelijk normaal leven.
Ozzy werd op een 5 weken tijd een 5-tal keer geopereerd, bracht enkele dagen in de dierenkliniek door en wij zijn gestopt met tellen rond de €2.000. Was het al die tijd, al die tranen, de slapeloze nachten en al dat geld waard? Ja.
Ozzy is een adoptiehond. We kennen z’n verleden niet. We wisten niet wat voor karakter het zou zijn. Maar ik zou zo opnieuw adopteren. Ook mijn mama heeft enkele jaren geleden een mops, Wannes, uit het asiel gehaald. En ook dat gaat helemaal prima (en met “slechts” 1 operatie).
Ik val een beetje in herhaling, ik weet het. Maar overweeg je om een huisdier in huis te halen. Denk dan zeker eens aan adoptie. Er zijn zoveel schattige snoetjes op zoek naar een liefdevol en warm nest. Maar maak je geen illusies, een hondje als dat van ons ga je nooit meer vinden. Hij is is de liefste, stoerste en absoluut dapperste mops van de hele wereld.
kelly
Zo lief van jullie! wij hebben ook mopshondje en idd zo n lieve aanhankelijke diertjes waar je veel vriendschap van krijgt en super lief tegen kindjes. fijn te horen dat er mensen zijn die hun diertje niet direct opgeven zoals velen spijtig genoeg.
Annelies
Hoi Kelly, dank voor je fijne reactie. Als je zelf een mops hebt, ken je het karakter als geen ander. Daar doe je alles voor he. Fijn om te horen dat ze goed zijn met kindjes. Wij verwachten hier over 3 maanden een baby. Maar we zijn niet bang van Ozzy z’n reactie. Hij gaat een prima grote broer zijn denk ik.
Hanneke
Wat een mooi en ontroerend verhaal. Ik hoop dat jullie nog heel lang van Ozzy mogen genieten, en hij van jullie. Waren er maar meer mensen zoals jullie!
Annelies
Dank je wel Hanneke voor je mooie reactie. Wij hopen ook dat hij nog heel lang bij ons zal zijn.
Heidi Swerts
Wat een mooi verhaal en ik heb weer bijgeleerd want ik wist niet dat dit bestond voor hondjes!
Bedankt om zo goed voor ‘mijn’ adoptiehondje te zorgen!
Heidi XXX
Annelies
Bedankt Heidi! We doen ons best.
melinda
coole hond, man in black ten top.
zalig geschreven.
veel goede moed en hopelijk nog veel jaren met je mops
Annelies
Oh dank je wel Melinda. Ozzy is blij met de complimenten 🙂
Tamara
Waauw, Annelies, ik zit hier zowaar te huilen… Neen, niet een eenzaam traantje dat over mijn wang bengelt, mar huilen, als een klein kind! Zo mooi dit verhaal… De liefde druipt van mijn kleine IPad schermpje. Liefde die ik zo erg goed herken, hier lopen ook zo twee hartendieven rond…
En Heidi… Tja, die ken ik al een tijdje, nog van voor The English Bulldog Resort, een topmadam met het hart op de juiste plaats…
Dus, bij deze lieve Annelies, bedankt, bedankt voor je goede zorgen en Heidi, ook jij nog eens bedankt, voor alles wat je doet! En voor alles wat je laat ook, opdat je zoveel meer kan doen!
Annelies
Dank je wel voor je mooie reactie Tamara. Het was voor mij ook best emotioneel om het neer te schrijven. Bij het schrijven en het zien van die foto’s ben je verplicht om terug aan die periode te denken. En daar wordt je niet meteen vrolijk van. Maar gelukkig heeft Ozzy het gehaald en hebben we het geluk om hem nog steeds bij ons te hebben.
Wij hebben er eentje gered, maar wat Heidi doet is gewoonweg impressionant.
Tamara
Toch even meegeven Annelies, dat mensen als Heidi niet kunnen doen wat ze doen, zonder mensen zoals jij , jij schrijft mee aan dat impressionante verhaal van Heidi. Ik ga jouw verhaal dan ook delen, niet alleen om de ervaring die je meegeeft en die anderen zou kunnen helpen, maar ook gewoon om de schoonheid ervan en de impressionante gevolgen die élke adoptie heeft…
Ferdi
Top! Wij hebben ook een adoptiemops, en konden na de eerste dag al niet meer zonder hem!
Marlies
Ik ken jullie niet, maar de tranen rollen over mijn wangen. Jullie zijn mensen met een groot hart! Ozzy is heel goed terecht gekomen daar bij jullie! Ik hoop dat hij nog lang mag genieten van jullie en jullie van hem!!
Wij hebben zelf ook een mopsje. Met hart- en longproblemen. Ze moet iedere dag medicatie krijgen. We zouden haar ook voor geen geld van de wereld willen missen!
Annelies
Hallo Marlies,
Dank voor je lieve woorden. We doen onze uiterste best. Net als jullie voor jullie mops. Veel succes, we hopen dat ze nog lang bij jullie mag blijven.
noush
Hey
wat een verhaal en zo prachtig wat jullie voor ozzy gedaan hebben. Wij hebben zelf twee geadopteerde mopsjes nadat we ervoor ook twee mopsen hadden die gewoon gekocht aijn geweest. Zoals je zelf zegt hebben ook wij onze harten volledig verloren aan de mopshond. Wij hebben wel wat gedragsproblemen gehad maar gelukkig niets medisch ondanks de zeer moeilijke eerzte maanden zou ik geen moment twijfelen om het terug te doen. Wat je van zo n beestjes terug krijgt is het beste wat je als baasje kan overkomen! Jullie mogen zeer trots zijn voor de continue inspanning die jullie doen voor Ozzy!!!
Annelies
Hoi!
Als je zelf mopsjes hebt ken je hun karakter uiteraard als geen anders. Het zijn speciallekes, om het nog zacht uit te drukken 🙂
Dank je wel voor je fijne reactie! En nog veel succes en plezier met jou mopsen!
Sonja
Heel mooi verhaal en bewijs van liefde voor je diertje. Jaren geleden 9-jarige Golden Retriever geadopteerd. Na enkele weken bleek hij kanker te hebben. Tumor laten weghalen, kanker kwam terug. In totaal 5 operaties gehad en toen bleef de kanker eindelijk weg. Heeft me iets meer dan 5.000 euro gekost maar hij was elke euro dubbel en dik waard. Sam is net geen 16 jaar geworden, hij kwam nog 2 maandjes tekort. Hij was mijn schaduw, hij was mijn alles. Heb 3 jaar geleden opnieuw een hond geadopteerd, heb sinds enkele dagen ook een hond die net uit een spaans asiel komt hier in opvang. Ik kan me een leven zonder dieren niet voorstellen. En dat gaan jullie ook nooit meer kunnen. Ik wens jullie nog heel veel succes met jullie mops, dat hij heel oud moge worden samen met jullie 🙂 Ik hoop dat mensen gaan beseffen dat dieren uit een asiel je zo dankbaar zijn omdat je hen een nieuwe ’thuis’ geeft, ze laten je dat echt wel voelen, ze geven je zoveel meer terug. En neen niet elk geadopteerd hondje is een zorgendiertje, ze zijn uitzonderingen. Laat de broodfok stoppen door er geen puppies meer te kopen maar adopteer aub 🙂
Annelies
Wow, dat is ook een heel stevig verhaal daar bij jullie! Maar gelukkig zijn het inderdaad niet allemaal zorgendiertjes. We zouden immers allemaal blut zijn vrees ik 🙂 Super om te lezen dat jullie ook zo begaan zijn met jullie hondjes. Doe zo verder! Stapje voor stapje dragen we op die manier toch ons steentje bij.
Wendy
Hi,
Heb zelf ook een mopsje, smeagol, de mooiste en de liefste, alleen spijtig van de ruif ja. 😉
Als je in die oogjes kijkt doe je er alles voor, was instant verliefd. 🙂
Veel succes nog met Ozzie en de baby! Dat hij een lekker, luie stokoude mops mag worden!
Groetjes
Annelies
Hoi Wendy,
die ruif, VRESELIJK! Zelfs een robotstofzuiger zou niet helpen. Die zou immers de hele dag achter de hond moeten aanlopen. Maar je neemt her erbij zeker 🙂
Jullie nog veel succes met Smeagol (geweldige naam trouwens!)
Elke
Hey Annelies,
Mooi en emotioneel stuk. Ook van mij een dikke chapeau voor jullie alledrie. Blij dat je je toch “bedacht” hebt en zo gevallen bent voor die lieverd. Wij hebben thuis ook altijd honden en katten uit het asiel gehad , of overgenomen van mensen die hen niet meer wouden of konden houden (en nog steeds). Véél mensen staan er gewoon niet bij stil dat je zo een beestje voor de rest van zijn leven in huis neemt (hoort te nemen). Met alle ups en downs die erbij horen. Voor mij zijn mijn kat en hond zoals kinderen. Ik zou ze voor geen geld van de wereld meer kunnen of willen missen, ondanks de miserie en kosten die ze soms bezorgen. Ook hier is er een baby op komst, maar daar gaan mijn andere “kindjes” niet onder lijden. Ze worden gewoon grote broer en zus. Kijk er nu al naar uit hen samen te zien opgroeien.
Bedankt om ook het verschil te maken en het leven van jullie mops te redden. Zonder jullie had hij het ongetwijfeld nooit zover geschopt!!
Groetjes,
Elke
Annelies
Hoi Elke,
dank je wel voor je leuke reactie. Super dat jullie ook zo begaan zijn met dieren en ook voor adoptie kiezen. En veel succes met de zwangerschap en de komst van de baby!
AM
Vroeger ook 2 mopshondjes gehad, zijn bangelijke hondjes. Ik wil nu ook graag terug eentje in huis nemen maar de prijzen?? Tjongen tjonge, zijn schandalig, ge moet weten een dier is niet voor even maar die prijzen zorgen er ook voor dat ge geen mops in huis haalt. En van die “kweek”mopsen aan weggeefprijzen daar doe ik niet aan mee. Toch bangelijke lieve honden.
Annelies
Het zijn fantastische hondjes, daar heb je absoluut gelijk in. Misschien eens rondkijken om eentje te adopteren?
Arthur
Mooi verhaal, schattige hondjes, enkel de aankoopprijzen zijn schandalig.
mvg
Danielle Adriaenssens
Hallo Annelies,
Bij het lezen van jullie verhaal heb ik het niet droog kunnen houden. Het is prachtig wat jullie voor dit mopsje doen en gedaan hebben. Ik ben mijn geloof in de mensheid wat kwijt maar bij zo’n verhaal weet ik dat er wel nog hele lieve mensen bestaan.
Wij hebben ons mopsje moeten laten inslapen op 27 februari 2016,hij had leukemie. We waren en zijn er nog steeds kapot van,Toulouse was ons kindje. Ook wij hebben er alles aan proberen te doen om hem te genezen, zowat hetzelfde als jullie. Dag en nacht voor hem gezorgd en dat voor 3 maand lang. Het heeft helaas niet mogen zijn. De moment dat je je lieveling moet afgeven doet zoveel pijn,sommige mensen begrijpen dit niet maar dat zegt meer over hun. We hebben nu een ander mopshondje, want je mist toch het getrippel in huis. We wouden Toulouse zeker niet vervangen want die zit voor altijd in ons hart. Maar nu we Berlioz hebben is er weer leven in huis en kunnen we ons concentreren op hem,ook al hebben we het af en toe nog moeilijk en vloeien er nog traantjes voor Toulouse.
We hebben enorm veel bewondering voor jullie en zijn blij dat jullie kleine lieve Ozzy toch nog een heerlijk leventje heeft vol liefde en verzorging. Dikke poot daarvoor en nog veel geluk met jullie mopsje.
Annelies
Hallo Danille,
dank voor je verhaal en je lieve woorden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vroeger ook nooit echt begreep dat mensen zo droevig konden zijn omwille van een huisdier. Maar dat was voor ik er zelf eentje had. Nu begrijp ik heel goed hoeveel pijn en verdriet je kan voelen als er iets mis gaat met dat beestje. Maar ondanks die minder leuke momenten zijn er gelukkig zoveel mooie momenten. En zeker met een mops. Die toveren een lach op je gezicht gewoon al door hun manier van kijken.
Toulouse heeft ongetwijfeld een fantastisch leven gehad bij jullie en nu een mooi plekje in jullie hart. Geniet van het nieuwe leven in huis met Berlioz!
Jirka Asselberghs
Super! 🙂
Hier een adoptie Bulldogje met zeer zware allergie…
Slapeloze nachten, emmers tranen, lege portemonees maar zoooooo veel liefde in onze harten!
Mensen verklaren ons gek, maar het is leuk om nog een soortgelijk verhaal te lezen!
Crazy dog moms united *vuistje